Κείμενο – Φωτογραφίες: Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Από τις είκοσι Ιερές Μονές της Αθωνικής Πολιτείας, το Μοναστήρι του Κωνσταμονίτου ήταν το μοναδικό που δεν είχα επισκεφθεί. Με τη βοήθεια του Θεού, αξιώθηκα να πάω κι εκεί, λίγες ημέρες πριν.

Η αλήθεια είναι πως είχα ακούσει αρκετά για τη συγκεκριμένη Μονή, θετικά και αρνητικά. Όπως συμβαίνει πάντα, για να σχηματίσει κάποιος μια γνώμη, θα πρέπει να επισκεφθεί το μέρος. Έτσι λοιπόν, την Κυριακή του Θωμά, λίγο πριν το μεσημέρι, πέρναγα την παλιά πύλη του Μοναστηριού, κατευθυνόμενος προς το Αρχονταρίκι του.

Εδώ, κυριαρχεί μια απόλυτη ηρεμία και γαλήνη, που ευθύς εξαρχής ξεκουράζει τον προσκυνητή. Η Μονή, παρότι ίσως η φτωχότερη όλων στο Άγιον Όρος – κάτι που φαίνεται ειδικά στα κτίσματα που δεν έχουν υποστεί σημαντικές εργασίες αναστήλωσης, αφού το Μοναστήρι αρνείται να πάρει χρήματα από την Ε.Ε – έχει μεγάλη ιστορία: Ιδρύθηκε από τον γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Κώνστα, κάτι που εξηγεί και την ονομασία της. Είναι αφιερωμένη στον Πρωτομάρτυρα Άγιο Στέφανο, με την θαυματουργή εικόνα του μαζί με της Παναγίας της Οδηγήτριας να δεσπόζουν στο Καθολικό, κατάφορες από αφιερώματα – ζωντανές αποδείξεις των θαυμάτων που επιτελούν.

Οι μοναχοί, παρότι είναι πάνω από 40, δύσκολα κάνουν αισθητή την (υλική) παρουσία τους. Μάλιστα, πιθανόν αυτό να δημιουργήσει απορία στους προσκυνητές, αφού όπως είπαμε ο χώρος είναι απόλυτα ήρεμος, με μια εκκωφαντική θα έλεγε κανείς ησυχία – όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο κάτι τέτοιο.

Όμως, όλοι κάνουν το παν για να μας περιποιηθούν και να μας φιλοξενήσουν. Απλοί και καταδεκτικοί, συνομιλούν με τον κόσμο μετά το πέρας των Ακολουθιών, για τα θέματα που τον απασχολούν. Ξεχωριστή φυσιογνωμία αποτελεί ο Ηγούμενος Αγάθωνας, αλλά και ο π. Βαρνάβας, ο Αρχοντάρης που με χαμόγελο και αυθορμητισμό απαντά στις ερωτήσεις μας.

 

Μάλιστα, λίγο πριν τη δύση του ήλιου, καθόμαστε με τον π. Παύλο όλοι οι προσκυνητές σε έναν εξώστη και ακούμε τα όσα ωφέλιμα έχει να μας πει. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, εδώ οι μοναχοί είναι πιο ενημερωμένοι γι’ αυτά που συμβαίνουν στον «έξω κόσμο» απ’ ό,τι εμείς οι κοσμικοί! Δεν χρειάζεται η τηλεόραση, όταν υπάρχει η «πνευματική τηλεόραση», όπως έλεγε κι ο Γέροντας Παϊσιος…

 

Αφού μας προμηθεύσουν με τις απαραίτητες λάμπες πετρελαίου για να υπάρχει στοιχειώδης φωτισμός το βράδυ (εδώ δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα),η διαμονή μας στην Μονή Κωνσταμονίτου ολοκληρώνεται με την πρωινή Ακολουθία που τελείται σε κλίμα κατάνυξης και απλότητας. Απόλυτη τάξη και Ορθόδοξη πνευματικότητα επικρατούν στον Ιερό Ναό, με τις Αναστάσιμες ψαλμωδίες να δίνουν έναν διαφορετικό, χαρμόσυνο τόνο.

Θά’ λεγα πως, το προσκύνημα στην εν λόγω Μονή, αποτελεί ίσως μία πραγματική γνωριμία με τον Αγιορείτικο μοναχισμό που έχει διατηρήσει τον απλό και ανόθευτο, μη κοσμικό χαρακτήρα του. Γι’ αυτό την συστήνω σε όλους όσους επισκέπτονται το Περιβόλι της Παναγίας, αλλά κυρίως σε όσους δεν έχουν πάει ποτέ και το σκέφτονται…!