Του Αλέξανδρου Ελευθεριάδη
Η δημοσιογραφία είναι ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα. Ειδικά όταν επιθυμείς να την κάνεις σωστά. Όταν προσέχεις τι λες και σε ποιον.
Όταν σκοπός σου είναι η ενημέρωση και όχι ο εντυπωσιασμός. Όταν προσέρχεσαι σε έναν διάλογο έχοντας την άποψή σου αλλά και την διάθεση να ακούσεις αυτόν που έχεις απέναντί σου. Αυτή είναι και η δουλειά σου άλλωστε. Όταν λοιπόν ακολουθείς αυτούς τους κανόνες το έργο σου είναι δύσκολο αλλά έχεις πολλές ελπίδες να κάνεις την δουλειά σου σωστά. Αντιθέτως, όσα χαρτιά κι αν έχεις, σπανίως θα καταφέρεις να σταθείς με αξιοπρέπεια στον ρόλο σου χωρίς αυτούς τους κανόνες δεοντολογίας.
Μεγάλος ο πρόλογος αλλά αναγκαίος. Γιατί όποιος πιστός παρακολούθησε την παρουσία του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου είναι λογικό να αισθάνθηκε άσχημα. Διότι όταν ασχολείσαι με θέματα Lifestyle και το καινούργιο φόρεμα του τάδε ή τον χωρισμό του δείνα, δεν είναι εύκολο να καταπιαστείς με σοβαρότερες ειδήσεις.
Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς; Αρχικά, επί δέκα λεπτά, όλοι οι συμμετέχοντες μιλούσαν ο ένας πάνω στον άλλον. Κι αυτό είναι ευθύνη των παρουσιαστριών που δεν επέτρεπαν στον κ. Σεραφείμ να ολοκληρώσει καμία από τις φράσεις του. Αντιθέτως, έκαναν ”σπαρακτικούς” μονολόγους, αποδίδοντας στον Μητροπολίτη Πειραιώς λόγια που δεν είπε σχετικά με περιθωριοποίηση παιδιών ή αποπομπής τους από την Εκκλησία. Στην συνέχεια, ήταν λογικό και εκείνος να προσπαθήσει να απαντήσει, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί χάβρα.
Οι απόψεις όλων είναι σεβαστές. Υπάρχουν όμως κάποια εύλογα ερωτήματα. Θρησκευτικά δεν έκαναν στο σχολείο οι παρουσιάστριες της εκπομπής; Δεν γνωρίζουν τίποτα για τον Χριστιανισμό; Προς τι η έκπληξή τους όταν ο κ. Σεραφείμ χαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία θανάσιμη συμπεριφορά; Φυσικά δεν εννοούσε ότι οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να πεθάνουν αλλά ότι δεν θα καταφέρουν να σώσουν την ψυχή τους αν δεν εξομολογηθούν και μετανοήσουν. Αυτός ο φόβος όμως δεν υπάρχει μόνο για τους ομοφυλόφιλους. Ισχύει πχ και για τους ετεροφυλόφιλους μοιχούς. Και, γενικότερα, για όποιον αμαρτήσει χωρίς μετάνοια. Εξάλλου στην Ορθοδοξία, σε αντίθεση με την Καθολικισμό, η μόνη θανάσιμη αμαρτία είναι η μη μετάνοια. Άλλωστε πολλές φορές ο Μητροπολίτης Πειραιώς προσπαθούσε να πει ότι η Εκκλησία δεν καταδικάζει τον άνθρωπο αλλά την συμπεριφορά και καλεί τον αμαρτωλό να μετανοήσει χωρίς να τον διώχνει.
Ο Χριστιανισμός, αν δεν έχουν ενημερωθεί ορισμένοι, είναι δόγμα και η πίστη σε αυτό προαιρετική. Κοινώς. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να γίνει Χριστιανός. Αν γίνει όμως πρέπει να αποδέχεται την θρησκεία συνολικά. Αλλιώς είναι αιρετικός. Φυσικά οι εποχές αλλάζουν, η κοινωνία γίνεται και οφείλει να γίνεται πιο ανοιχτή σε -ας μην κοροϊδευόμαστε- υπαρκτές συμπεριφορές και κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον ρόλο Του Θεού και να κρίνει τον συνάνθρωπό του. Η Εκκλησία όμως είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι. Δεν μπορεί να αποδεχθεί ως συμπεριφορά την ομοφυλοφιλία, όπως δεν αποδέχεται πολλές ακόμα συμπεριφορές. Αν πιστεύει κάποιος πως μπορεί να αλλάξει γνώμη σε έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τόσο πολύ την ζωή του στον Χριστιανισμό ώστε να φτάσει στο αξίωμα του Μητροπολίτη, μπράβο του.
Ένα άλλο ερώτημα είναι γιατί να θες να δημιουργήσεις στους τηλεθεατές μια εικόνα άσχημη για την εκκλησία. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε γραφικότητα βασικές αρχές του Χριστιανισμού. Ξαναλέμε. Διαφορετικό πράγμα η κοινωνία. Κανείς πολίτης δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει την συμπεριφορά ενός άλλου ανθρώπου στην ιδιωτική του ζωή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν θα αντιδράσει όταν θεωρεί ότι απειλείται η διαδικασία διαμόρφωσης χριστιανικής συνειδήσεως στα παιδιά. Το να μην θέλει κάποιος το παιδί του να υποχρεώνεται -διότι σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας θα είναι υποχρεωτική η παρακολούθηση- να μαθαίνει για τους τρανς, τους ομοφυλόφιλους και διάφορες άλλες σεξουαλικές συμπεριφορές δεν σημαίνει ότι επικροτεί την βία, τον ρατσισμό ή την επιθετικότητα προς εκείνους που επιλέγουν τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής.
Αντιθέτως, ρατσιστικό είναι να πιστεύεις ότι δεν αρκεί -ή δεν χρειάζεται- να μαθαίνεις στα παιδιά να σέβονται όλους τους ανθρώπους. Διότι στο σχολείο υπάρχουν και παιδιά που μπορεί να υποστούν εκφοβισμό επειδή έχουν παραπάνω κιλά, διαφορετική θρησκεία, άλλο χρώμα, άλλη καταγωγή, μικρότερο ύψος. Κοινώς, ο κατάλογος με τους λόγους που ένα παιδί, ή ένας άνθρωπος γενικότερα, μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με απαράδεκτες συμπεριφορές δεν σταματά ποτέ. Άρα γιατί να ξεχωρίζουμε μόνο τις περιπτώσεις με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό; Στις άλλες περιπτώσεις είναι αποδεκτός ο διαχωρισμός; Επίσης, γιατί είναι παράλογο να θεωρούν κάποιοι γονείς ότι ίσως παραείναι πολλές τέτοιου είδους πληροφορίες για ένα μικρό παιδί; Και πού μπαίνει η διαχωριστική γραμμή στο τι πρέπει να μάθει ένας ανήλικος και μάλιστα από το σχολείο;
Το χειρότερο όμως είναι το ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ενδιαφέρον για κανένα παιδί. Τα νούμερα ενδιαφέρουν κι αυτά έρχονται με τις κόντρες, τις φωνές και την προσπάθεια δαιμονοποίησης της Εκκλησίας.
Επίσης, πολύς λόγος γίνεται για το αν έκανε καλά ο Μητροπολίτης Σεραφείμ να λάβει μέρος σε μια τέτοια εκπομπή. Η απάντηση είναι απλή. Φυσικά έπραξε ορθά. Διότι αν έβγαινε πχ στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας να μιλήσει για το θέμα δεν θα είχε καμία αξία. Το σημαντικό είναι να ακούγεται η άποψη της ορθοδοξίας εκεί που επικρατεί συνήθως η άλλη άποψη, προκειμένου να μην κάνει το έργο ευκολότερο σε όσους θέλουν να θέσουν την θρησκεία στο περιθώριο.
Όπως άριστα έκανε που αποχώρησε όταν η συζήτηση έφτασε στο επίπεδο προσωπικών χαρακτηρισμών.
Τέλος, όχι ότι είναι ουσιαστικό, είναι όμως ενδεικτικό κάποιων πραγμάτων. Όταν καλείς έναν Μητροπολίτη, δεν αρμόζει ούτε η εμφάνιση παραλίας, ούτε βραδινής εξόδου. Όπως δεν θα ήταν ευγενικό ένας καλεσμένος τους να εμφανιστεί με τις πυτζάμες του. Όταν μάθεις λοιπόν να σέβεσαι απλούς κανόνες ευγένειας μπορείς να υποστηρίζεις ότι σέβεσαι και τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν φωνάζεις απλώς για να ανεβάσεις τα νούμερα της εκπομπής σου.
Discussion about this post