Δυστυχώς δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο από την επέκταση και την έξαρση του Ισλάμ στην Ευρώπη.
Ο μουσουλμανισμός, με ανθρώπινο δυναμικό τα εκατομμύρια των μεταναστών, που έχουν από χρόνια εισβάλλει στη Δύση, αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες.
Αυτό που γίνεται σήμερα στις χώρες της Μέσης Ανατολής, Βόρειας Αφρικής και Ασίας, είναι ενδεικτικό για το τι μπορεί να γίνει στην αυλή μας και στη γειτονιά μας πλέον. Ήδη άρχισε η διασπορά του φαινομένου και δυτικότερα.
Κάθε μουσουλμανική μειονότητα, ολιγάνθρωπη ή πολυάνθρωπη, αποτελεί ένα δυναμίτη. Αν βρεθεί ένας καλοκουρδισμένος και λίγο τρομοκρατικά προβληματισμένος ιμάμης, αυτός με τα φανατικά κηρύγματά του μπορεί να ανάψει στις ψυχές των «αδελφών μουσουλμάνων» τέτοια ένταση οργής που δύσκολα μπορεί να σβήσει και ακόμη πιο δύσκολα να προβλεφθούν τα θλιβερά αποτελέσματά της. Το πληροφορούμαστε καθημερινά από τα ΜΜΕ.
Οι τραγικές εικόνες κάνουν το γύρο του κόσμου. Από μια ασήμαντη αφορμή θρησκευτικού περιεχομένου μπορούμε κάλλιστα να δούμε στο δρόμο χιλιάδες πιστούς του Αλλάχ και του Μωάμεθ, να καίνε και να ρημάζουν τα πάντα, πνευματικά ντοπαρισμένους, που να μη μπορούμε να συνεννοηθούμε και να μη κάνουν πίσω με τίποτε. Οι άνθρωποι αυτοί φανατίζονται, ντοπάρονται και δαιμονίζονται σε χρόνο μηδέν!
Από την άλλη μεριά η θρησκεία του Μωάμεθ είναι πιστό αντίγραφο του ιδρυτή της. Ο βίος και η πολιτεία του προφήτη του ισλαμικού κόσμου είναι αποτυπωμένα στο κοράνι. Κυρίαρχα στοιχεία είναι η βία και η σαρκικότητα, η μισαλλοδοξία και η ανελευθερία. Πόσοι άνθρωποι τον τελευταίο καιρό έχουν σφαγιασθεί ή σταυρωθεί, φυλακισθεί και λιθοβοληθεί, γιατί έφυγαν από την θρησκευτική παραδοχή του Ισλάμ και έγιναν χριστιανοί. Η απαίτηση των ισλαμιστών ακόμη και στις χριστιανικές χώρες για ανύψωση των μιναρέδων, εφαρμογή του θρησκευτικού νόμου Σαρία σε γκετοποιημένες αστικές περιοχές, ένδυση με την παραδοσιακή ισλαμική μαντήλα, ξεχωριστά εστιατόρια, αφαίρεση των χριστιανικών συμβόλων από δημόσιους χώρους, ανέγερση τζαμιών και διαφόρων σχολών κλπ, είναι χαρακτηριστικές αποδείξεις του πόσο επιθετική και κατακτητική από γεννησιμιού της είναι η μουσουλμανική θρησκεία. Μάλιστα στις πιέσεις αυτές πολλές δυτικές χώρες στα πλαίσια μιας αφελούς ανεξιθρησκίας και κοινωνικής ανεκτικότητας, έχουν κάνει σημαντικές υποχωρήσεις και παραχωρήσεις στις μουσουλμανικές κοινότητες.
Θεολογική συζήτηση με το Ισλάμ δεν μπορεί να κάνει κάποιος. Πρώτον μεν διότι τα στοιχεία της θρησκευτικότητάς του είναι δανεισμένα από δω κι από κεί και δεύτερον διότι πλέον έχει εξελιχθεί σε μια κρατική ή κοινωνική αδυσώπητη και ασφυκτική παράδοση και νοοτροπία, από την οποία σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορεί να ξεφύγει κάποιος. Ευνοεί τη βία, υποτιμά τη γυναίκα και εγκρίνει με βάση τα κείμενά του τον φόνο των απίστων. Έχει απόλυτο χαρακτήρα. Δεν δίνει τίποτε, γιατί δεν έχει να δώσει, και δεν μπορεί να κάνει πίσω σε τίποτε. Όπως και το Βατικανό, έτσι και το Ισλάμ, ασκεί πολιτική πλέον στα κράτη που κυριαρχεί ή έχει κάποια δυναμική παρουσία. Γι΄ αυτό τον λόγο ανώτατος παράγοντας της Τουρκίας είπε σε ανύποπτο χρόνο, ότι «από τους διαθρησκειακούς διαλόγους ωφελημένο βγαίνει μόνο το Ισλάμ». Παρουσιάζεται διαλλακτικό και με κοινωνικό πρόσωπο, τη στιγμή που στερείται αυτών των στοιχείων. Συνεπώς επενδύει απλά στην εντύπωση, ότι είναι κάτι το σύγχρονο, ενώ στην ουσία κυριαρχεί κατά πλειοψηφία στις τριτοκοσμικές και υποβαθμισμένες περιοχές του κόσμου.
Τα χριστιανικά κράτη δεν πρόσεξαν μέσα στην καλοδιάθετη νοοτροπία τους έγκαιρα τον κίνδυνο της μετανάστευσης. Δεν διέκριναν τον κίνδυνο από το μεταναστευτικό ρεύμα έστω κι αν αυτό ενδεχόμενα να υπήρξε μια αυθόρμητη εκδήλωση ή μια ανάγκη των καιρών και των συνθηκών, μια συντονισμένη ενέργεια ή μια υποκινούμενη διαφυγή προς τη δύση. Το αποτέλεσμα είναι ένα: οι χριστιανικοί λαοί σήμερα βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και πιέζονται κοινωνικά, ανθρωπιστικά και πολιτισμικά από τους ίδιους τους νόμους τους περί ανεξιθρησκίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ασφαλώς και χρειάζονται αυτοί οι νόμοι σε φυσιολογικές όμως τιμές και συνθήκες. Όταν έχουμε μια μαζική εισβολή, χρειάζονται με διάκριση να ληφθούν και άλλα μέτρα. Έπρεπε να υπολογισθεί η επεκτατική δυναμική του Ισλάμ και οι διασυνδέσεις με χώρες που καυχώνται ότι το κράτος τους είναι «ένα απέραντο τζαμί», όπως το λέει η Σαουδική Αραβία και οι οποίες χρηματοδοτούν πολλές μουσουλμανικές προσπάθειες στην Ευρώπη! Το αποτέλεσμα τώρα έχει έρθει πλέον σταδιακά, όπως το είπε ο μακαρίτης ο Οζάλ, κάποτε: «θα κατακτήσουμε την Ευρώπη με τη μετανάστευση, όχι με πόλεμο». Αυτό πού δεν πέτυχαν με πόλεμο οι Οθωμανοί στο Μεσαίωνα, το πετυχαίνουν τώρα με τη μετανάστευση. Το βασικότερο θέμα είναι ότι οι χριστιανικοί λαοί της Δύσης ασφυκτιούν πλέον θρησκευτικά και οδηγούνται σε έκπτωση από την πνευματική τους παράδοση. Χάριν της πολυπολιτισμικότητας εγκαταλείπουν τις χριστιανικές τους ρίζες.
Στοιχείο επικίνδυνο στην όλη υπόθεση είναι τα στημένα γεγονότα. Η αραβική άνοιξη έφερε στο προσκήνιο έντονα θρησκευόμενους μουσουλμάνους. Οι μέχρι πρότινος κοσμικές εξουσίες πέρασαν στο παρελθόν. Οι ακραιφνώς μουσουλμανικές πλέον ηγεσίες δίνουν εμμέσως πλήν σαφώς στο λαό και στους καθοδηγητές του το ελεύθερο της μισαλλόδοξης και φανατικής δράσης. Αυτό έχει σα συνέπεια τρία πράγματα: πλήττονται στην κυριολεξία οι χριστιανικές μειονότητες στα κράτη αυτά, εξωθείται, αναγκάζεται, η Δύση να επέμβει στρατιωτικά και τέλος αποκτά ασπίδα προστασίας το Ισραήλ στην περιοχή, επεκτείνοντας τα οικονομικά και γεωπολιτικά του συμφέροντα.
Οι αφορμές των πρόσφατων γεγονότων στα εξεγερμένα πλέον μουσουλμανικά κράτη φαίνεται ότι έχουν άλλη αιτία και ότι ήταν προσεκτικά καλοσχεδιασμένες από πρίν και στοχευμένες. Κάτι ανάλογο προσπάθησαν να κάνουν και στη Ρωσία, αλλά δεν τα κατάφεραν. Δεν αποκλείεται πίσω από όλα αυτά να κρύβεται ένας σιωνιστικός δάκτυλος, όπως πολλοί ισχυρίζονται ότι συνέβη και με την 11η Σεπτεμβρίου.
Ερχόμενοι στα δικά μας, δεν μπορούμε παρά να καταγγείλουμε με προφανή αγανάκτηση τη συνεχή προβολή των τουρκικών σειρών από ελληνικά κανάλια, τα οποία προβάλλουν μια επίπεδη και οριζόντια κοινωνική μουσουλμανική ζωή, μια βιτρίνα, τη στιγμή που ο πληθυσμός στην πλειονοψηφία του είναι σε μαύρα χάλια, από κάθε άποψη, και κυρίως, δεν μπορούμε να μη καταγγείλουμε την προβολή της σειράς «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής», όπου μέσα εκεί ανεχόμαστε ως Έλληνες και Ορθόδοξοι, μια νοοτροπία και μια κουλτούρα που τη ζήσαμε τετρακόσια χρόνια και μάτωσε η καρδιά μας. Δεν μπορεί σήμερα να ανεχόμαστε τον ηθοποιό, έστω και για την οικονομία του σεναρίου, να χαρακτηρίζει «άπιστους» τους χριστιανικούς λαούς. (Και σήμερα «άπιστους» μας λένε, επειδή δεν πιστεύουμε στον Μωάμεθ). Ούτε πάλι μας ενδιαφέρουν τα χαρέμια τους και οι δυσώδεις έρωτές τους. Τι θέλουν επιτέλους να μας δείξουν με όλα αυτά; Πόσο καλοί είναι οι γείτονες μας και αξίζει να συζήσουμε; Μα τους ξέρουμε απέξω κι ανακατωτά κι αν είχαμε πραγματικό και υπεύθυνο κράτος που σέβεται την ιστορία και τον πολιτισμό του θάπρεπε να βγάζαμε κι μείς το τι τραβήξαμε τόσα χρόνια και στην ηπειρωτική και στη νησιώτικη Ελλάδα, με φόρους, χαρέμια και σκλαβοπάζαρα, παιδομαζώματα, σφαγές και βιασμούς, νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες, με τις γενοκτονίες και τους εκτοπισμούς στη Μ. Ασία, Πόντο, Κων/λη και στην Κύπρο.
Καλείται το κράτος και θεσμικά πλέον να επέμβει. Δεν μπορεί μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα να βγαίνουν ταινίες και μάλιστα επιδοτούμενες, εναντίον της ιστορίας μας και δή των εθνομαρτύρων που μαρτύρησαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία», όπως είναι ο Αθανάσιος Διάκος. Ούτε επιτρέπεται να αλωνίζουν στη Θράκη οι Τούρκοι πράκτορες και να μη αντιμετωπίζεται επαρκώς και συμβολικώς το φαινόμενο. Ούτε τέλος είναι θεμιτό να εισβάλλουν από την Τουρκία και να στοιβάζονται εκατομμύρια μουσουλμάνοι σε μια ορθόδοξη χώρα και να μη ιδρώνει το αυτί κανενός. Εδώ είναι η χώρα του Χριστού και του Σταυρού. Ούτε το σφυροδρέπανο έχει θέση ούτε η σιωνιστική πεντάλφα ούτε το μισοφέγγαρο.
Ισχύει λοιπόν και σήμερα ο λόγος από τον Θούριο του Ρήγα Φερραίου:
«…Ελάτε με έναν ζήλον,
σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον,
επάνω στον σταυρόν.
Στεργιάς και του πελάγου,
να λάμψει ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην,
να σκύψει ο εχθρός…»
-120x86.jpg)
