Ιερομ. Φιλόθεος Γρηγοριάτης: «Ο Σταυρός του Χριστού στη ζωή μας σήμερα» (ΦΩΤΟ)

Εκτύπωση

Την Κυριακή 11 Μαρτίου 2018 στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Πρεβέζης τελέσθηκε ο Δ’ Κατανυκτικός Εσπερινός. Χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πρεβέζης κ. Χρυσόστομος και μίλησε ο Ιερομ. Φιλόθεος Γρηγοριάτης, αδελφός Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους με θέμα: «Ο Σταυρός του Χριστού στη ζωή μας σήμερα».

ΣχετικάΆρθρα

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ: Μνημόσυνο υπερ αναπαύσεως του Μακαριστού Μητροπολίτη Κινσάσας (ΦΩΤΟ)

17 Οκτωβρίου, 2021

Βρέθηκαν οι αγνοούμενοι στον Άθωνα!

16 Οκτωβρίου, 2021

Μαθήματα Θείας Λειτουργίας από τον Άθωνα

7 Οκτωβρίου, 2021

Οπως αναφέρει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση της Μητρόπολης Πρεβέζης, ο Ιερομ. Φίλοθεος μεταξύ των άλλων είπε:

«Κεν­τρι­κη θε­σι στην Πι­στι μας κα­τε­χει ο Σταυ­ρος, μα­ζι βε­βαι­α παν­το­τε με την Α­να­στα­σι του Σω­τη­ρος Χρι­στού, δι­α των ο­πο­ι­ων ο Κυ­ρι­ος ε­νε­κρω­σε τον θα­να­το, ε­ζω­ο­πο­ι­η­σε τον νε­κρω­θεν­τα αν­θρω­πο, τον α­νε­στη­σε και τον συμ­φι­λι­ω­σε με τον Θε­ο-Πα­τε­ρα, κα­νον­τας τον στην Εκ­κλη­σι­α Του με­το­χο της θε­ι­ας ζω­ης και βα­σι­λε­ι­ας Του».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, αναφερόμενος σε κατηγορίες ανθρώπων που δεν δέχονται στη ζωή τους τον Σταυρό του Χριστού, «όπως α­θε­οι, υ­λι­στες, ορ­θο­λο­γι­στες, ου­μα­νι­στες, κ.λπ και οι οποίοι φα­νε­ρα και μη δι­α­κη­ρυτ­τουν ο­τι δεν πι­στε­υ­ουν σε Θε­ο. Ζων­τας αυ­τοί οι συνάνθρωποί μας κα­τα σαρ­κα, υ­πα­κο­υ­ον­τας δηλ. σ᾿ ο­λες τις θε­μι­τες ή α­θε­μι­τες ε­πι­θυ­μι­ες και α­πο­λα­υ­σεις της σαρ­κι­κης ζω­ης, του ε­γω­ι­σμού, της φι­λαυ­τι­ας, ε­χον­τας ως κεν­τρο στην ζω­η τους μο­νο τον ε­αυ­το τους, το θε­λη­μα τους, το­υς ει­ναι α­δυ­να­το να εν­νο­η­σουν την με­γα­λη δυ­να­μι και το φως του Σταυ­ρού του Χρι­στού».

Σχετικά με την δύναμη του Σταυρού στην καθημερινή ζωή των πιστών, ανέφερε ότι: «ε­μείς οι Ορ­θο­δο­ξοι Χρι­στι­α­νοί α­γω­νι­ζο­μα­στε με την Χα­ρι του Χρι­στού να ση­κω­νου­με τον σταυ­ρο μας. Το οποίο σημαίνει να αγωνιζώμαστε συνεχώς να αποβάλλουμε κάθε τι που δεν αρέσει στον άγιο Θεό. Έτσι αγωνιζόμαστε:

– Στην υ­πα­κο­η, την ε­ξο­μο­λο­γη­σι, την συμ­με­το­χη μας στην Θ. Λα­τρεί­α της Εκ­κλη­σι­ας.

– Στην ι­ε­ρα α­σκη­σι, εγ­κρα­τει­α ψυ­χης και σω­μα­τος, την προ­σευ­χη, την νη­στε­ι­α, την α­γρυ­πνι­α, την ορ­θο­στα­σι­α, τις γο­νυ­κλι­σι­ες, την με­λε­τη των θε­ι­ων λο­γι­ων.

– Στην α­γα­πη και συγ­χω­ρη­σι προς το­υς πτα­ι­ον­τας α­δελ­φο­υς.

– Στο να έχουμε τον αι­ω­νι­ο α­γι­ο νο­μο του Θε­ου ως κρι­τη­ρι­ο γι­α τα παν­τα στην ζω­η μας».

Και κατέληξε: «Ο Σταυ­ρος του Χρι­στού, α­δελ­φοί, ει­ναι ευ­λο­γι­α με­γα­λη στην ζω­η μας. Χω­ρις τον Σταυ­ρο του Χρι­στού δεν ε­χει νο­η­μα ο κο­σμος, η ζω­η ο­λη.

Ο Σταυρός δεν μας αφήνει να λησμονούμε τον Θεό. Μας ξυ­πνα α­πο τον πνευ­μα­τι­κο λη­θαρ­γο της μαλ­θα­κης ζω­ης, α­πο την α­δρα­νει­α και α­πο­χα­υ­νω­σι των μα­ται­ων η­δο­νων, μας πλου­τι­ζει με βα­θειά γεύ­σι κι εμ­πει­ρι­α Θε­ου, α­να­νε­ω­νει συ­νε­χως και με αυ­θεν­τι­κη εκ­φρα­σι το αι­ω­νι­ο κη­ρυγ­μα της Εκ­κλη­σι­ας στην συγ­χρο­νη ε­φθαρ­με­νη πνευ­μα­τι­κα κοι­νω­νι­α μας.

Αυ­τος ο Σταυ­ρος, αν ξα­να­γι­νη και λα­βα­ρο του ε­θνους, ε­να νε­ο «εν του­τω νι­κα», ο­χι μο­νο δηλ. τυ­πι­κο ε­ξω­τε­ρι­κο συμ­βο­λο αλ­λα και πρα­ξις με­τα­νο­ι­ας, κα­τα Χρι­στον ζω­ης, θα σω­ση και το πο­λυ­πα­θο γε­νος των Ορ­θο­δο­ξων Ρω­μη­ων α­πο νε­ες ε­πι­βου­λες και ε­πι­δρο­μες ο­ρα­των και α­ο­ρα­των εχ­θρων, και θα με­τα­θε­ση τις ελ­πι­δες μας γι­α βο­η­θει­α και α­λη­θι­νη προ­ο­δο, ο­χι το­σο σε συμμαχίες αν­θρω­πι­νες, συμ­πρα­ξεις και τε­χνι­κες, αλ­λα σ᾿ Αυ­τον που μο­νος μπο­ρεί αληθινά να σω­ζη.

Αυ­τος ο Σταυ­ρος, τε­λος, μας θυ­μι­ζει ο­τι ο κο­σμος του­τος δεν ει­ναι η μο­νι­μη εγ­κα­τα­στα­σις μας, ο­τι «πα­ροι­κοι και πα­ρε­πι­δη­μοί ε­σμεν». ῞Ο­τι μας α­να­με­νει η πο­θει­νη Πα­τρι­δα, η Βα­σι­λε­ι­α των ου­ρα­νων, γι­᾿ αυ­το ο­λα ε­δω ε­χουν μι­α προ­σω­ρι­νο­τη­τα. Αυ­τος μας υ­πεν­θυ­μι­ζει, με­σα στον α­πι­στο κο­σμο, γι­α τον θα­να­το μας, γι­α την Κρι­σι, γι­α την μελ­λου­σα ζω­η, πραγ­μα­τα που μας ε­γε­ι­ρουν προς με­τα­νοι­α σω­στι­κη κι ερ­γα­σι­α πνευ­μα­τι­κη.

Ει­ναι ω­ραί­ος και α­γι­ος ο α­γω­νας γι­α την αρ­σι του Σταυ­ρού. ῞Ο­μως ει­ναι και κο­πος πο­λυς με­σα σε α­γω­νι­ες, θλι­ψεις, κιν­δυ­νους. Τον α­να­λαμ­βα­νου­με, α­κο­μη κι αν προς στιγ­μην λυ­γι­ζου­με πολ­λες φο­ρες α­πο το βα­ρος του και α­πο την αν­θρω­πι­νη α­δυ­να­μι­α μας.

Κι αρ­χι­ζει αυ­τος ο α­γι­ος και ευ­λο­γη­με­νος α­γω­νας μας α­πο την στι­γμη που βα­πτι­ζο­μα­στε, και δι­αρ­κεί σε κα­θε λε­πτο της ζω­ης μας, με­χρι την ω­ρα του θα­να­του μας, ο­ταν σταυ­ρο­ει­δως και πα­λι πλε­κον­τας τα χε­ρια μας θα πα­ρα­δω­σου­με την τα­πει­νη ψυ­χη μας εις χεί­ρας Θε­ου ζων­τος.

Αυ­τον τον Θε­ο, τον Αρ­χη­γο της σω­τη­ρι­ας η­μων, «τον και νε­κρων και ζων­των την ε­ξου­σι­αν ε­χον­τα, ως α­θα­να­το Βα­σι­λε­α», τον Σταυ­ρω­θεν­τα και Α­να­σταν­τα Χρι­στο, δου­λι­κως ι­κε­τε­υ­ου­με να μας συγ­χω­ρη, να μας δε­χε­ται συνε­χως ο­ταν με­τα­νο­ου­με, να μας ε­λε­η, ευ­λο­γη, να μας ε­νι­σχυ­η στην κα­θη­με­ρι­νη αρ­σι του Σταυ­ρού Του στην ζω­η μας. Και ο­λους ε­μας, που πο­θού­με να ι­δού­με το προ­σω­πο της δο­ξης Του, να μας α­ξι­ω­ση της α­θα­να­του Βα­σι­λε­ι­ας Του, δι­α α­κοι­μη­των πρε­σβει­ων της Πα­να­χραν­του Αυ­του Μη­τρος και Κυ­ρι­ας η­μων Θε­ο­το­κου, με τις θεοφιλείς ευ­χες του Σε­βα­σμι­ω­τα­του, και παν­των των Α­γι­ων. Α­μην!»