Η Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος κείται εις απόστασιν 20΄λεπτών της ώρας πεζή ανατολικώς της κυριάρχου Μονής, επί της βορείου πλευράς του Ιβηριτικού λάκκου.
Το Αγίασμα πηγάζει θαυμαστώς εις το μέσον περίπου της Σκήτης, πλησίον του Κυριακού, θεμελιωθέντος το έτος 1790.
Συγκεκριμένως αναβρύει εκ ρωγμής τινος συμπαγούς μαρμαρίνου πετρώματος δυτικώς του κωδωνοστασίου, και ακολούθως μέσω μακροστένου λιθοκτίστου σήραγγος 36μ., διανοιχθείσης περί το έτος 1881, μεταφέρεται εις μίαν θολωτήν δεξαμενήν, καλύπτουσαν όλην την δυτικήν πλευράν του κωδωνοστασίου. Ακολούθως, εκ της υπερχειλίσεως αυτού πληρούνται άλλαι δύο μικρότεραι δεξαμεναί του ιδίου κτίσματος.
Συμφώνως με την παράδοσιν το Αγίασμα τούτο ανέβλυσε δια θαύματος του Αγίου Παντελεήμονος εις εποχήν μεγάλης λειψυδρίας, κατόπιν ολονυκτίου αγρυπνίας των πατέρων της Σκήτης. Εις την αρχήν είχε χρώμα γάλακτος, όπως το γάλα που έρρευσεν αντί αίματος κατά τον αποκεφαλισμόν του Αγίου. Η λήψις του Αγιάσματος γίνεται υφ’ ενός κρουνού, ευρισκομένου εις την βορείαν πλευράν του κωδωνοστασίου. Πάντως έως σήμερον είναι σταθερόν και άλλοτε ωκονομούντο δι’ αυτού άπασαι σχεδόν αι Καλύβαι της Σκήτης
Μοναχός Μάξιμος Ιβηρίτης (Νικολόπουλος), Τα εν Αγίω Όρει του Άθωνος Αγιάσματα
Πηγή: Άγιον Όρος. Πνευματικότητα και Ορθοδοξία – Τέχνη
Φωτ. keliotis, 22/12/2013
-250x180.jpg)
