Ας υποθέσουμε ότι κάποιος ζει σε μία χώρα πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα και ενημερώνεται μέσω του διαδικτύου για το τι συμβαίνει στην πατρίδα μας. Με το χέρι στη καρδιά, υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι το 90% των ανθρώπων δεν θα γελούσε με την καρδιά του για τα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία 2,5 χρόνια;
Εξαιρούμε φυσικά το οικονομικό σκέλος. Αυτό είναι τρομερά σοβαρό και δεν επιδέχεται κανενός είδους αστείο. Και την ανεργία, η οποία έχει και ψυχολογικές προεκτάσεις πέρα από τις οικονομικές. Ας επικεντρωθούμε στον τρόπο εκλογής της κυβέρνησης και στη διαχείριση, από την πλευρά της, των εκλογικών αποτελεσμάτων τριών -επί της ουσίας, μαζί με το δημοψήφισμα- εκλογικών αναμετρήσεων.
Ένα κόμμα του 3%, με τη συμπαράσταση στελεχών και ψηφοφόρων του κόμματος που είχε την μεγαλύτερη ευθύνη για την οικονομική κατρακύλα της Ελλάδας (χωρίς να σημαίνει ότι έφταιγε μόνο εκείνο) υποσχέθηκε ένα… λεφτόδεντρο, και επιστροφή στις παχιές αγελάδες που, όταν κάποιοι τις απολάμβαναν, τις παρουσίαζαν ισχνές.
Το κόμμα αυτό λοιπόν πήρε την εξουσία, δεν τήρησε καμία προεκλογική του υπόσχεση, αύξησε, αντί να μειώσει, τους φόρους, μείωσε, αντί να αυξήσει, τις συντάξεις, έκλεισε τις τράπεζες, έπνιξε την ιδιωτική πρωτοβουλία και, γενικότερα, ενώ ήμασταν ένα βήμα πριν τον γκρεμό,μας βοήθησε να κάνουμε…ένα βήμα μπροστά.
Αυτό το κόμμα λοιπόν, πάνω στον πανικό του να διατηρήσει την ταμπέλα του αριστερού, αφού με νόμους-εκτρώματα έβγαλε από τη φυλακή επικίνδυνους κακοποιούς που ληστεύουν και σκοτώνουν ανενόχλητοι, είπε να στραφεί σε ένα άλλο αγαπημένο του ζήτημα, την ισοπέδωση πατρίδας και θρησκείας.
Κατάργηση του εθνικού ύμνου στα σχολεία, της έπαρσης της σημαίας, επιλογή σημαιοφόρου με κλήρωση (μη τυχόν και προσπαθήσει κάποιος για μια ανταμοιβή σε αυτή τη χώρα) και, γενικότερα, ένα μπάχαλο.
Και μέσα σε αυτόν τον χαμό, ο κύριος Βούτσης, το νούμερο 2 σε πολιτικό αξίωμα στη χώρα (πάνω και από τον πρωθυπουργό, θεσμικά), αποφασίζει να χαρίσει κι άλλο γέλιο στον μακρινό παρατηρητή που λέγαμε στην αρχή του άρθρου και οργή σε εμάς που ζούμε στην Ελλάδα.
Πώς τα καταφέρνει; Πολύ απλά, σαν το γνωστό ανέκδοτο με την έκθεση του Τοτού, που ό,τι κι αν ρωτούσε η δασκάλα εκείνος έγραφε τα ίδια, ξεκίνησε να αποδίδει προθέσεις στην αντιπολίτευση για επιστροφή σε συνθήματα όπως: Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών και Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια και στη συνέχεια άρχισε να επιτίθεται στη θρησκεία και στον πατριωτισμό των Ελλήνων, κάνοντας λόγο μάλιστα για Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας.
Κανονικά μόνο το ειρωνικό μειδίαμα αρμόζει ως απάντηση, αλλά θα ήταν λάθος να αφήσουμε αναπάντητα τα “επιχειρήματα” αυτά. Πάμε λοιπόν:
α) Αρχικά, οι χριστιανοί δεν έχουν Ταλιμπάν. Ταλιμπάν, αντιθέτως, έχουν οι χώρες και οι θρησκείες που υπερασπίζεται τόσο πολύ ο ίδιος και οι σύντροφοί του, τους φέρνουν με κάθε τρόπο στη χώρα μας εδώ και χρόνια -πριν καν γίνουν κυβέρνηση, και δεν αναφερόμαστε στους πρόσφυγες- και τους χτίζουν τζαμί στο κέντρο της Αθήνας.
β) Το γεγονός ότι ένα καθεστώς (ξέρουν εκείνοι από καθεστώτα άλλωστε και έχουν λατρέψει και μερικά συγκεκριμένα) χρησιμοποίησε κάποια φρασεολογία δεν σημαίνει ότι της ανήκει. Αν εξαιρέσουμε ότι από την πτώση της δικτατορίας έχουν περάσει 43 χρόνια και πλέον δεν αποτελεί κανέναν κίνδυνο για το πολίτευμα της χώρας μας, το πιο σημαντικό είναι ότι ως έννοιες η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια αποτελούν ιερούς πυλώνες πάνω στους οποίους χτίζεται η καθημερινότητα του Έλληνα. Μπορεί τον κύριο Βούτση να τον ενοχλεί, μπορεί να τον στεναχωρεί για κάποιους λόγους, αλλά αυτό ισχύει. Η πατρίδα μας, η θρησκεία μας και η οικογένειά μας δεν ανήκουν σε καμία κομματική παράταξη, σε κανένα πραξικόπημα, σε καμία ιδεολογία. Είναι κοινό μας κτήμα και σε καμία περίπτωση δεν μαρτυρούν πολιτικές πεποιθήσεις ή στήριξη σε καθεστώτα καταδικασμένα από το ελληνικό κράτος και την ιστορία.
γ) Αν τόσο πολύ μισούν την Ελλάδα και τη θρησκεία, τι δουλειά έχουν και συγκυβερνούν με τους ΑΝΕΛ; Εκτός αν μπροστά στο χρήμα και την εξουσία η δική τους ιδεολογία καταρρέει.
δ) Η χούντα είχε μόνο αρνητικά, ή και θετικά, όπως τα διατάγματα που επέτρεψαν στον κύριο Γαβρόγλου να μην υπηρετήσει τη θητεία του;
Ο κύριος Βούτσης είναι καλό να θυμάται ότι υπηρετεί ένα σοβαρό αξίωμα. Εμάς δεν μας ενοχλεί ούτε ότι έφτυνε την τσίχλα που μασούσε μπροστά στις κάμερες την πρώτη μέρα μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ότι ενώ η χώρα ήταν στα σχοινιά και έτοιμη να καταρρεύσει εκείνος έτρωγε τσιζκέικ μέσα στη Βουλή. Και αναφερόμαστε σε αυτά, διότι κάποια άλλα θέματα, που εκείνος και οι σύντροφοί του θα τα χτυπούσαν πρώτα-πρώτα, εμείς τα σεβόμαστε και δεν τα κάνουμε σημαίες.
Μας ενοχλεί όμως πάρα πολύ όταν στο όνομα οποιουδήποτε κομματικού συμφέροντος είναι έτοιμος να πιάσει στο στόμα του τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου. Και το πόσο μας ενοχλεί θα φανεί όταν τολμήσουν να ζητήσουν την γνώμη του ελληνικού λαού στις κάλπες.
