Του Γιώργου Θεοχάρη
Ο κορονοϊός είναι ένα μεγάλο κόσκινο, που κοσκίνησε την πίστη μας κυριολεκτικά. Κοσκίνησε την ήρα από το σιτάρι. Ο κορονοϊός και η απιστία μας, έσπειραν την αμφιβολία μεταξύ της κοινωνίας, αλλά και των ίδιων των μελών της Εκκλησίας.
Από το ξεκίνημα του κορονοϊού, τα ΜΜΕ κατεξοχήν, η αριστερή αντιπολίτευση, κάποια στελέχη της Κυβέρνησης, κάποιοι ειδικοί που κατεύθυναν την πολιτική της στα θέματα της πανδημίας, επώνυμοι και ανώνυμοι, έβαλαν στο στόχαστρο το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Αναδείχθηκε και νέα μορφή χαφιεδισμού: η καταγγελία στην Αστυνομία και στα ΜΜΕ όσων κοινωνούν! Ποιος θα το περίμενε ποτέ αυτό!
Στην Ελλάδα πολλοί λένε ότι πίσω από τις κλειστές εκκλησίες κρυβόταν ο φόβος για την Θεία Κοινωνία, που ενσπείρει ο εχθρός του Θεού.
Σε χώρες του εξωτερικού, όπως στο Βέλγιο και στη Γερμανία, απαγορεύτηκε για κάποιο διάστημα η Θεία Κοινωνία με κρατικές αποφάσεις.
Σε άλλες χώρες, όπως στον Καναδά και στις ΗΠΑ, η Εκκλησία έσπευσε να προλάβει τις απαγορεύσεις, τροποποιώντας τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας.
Ωστόσο αυτά είναι μόνο η βιτρίνα, που την είδαμε όλοι.
Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ από όσο νομίζουμε.
Η Εκκλησία έχει να αντιμετωπίσει πολύ σύνθετες και περίπλοκες καταστάσεις.
Αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς μόνο όταν μαθαίνει πώς ζευγάρια κινδύνευσαν με διχασμό ή και χωρισμό, επειδή ο ένας από τους συζύγους απαγόρευσε στον άλλο την Θεία Κοινωνία και ο άλλος πήγε και κοινώνησε.
Άλλοι άνθρωποι πάλι που εργάζονται σε ξένα σπίτια, αρνούνται να πάνε στην εργασία τους, επειδή η οικογένεια κοινωνεί κάθε Κυριακή.
Τί σημαίνει αυτό μακροπρόθεσμα;
Εάν αναλογιστούμε ότι κατά κανόνα η εξουσία βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων, που έχουν πολύ χαλαρή ή ενίοτε και εχθρική σχέση με την Εκκλησία μας, αύριο-μεθαύριο, όσοι κοινωνούν, μπορεί να δακτυλοδεικτούνται, να απομονώνονται κοινωνικά, να προπηλακίζονται, να διώκονται.
Όλα αυτά δεν πρέπει βέβαια να μας φοβίζουν.
Ο ίδιος ο Κύριος μας προειδοποίησε εγκαίρως ότι θα περάσουμε από αυτό το κόσκινο, εάν θέλουμε να είμαστε αληθινά παιδιά Του:
– Νομίζετε ότι ήλθα να φέρω την ειρήνη πάνω στην γή;, είπε στους μαθητές του.
– Όχι, αλλά διχασμό, διαίρεση!
– Θα διχαστούν ο πατέρας με τον γιο, η μητέρα με την θυγατέρα, η νύφη με την πεθερά της. Θα ξεσηκωθούν ο ένας εναντίον του άλλου.
Αυτό λοιπόν συνέβη και με τον κορονοϊό και δεν πρέπει να μας παραξενεύει καθόλου.
Η Εκκλησία, αντιμετωπίζοντας την νέα κατάσταση με τις φοβερές αυτές προκλήσεις, σπεύδει να εξετάσει το θέμα μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας.
Θα πρέπει να ξεχωρίσουμε το δόγμα από την συνήθεια.
Δόγμα είναι ότι ο άρτος και ο οίνος γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού και ότι για αυτό δεν μπορούν να μεταδώσουν ασθένειες.
Το θέμα του τρόπου μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας δεν είναι δογματικό.
Ο σημερινός τρόπος μετάδοσης διαμορφώθηκε μέσα από την μακραίωνη πείρα της Εκκλησίας, αφού φυσικά υπέστη διάφορες μεταβολές.
Για αυτό και δεν απαγορεύεται η συζήτησή του.
Αυτό όμως γενικά που θα πρέπει να μας βάλει σε μεγάλη περίσκεψη για ενδεχόμενες αλλαγές, είναι ότι κάθε αλλαγή προς όφελος του ορθολογισμού είναι μία γροθιά στο μυστήριο, στο υπερφυσικό, στο θαύμα, που ακόμη διατηρείται -ευτυχώς- στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο σημερινός τρόπος μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας, με όλο τον σκεπτικισμό που προκαλεί στους ορθολογιστές και τον διχασμό της κοινωνίας, έχει γίνει αιτία για πάρα πολλά υπερφυσικά γεγονότα.
Ιερείς που θα περίμενε κανείς να πεθάνουν μετά από την μετάδοση της Θείας Κοινωνίας σε ασθενείς με βαριές μεταδοτικές ασθένειες δεν έπαθαν τίποτε, το ίδιο και απλοί πιστοί που κοινώνησαν από το ίδιο Ποτήριο.
Γενικά, παρά τις διάφορες μεταδοτικές ασθενειες διά μέσου των αιώνων, δεν έχουμε καμία μαρτυρία μετάδοσής τους από την Θεία Κοινωνία.
Τί σημαίνει αυτό; Ότι ο Θεός θαυματουργεί.
Και θαυματουργεί ακριβώς επειδή Τον εμπιστευόμαστε.
Εάν πάψουμε να τον εμπιστευόμαστε και τακτοποιήσουμε το θέμα ορθολογιστικά, θα πάψει να θαυματουργεί.
Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό, ας πάρουμε ένα παρεμφερές παράδειγμα, αυτό του αγιασμού του ύδατος.
Όλοι οι άνθρωποι της Εκκλησίας ξέρουν ότι ο αγιασμός, όσο καιρό και να κρατηθεί, δεν χαλάει. Παραμένει διαυγής, ακόμη και εάν περάσουν αρκετά χρόνια. Το θαύμα αυτό της θείας χάρης το έχουν χαρεί και το χαίρονται πλήθη πιστών διά μέσου των αιώνων.
Εάν αύριο η Εκκλησία πει, υπάρχει κίνδυνος ο αγιασμός να χαλάσει, να πάθουν κάτι οιπιστοί και για αυτό, μόλις τελείται, θα προσθέτουμε στο νερό συντηρητικό, όπως κάνουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, αυτό είναι μία ορθολογιστική αντιμετώπιση, αλλά το θαύμα θα σταματήσει.
Η διατήρηση του νερού θα γίνεται πλέον με τον ανθρώπινο τρόπο, με την πρόσθετη χημική ουσία, και η θεία χάρις θα φεύγει. Ο λαός θα εξακολουθήσει να αγιάζεται με το ύδωρ του αγιασμού, αλλά ένα θαύμα που τελείται μέχρι τώρα θα πάψει να τελείται.
Αυτές οι υποχωρήσεις υπέρ του ορθολογισμού, όσο αθώες και να φαίνονται, όσο και να γίνονται χάριν της οικονομίας για τους ασθενέστερους στην πίστη, στην πραγματικότητα δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει.
Ας μην λησμονούμε από πού ξεκίνησε και πού έφτασε ο δυτικός χριστιανισμός, εγκαταλείποντας λίγο-λίγο την πίστη και δίνοντας συνέχεια έδαφος στον ορθό λόγο.
Έφτασε να είναι ένα ξεπεσμένο και ξεφτισμένο πράγμα.
Ενώ η Ορθοδοξία κατάφερε μέχρι σήμερα να διατηρήσει αυτό που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος: το μυστήριο, το θαύμα, το υπερφυσικό, τον εσχατολογικό χαρακτήρα της Εκκλησίας.
Discussion about this post