Σιγή ιχθύος στον εκκλησιαστικό χώρο για τη φημολογούμενη αυτοκεφαλία της ουκρανικής εκκλησίας. Το ζήτημα είναι πολιτικό, είπε κατηγορηματικά στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ αξιωματούχος του Υπουργείο Εξωτερικών.
Πηγές του Οικουμενικού Πατριαρχείου αναφέρουν ότι το θέμα της αυτοκεφαλίας εξετάζεται από την Κανονική Επιτροπή. Αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Ένα όμως τέτοιο ενδεχόμενο θα επέφερε σχίσμα μεταξύ Μόσχας-Φαναρίου με απρόβλεπτες συνέπειες για την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η βυζαντινή διπλωματία επιστρατεύεται αλλά ίδομεν τι απογίνει…
ΣχετικάΆρθρα
Ο Ποροσένκο πιέζει κάθε πλεύρα να εκπληρωθεί το όραμά του. Ο σχισματικός Πατριάρχης Φιλάρετος έχει διχάσει το ποίμνιο της ορθόδοξης εκκλησίας της Ουκρανίας και συχνά διαδραματίζονται άσχημα γεγονότα με αψιμαχίες και σοβαρά επεισόδια μεταξύ των αντιπάλων…
Από θρησκευτικής απόψεως η Ουκρανία είναι βαθιά διχασμένη. Σήμερα οι περισσότεροι Ουκρανοί είναι Ορθόδοξοι, πιστοί στο Πατριαρχείο της Μόσχας. Οι Ουνίτες και οι άλλοι πιστοί στον Πάπα είναι περίπου πέντε εκατομμύρια σε πενήντα εκατομμύρια συνολικό πληθυσμό, αλλά είναι επιθετικοί, καλά οργανωμένοι και υποστηρίζονται από το Βατικανό και τους συμμάχους του.
Αυτοί ενώνουν τις δυνάμεις τους με τα εκατομμύρια των εθνικιστών και των άλλων Ουκρανών, που επιδιώκουν την ένταξη της Ουκρανίας στη Δύση.
Οι επιδιώξεις της φιλοδυτικής και αντιρωσικής ουκρανικής ιντελιγκέντσιας επηρέασαν την Ορθοδοξία στην Ουκρανία. Ο εθνικισμός, το πολιτικό μικρόβιο και η ματαιοδοξία ορισμένων Ουκρανών κληρικών τους οδήγησαν στην απόσχισή τους από το Πατριαρχείο της Μόσχας και στη δημιουργία σχισματικής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αυτή περιλαμβάνει περίπου δύο εκατομμύρια πιστούς και δεν την αναγνωρίζει καμία από τις 14 Εκκλησίες, που απαρτίζουν την ανά τον κόσμο Ορθοδοξία. Κανονική Ορθόδοξη Ουκρανική Εκκλησία είναι η υπό την δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Μόσχας”. Το παρελθόν καθορίζει το παρόν και προοιωνίζεται το μέλλον.
[irp posts=”371917″ name=”Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν θα αναγνωρίσει ποτέ τους Ουκρανούς διασπαστές”]
Η Ουκρανία αποτελεί σαφές ιστορικό παράδειγμα για το ότι οι βαθιές πληγές στις ψυχές των ανθρώπων και των λαών μπορεί να παραμείνουν ανοικτές όσο θα υπάρχουν αυτοί οι λαοί. Η επιχείρηση του Βατικανού να προσηλυτίσει και να εκδυτικίσει τους Ουκρανούς ξεκινάει το 1564, πριν δηλαδή 450 χρόνια! Το έτος αυτό έφτασαν στην περιοχή Ιησουίτες μοναχοί και άρχισαν το έργο προσηλυτισμού των Ορθοδόξων. Με τη δική τους προτροπή οι Ορθόδοξοι της υπό πολωνικό έλεγχο Ουκρανίας δέχθηκαν απηνείς διωγμούς.
Οι προσπάθειες των Ιησουιτών είχαν αποτέλεσμα στο Ορθόδοξο ηγετικό εκκλησιαστικό επίπεδο, που είχε διαβρωθεί εκ των έσω, γιατί οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι διορίζονταν από τον παπικό Πολωνό ηγεμόνα και συνήθως ήσαν αυλικοί του, χωρίς κανένα εκκλησιαστικό και πνευματικό ενδιαφέρον.
Το 1596 στη λεγόμενη Σύνοδο Μπρεστ – Λιτόβσκ έξι από τους οκτώ παρόντες επισκόπους, συμπεριλαμβανομένου και του επισκόπου Κιέβου Μιχαήλ Ραγκόζα, αποφάσισαν ερήμην του λαού να ενωθούν με τη Ρώμη. Οι δύο επίσκοποι που μειοψήφησαν μαζί με τη μεγάλη πλειονοψηφία των μοναχών, του ενοριακού κλήρου και του λαού αποφάσισαν να παραμείνουν πιστοί στην Ορθοδοξία, έστω κι αν τους περίμενε το μαρτύριο. Έτσι επήλθε το βαθύ θρησκευτικό και πολιτισμικό σχίσμα που ζούμε σήμερα.
Οι έξι Ορθόδοξοι Μητροπολίτες που έγιναν Ουνίτες συμφώνησαν να δεχθούν τις αρχές που διακηρύχθηκαν στη Σύνοδο της Φλωρεντίας (Σημ. Μόνιμη επιδίωξη της Ρώμης από το 1438-39 είναι οι Ορθόδοξοι να αποδεχθούν τα όσα δόγματα ο Πάπας επιδίωξε να επιβάλει στη Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας), να ομολογήσουν το πρωτείο του Πάπα (Σημ. Άλλη διαχρονική επιδίωξη της Ρώμης) και να κρατήσουν την αμφίεση των Ορθοδόξων κληρικών, το βυζαντινό τυπικό στη Θεία Λειτουργία και τον έγγαμο κλήρο( Σημ. Η Ρώμη δέχεται τις ιδιαιτερότητες της προσαρτώμενης Εκκλησίας, αρκεί αυτή να δεχθεί το Πρωτείο του Πάπα και τα δόγματα, των οποίων είναι εκφραστής).
Τον 16ο αιώνα αρχίζει ο αγώνας των Ουνιτών να αλώσουν την Ορθοδοξία στην Ουκρανία. Με την άσκηση βίας αυτοί, ο Πάπας, οι Ιησουίτες και η παπική πολιτική εξουσία επιδίωξαν να “εκπολιτίσουν” τους Ορθοδόξους στην Ουκρανία. Αυτή η επιδίωξη φτάνει έως και τις ημέρες μας.
