Kατ’ αρχήν θα πρέπει να σημειώσουμε κάτι που είναι λυπηρό, αλλά αληθινό. Οι μουσουλμάνοι νηστεύουν περισσότερο από τους ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς. Ακόμη και σε πολύ πιστές καθολικές χώρες, όπως π.χ. η Πολωνία, η νηστεία έχει καταργηθεί, εκτός από 2 ημέρες τον χρόνο, την Μεγάλη Παρασκευή και την παραμονή των Χριστουγέννων. Και τότε όμως η νηστεία είναι μόνο από κρέας!
Του Γιώργου Θεοχάρη
Οι καθολικοί δεν νηστεύουν ούτε πριν την θεία Κοινωνία. Τρώνε πρωινό και πηγαίνουν να κοινωνήσουν!
Από αυτήν την άποψη είχε δίκαιο ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου, όταν έγραφε ότι οι μουσουλμάνοι είναι σε κάποια πράγματα της θρησκείας τους πιο σοβαροί από τους Καθολικούς.
Να προσθέσουμε όμως ότι νηστεύουν ίσως περισσότερο και από αρκετούς Ορθοδόξους, που σχεδόν έχουν καταργήσει την νηστεία αυτοβούλως. Ευτυχώς όμως που ούτε η επίσημη Εκκλησία, ούτε η πρόσφατη Σύνοδος της Κρήτης, έχουν θίξει την νηστεία, αλλά αντίθετα τονίζουν τη σημασία της.
Ας έλθουμε όμως στο θέμα μας, εάν δηλαδή όντως η νηστεία του Ραμαζανιού είναι νηστεία.
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν θα τη δώσουμε απευθείας εμείς, αλλά θα αφήσουμε να την δώσει ένας μουσουλμάνος.
Στο ερώτημα:
«Είναι εύκολο να επιστρέψει κανείς στη ρουτίνα μετά το Ραμαζάνι, και πόσοι άνθρωποι φθάνουν στην υπερβολική κατανάλωση φαγητού και ποτού για να αντισταθμίσουν ό,τι στερήθηκαν;»
ο μουσουλμάνος απαντά ως εξής (πηγή: http://balkon3.com/gr/to-ramazani-ke-i-10-pio-sichnes-erotisis-gia-ti-nistia/):
«-Η επιστροφή στην κανονική ζωή δεν αποτελεί πρόβλημα διότι τρώμε όσο χρειαζόμαστε. Δεν υπάρχει τίποτα που χάσαμε διότι όλα αναπληρώνονται μεταξύ του Iftar και του Suhor».
Τί σημαίνει λοιπόν αυτό;
Όπως ο ίδιος ο μουσουλμάνος ομολογεί, «δεν υπάρχει τίποτα που χάσαμε διότι όλα αναπληρώνονται».
Συνεπώς, η θυσία για τον Θεό διαρκεί μόνο την μισή μέρα και απλώς τα γεύματα μετατίθενται για το βράδυ, χωρίς να αλλάζουν οι διατροφικές συνήθειες.
Σε όλο το χρονικό διάστημα του Ραμαζανιού, διάρκειας ενός μηνός, οι μουσουλμάνοι απέχουν υποχρεωτικά, από ανατολής μέχρι δύσεως του Ηλίου, από κάθε είδους τροφή ακόμη και από νερό, πολύ δε περισσότερο από κάπνισμα, ποτό, αρώματα και σεξουαλικές επαφές. Και ενώ αυτή η σκληρή νηστεία είναι αξιοθαύμαστη και μας ανάγει στην μεγάλη ασκητικότητα της Ανατολής, το βράδυ γκρεμίζονται όλες οι ψευδαισθήσεις. Στο υπόλοιπο διάστημα μέχρι την ανατολή του Ηλίου όλα επιτρέπονται, σαν μην υπάρχει καμία νηστεία.
Για αυτό και στις ισλαμικές χώρες από παλιά κτυπούσε το κανονάκι, το οποίο σήμαινε την λήξη της νηστείας, μετά το οποίο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να πλακωθούν στο φαγητό.
Τα δυο κύρια γεύματα του Ραμαζανιού είναι το Σουχούρ πριν την ανατολή και το άλλο μετά τη δύση που λέγεται Ιφτάρ. Μετά το Ιφτάρ και μέχρι το Σοχούρ την άλλη μέρα ο καθένας μπορεί να φάει ό, τι επιθυμεί από φαγητό, γλυκά και ποτά, αλλά εκτός από αλκοόλ και χοιρινό κρέας, που απαγορεύονται από το Κοράνι.
Συνεπώς, τόσο το Ραμαζάνι, όπως και όλο το Ισλάμ, είναι κομμένο στα ανθρώπινα μέτρα. Είναι μία θρησκεία εύκολη, που βασίζεται σε ορισμένους εξωτερικούς τύπους, χωρίς πολλές απαιτήσεις.
Δεν βοηθά τον άνθρωπο να νικήσει τα πάθη του και να φτάσει στην εσωτερική κάθαρση και στην ένωση με τον Θεό.
Το γεγονός όμως ότι οι μουσουλμάνοι τηρούν πιστά αυτούς τους τύπους που προβλέπει η θρησκεία τους είναι κάτι που θα έπρεπε να παραδειγματίσει κι εμάς ως χριστιανούς.
Αυτοί έχουν μία ψεύτικη θρησκεία, κομμένη στα μέτρα τους, αλλά τουλάχιστον την σέβονται.
Εμείς έχουμε την αληθινή θρησκεία και δεν την σεβόμαστε, αλλά προσπαθήσουμε να την κόψουμε στα μέτρα μας, να κάνουμε έναν χριστιανισμό που μας βολεύει.
(οι φωτο απο το Ραμαζάνι στην Περσία)
){kind=link}