ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ – Αποστολή : Γιώργος Θεοχάρης
Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Την αναγραφή στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, ανήγγειλε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ Βαρθολομαίος, των αγιορειτών οσίων, Δανιήλ Κατουνακιώτη, Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη, Ιωσήφ του Ησυχαστή, Εφραίμ Κατουνακιώτη.
Οι στιγμές της αναγγελίας έκαναν τους αγιορείτες να δακρύσουν και να δεχθούν την αναγγελία αυτή ως μια μεγάλη ευλογία από τον Πατριάρχη του Γένους. Η αναγγελία αυτή πραγματοποιήθηκε, κατά την 20η Οκτωβρίου 2019, μετά την Επίσημη Υποδοχή του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου, κατά την τάξιν, υπό της Διπλής Συνάξεως στις Καρυές του Αγίου Όρους.
Εν πομπή, όλοι κατευθύνθηκαν εις τον πάνσεπτον ναόν του Πρωτάτου, όπου χοροστάτησε ο Πατριάρχης στην επίσημη Δοξολογία, πλαισιούμενος από τον Πρωτεπιστάτη Γερ. Συμεών Διονυσιάτη, την Ιερά Επιστασία, τους Καθηγουμένους των Ιερών αγιορείτικων Μονών, τον πολιτικό διοικητή του Αγίου Όρους, εκπροσώπους στρατιωτικών αρχών, αγιορείτες μοναχούς και προσκυνητές.
Τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο προσφώνησε ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Διονυσίου Αρχιμ. Πέτρος. Ο Παναγιώτατος αντιφώνησε, τονίζοντας την υπερχιλιετή σχέση της Μητρός Εκκλησίας με την Αθωνική πολιτεία, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε ότι «Η αγιότητα είναι η πεμπτουσία αυτού του τόπου» και οι Άγιοί μας είναι ότι πολυτιμότερο έχει η Εκκλησία.»
«Η Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία προσεύχεται για τους αγιορείτες μοναχούς». Κατόπιν ανήγγειλε την αναγραφή στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας τους αγιορείτες οσίους, Δανιήλ Κατουνακιώτη, Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη, Ιωσήφ του Ησυχαστή, Εφραίμ Κατουνακιώτη.
Το Βήμα Ορθοδοξίας δημοσιεύει το τμήμα της ομιλίας του Οικουμενικού Πατριάρχη στο Πρωτάτο, που αφορά την εξαγγελία της αγιοκατάταξης των Αγιορειτών πατέρων Δανιήλ του Κατουνακιώτου, Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτου, Ιωσήφ του Ησυχαστού και Εφραίμ του Κατουνακιώτου. Το τμήμα είναι το εξής:
«Τά πρόσωπα τῶν θεωμένων ἀδελφῶν μας ἐμφανίζουν τό σωτηριῶδες εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι οἱ ἅγιοί μας. Οὗτοι εἶναι ὅ,τι τιμαλφέστερον κέκτηται ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι τό ταμεῖον τῆς χάριτος, εἶναι ὁ πολύτιμος μαργαρίτης, εἶναι ὁ κεκρυμμένος θησαυρός της, εἶναι ἡ ζύμη, ἡ ὁποία ζυμώνει τό φύραμα τοῦ ἐνεστῶτος διά νά τοῦ δώση τήν αἰωνιότητα.
Ἡ ἁγιότης δέν εἶναι ἀσφαλῶς μέγεθος καί ποιότης ἠθική. Μιμηταί τοῦ παραδόξου εὐαγγελικοῦ ἤθους, οἱ τοῦ Χριστοῦ φίλοι καί οἰκεῖοι, δηλονότι οἱ ἅγιοι, μακράν εὑρισκόμενοι τῶν δύο ἄκρων, τοῦ νομικισμοῦ καί τοῦ ἠθικισμοῦ, προβάλλουν διά τοῦ παρδείγματός των ὡς μόνην δυνατότητα σωτηρίας καί ἀποκαταστάσεως τήν ὀντολογικήν μετοχήν εἰς τό Κυριακόν σῶμα. Ἡ καλλιέργεια τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, ἡ εὐλογημένη καί παραδεδομένη ἄσκησις, ἡ κάθαρσις σώματος, νοός καί καρδίας οὐδόλως ἀποτελοῦν αὐτοσκοπόν. Εἶναι μόνον τό μέσον διά τήν θεμελίωσιν καί διατήρησιν τῆς κατά τό ἐγχωροῦν ἡμῖν μετοχῆς εἰς τήν ἁγιότητα τοῦ μόνου καί τρισαγίου Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι, ὡς νόες κεκαθαρμένοι, μεταλαμβάνουν τῆς θείας ἁγιότητος καί ὡραιότητος, καί τήν μεταδίδουν, κατά τό πρότυπον καί τήν τάξιν τῶν ἀσωμάτων ἀγγελικῶν δυνάμεων, καί εἰς ἡμᾶς τούς ἀτελεστέρους καί παχυτέρους τῇ διανοίᾳ, καθισταμένους τοιουτοτρόπως τόπους καί τρόπους φανερώσεως τῆς μελλούσης βασιλείας εἰς τό ἐγκόσμιον καί ἐπίκηρον παρόν.
Ὑπέρ λίαν χαιρόμεθα διά τήν ἐνταῦθα διαρκῆ καλλιέργειαν τῆς εὐαγγελικότητος, ὑπέρμετρα χαίρεται ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία διότι κρατεῖ ὑπέρ τούς δέκα αἰῶνας ὁ τόπος οὗτος τήν παράδοσιν τῆς Ἀνατολῆς καί τήν ἀνακαινίζει διαρκῶς μέ νέα πρόσωπα καί μέ νέας ἀτραπούς εἰς τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου. Αὐτή ἡ ἐγκαύχησις τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας διά τήν πνευματέμφορον καί κεχαριτωμένην συγκομιδήν δέν εἶναι μία ἐγωκεντρική αἴσθησις αὐταρκείας, ἀλλά εἶναι κενωτική θυσία καί ἐναγώνιος προσπάθεια διά τόν ἐγκεντρισμόν πλείστων καί ὅσων ἀδελφῶν εἰς τόν καλλιέλαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κορμόν.
Ἐν τῇ διαρκεῖ, λοιπόν, ἄρσει τοῦ σταυροῦ τῆς εὐθύνης, ἡ Κωνσταντινουπολίτις Ἐκκλησία ἐπισκοπεῖ τόν τόπον, ἐπισημαίνει τήν ἀγωνιστικότητα, διακρίνει τό γνήσιον ἐκ τοῦ ἀληθοφανοῦς, ἀγωνιᾶ διά τάς παραφωνίας, προσεύχεται ἐκτενῶς διά τήν ἀποκατάστασιν τῶν δυσκαμψιῶν, ἀγωνίζεται διά τήν περιφρούρησιν τῶν μοναχικῶν θεσμίων, περιφυλάττει τάς λεπτομερείας τῆς ἁγίας παραδόσεως, καί στεντορείᾳ τῇ φωνῇ διακηρύσσει τήν
ἁγιότητα τῶν ἀθορύβων καί ἀφανῶν μοναχῶν τῆς εὐλογημένης κληρουχίας της εἰς τό ἀνά τήν οἰκουμένην Ὀρθόδοξον πλήρωμα.
Ὑπό τό πρίσμα τῶν ἐν συντόμῳ προεκτεθέντων ἡ Μετριότης ἡμῶν, ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ καί ὥρᾳ ταύτῃ, ἐξαγγέλλομεν μετά περισῆς χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, ὠς μίαν ἔτι μεγαλυτέραν διάθεσιν τιμῆς, σεβασμοῦ καί ἀναγνωρίσεως τῆς θεαρέστου πολιτείας τῶν ἐν Ἄθωνι πατέρων, τήν μελετωμένην ἐπίσημον ἀναγραφήν εἰς τάς ἁγιολογικάς δέλτους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἑτέρων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ἤτοι Δανιήλ τοῦ Κατουνακιώτου, Ἱερωνύμου τοῦ Σιμωνοπετρίτου, Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ καί Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου. Ἡ συμβολή τῶν ἁγίων τούτων ἀνδρῶν εἰς τό καθ᾽ ὅλου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι εἰς γενικάς γραμμάς γνωστή εἰς πάντας ὑμᾶς καί εἰς τό σημεῖον τοῦτο θέλομεν μόνον νά ἐπισημάνωμεν, ἐπιγραμματικῶς θά ἐλέγομεν, τά χαρακτηριστικά ἰδιώματα ἑνός ἑκάστου ἐξ αὐτῶν.
Δανιήλ ὁ Σμυρναῖος: ὁ κρατήσας τήν ἀρετήν, τήν ἐκκλησιαστικότητα, τήν ἐν τῇ ἀλαθεῖ διαστάσει οἰκουμενικότητα τῆς ρωμιοσύνης καί τήν ἀποσπορά τῆς ἐν πᾶσι πεπλανημένης ἐθνοφυλετικῆς εἰσβολῆς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον. Ὁ φίλος τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὁ μέντωρ τῶν ἁγίων τῶν γραμμάτων, ὁ πήξας τήν μέχρι σήμερον κρατοῦσαν τήν παράδοσίν του Ἱεράν Ἀδελφότητα τῶν Δανιηλαίων, ὁ κατηχητής πολλῶν ψυχῶν.
Ἱερώνυμος ὁ Σιμωνοπετρίτης: ὁ ἰσόρροπος ἀσκητής, ποιμήν πνευματικός, φιλήκοος καί ὑπάκουος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἄνευ διακρίσεων καί ἀκροτήτων, ὁ παρηγορητής, τῆς ταπεινώσεως δοχεῖον, καί τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων ποδηγέτης.
Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής: ἡ στάθμη τῶν μοναστῶν, ὁ θεράπων τῆς πρακτικῆς νήψεως, τῆς ἀθορυβίας, τῆς ἀνυποχωρητικότητος εἰς τήν ἐκζήτησιν τοῦ Κυρίου, ὁ ἀπλανής διδάσκαλος, τό μέτρον τῆς ἐκκλησιολογίας, ὁ ἀνακαινιστής τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Ἐφραίμ ὁ ἡδύτατος, ὁ χαριέστατος, ἡ ἀναστάσιμος χαρμονή, ἡ ἐμψύχωσις τῶν κεκμηκότων, ἡ τῆς ὑπακοῆς τελειότης, ἡ ἐν τῷ προσώπῳ του εὐρύτης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐλπίς καί ἡ βεβαιότης τῶν πιστευομένων. Εἴχομεν τήν ἀπό Θεοῦ εὐλογίαν, ὡς μέλος Πατριαρχικῆς Ἐξαρχίας, νά τόν γνωρίσωμεν ὄντα ἐν τῇ ζωῇ τόν πατέρα Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτην.
Μέ αὐτάς τάς ὀλίγας, πλήν καρδιακάς σκέψεις, καί ἐν βαθείᾳ πεποιθήσει ὅτι καί ἅπαντες οἱ τόν τόπον τοῦτον οἰκοῦντες θέλουσι χαρεῖν μεθ᾽ἡμῶν ἐπί τῇ ἀγαθῇ ἀγγελίᾳ ταύτῃ κατακλείομεν τόν πατρικόν ἡμῶν λόγον καί κατασπαζόμεθα φιλήματι ἁγίῳ ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν, προτρεπόμενοι ὅπως μιμηθῆτε, ἀναλόγως τῇ κλήσει καί τοῖς ἐν ὑμῖν χαρίσμασιν, τόν βίον καί τήν πολιτείαν τῶν μόλις μνημονευθέντων νέων τούτων ὁσίων Πατέρων, καί ὅλων τῶν ἐν ὁσιότητι καί ἁγιότητι διαλαμψάντων Ἁγιορειτῶν πατέρων.
Ἡ δέ πατρική καί πατριαρχική ἡμῶν εὐχή καί εὐλογία εἴη μετά πάντων ὑμῶν, πατέρες καί ἀδελφοί. Ἀμήν».
