Μητροπολίτης Βεροίας: Ο Άγιος Παΐσιος στήριζε τις οικογένειες με τον λόγο και τις προσευχές του

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου το απόγευμα στο Μητροπολιτικό Κέντρο Πολιτισμού «ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ» στη Νάουσα πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση: «Ο Άγιος Παΐσιος και η μέριμνα του για τις οικογένειες», την οποία διοργάνωσε η «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας.

Την εκδήλωση προλόγισε ο κ. Βασίλειος Φερλαχίδης εκ μέρους της Ενωμένης Ρωμηοσύνης, ενώ χαιρετισμό απηύθυνε ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Πρωτοπρ. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου, ο οποίος αναφέρθηκε εκτενώς στον Όσιο Παίσιο τον Αγιορείτη, παραθέτοντας παραδείγματα και νουθεσίες του συγχρόνου Αγίου της Εκκλησίας μας για την οικογένεια.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων καλωσορίζοντας τον εκλεκτό ομιλητή ανέφερε μεταξύ άλλων: Με πολλή χαρά σας καλωσορίζω στην αποψινή εκδήλωση, την οποία διοργανώνει ο Σύλλογος Ενωμένη Ρωμηοσύνη υπό την αιγί­δα της Ιεράς μας Μητροπό­λεως. Ιδιαιτέρως όμως καλωσο­ρίζω και υποδέχομαι εγκάρδια τον αποψινό μας ομιλητή, τον αιδεσι­μολο­γιώ­τατο πρωτοπρεσβύτερο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών π. Θεμι­στοκλή Χριστοδούλου, τον οποίο γνωρίζω και αγαπώ από τα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσα­λο­νίκη, στη Χριστιανική Κατα­φυγή του Αγίου Δημητρίου.

Ο π. Θεμιστοκλής ασχολείται στο πλαίσιο της ιερατικής του διακο­νίας και με ζητήματα που αφορούν την οικογένεια και τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια, και σήμερα θα μας μιλήσει με θέμα «Ο άγιος Παί­σιος και η μέριμνά του για τις οικο­γένειες».

Ο άγιος Παίσιος, ο μεγάλος αυτός όσιος και ασκητής της εποχής μας, είναι γνωστός για τη μεγάλη αγά­πη του προς τα παιδιά και τους νέους αλλά και για τις συμβουλές που έδινε στους γονείς για να βοη­θήσουν τα παιδιά τους.

Από τα αναρίθμητα περιστατικά και θαύματα του αγίου που σχετί­ζονται με νέους θα μου επιτρέψετε να αναφέρω δύο ως εισαγωγή σε όσα θα ακούσουμε από τον ομιλητή μας στη συνέχεια.

Μια φορά είχε πάει στο Άγιο Όρος ένα παιδάκι, περίπου 10 ετών, που ήταν πολύ άρρωστο, από μία ασθένεια που το έκανε σιγά-σιγά παράλυτο. Πήγε με τον πατέ­ρα του σε ένα Μοναστήρι και του έκαναν Παρά­κληση και στη συνέ­χεια πήγε και στον άγιο Παίσιο να το ευλογήσει.

Ο Γέροντας, όταν το είδε, είπε «Ο Θεός, παιδί μου, να το κάνει καλά, εμείς τι μπορούμε να πούμε, μόνο ο Θεός θεραπεύει αυτά τα πράγμα­τα».

Του έδωσε μια εικονίτσα και ο πατέρας και όσοι το συνόδευαν έγραψε σε ένα χαρ­τάκι τα ονό­ματά τους και το έδωσαν στον Γέροντα. Οι άνθρωποι δεν μπορού­σαν να καταλάβουν τι γι­νόταν όταν έφευγαν, ότι δηλαδή όλη η νύκτα του Γέροντα θα ήταν μια νύκτα προσευχής για όλους αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από κοντά του. Νόμιζαν ίσως ότι ήθελε να τους ξεφορτωθεί γρήγορα γρήγορα.

Όταν το παιδάκι, το οποίο περίμενε να γίνει κάποιο θαύμα εκεί­νη τη στιγμή, πήγε στον όσιο και του είπε μόνο του, με μία απλό­τητα, «Παπούλη, σε παρακαλώ κά­νε με καλά», ο Γέροντας τόσο πολύ συγκινήθηκε, που αγκά­λια­σε το παιδί, το φίλησε, κοί­ταξε τον ουρα­νό και είπε: «Θεέ μου, τι φταίει αυτό το μικρό παιδί, αν εγώ δεν μπορώ να του κάνω τίποτε». Έριξε το βάρος στη δική του αδυναμία. Και όμως το παιδάκι, όταν επέστρε­ψε στο σπίτι του, είχε μία θαυμαστή με­ταστροφή στην υγεία του.

Κάποτε πάλι τον επεσκέφθηκε ένας φοιτητής από τον Βόλο, του οποίου ο πατέ­ρας είχε καρκίνο, ήταν στο νοσοκομείο και ήταν άθεος. Άκουσε για το Άγιον Όρος ο νεαρός και θέλησε να συναντήσει τον Γέροντα.

Όταν τον συνάντησε, ο π. Παί­σιος του μίλησε αμέσως με το όνομά του. Του λέει «Πως πας, Ηλία, τι κάνεις;» Του λέει: «Γέρο­ντα, ο πα­τέρας μου είναι άθεος, σας παρακαλώ να κάνετε μία προσευχή». Του λέει, «Παιδί μου, θα προσευχηθού­με, έχε την ελπίδα σου στον Θεό». Του λέει, «Μα, εσείς Γέροντα, δεν μπορείτε κάτι να δια­βάσετε, κάτι να κάνετε;» Του λέει πάλι, «Παιδί μου, ο Θεός να τον βοηθήσει, εμείς προσευχή θα κάνουμε, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;». Μάλλον δεν του άρεσε του νεαρού η απάντη­ση.

Ο όσιος το κατάλαβε και του είπε: «Πήγαινε εσύ και θα έρθω και εγώ στον Βόλο να δω τον πατέρα σου». Λέει: «Γέροντα, να σας δώσω τη διεύθυνση, σε ποιο νοσοκομείο είναι». «Πήγαινε, πήγαινε, και εγώ θα το βρω, όταν θα έρθω». Του έδωσε μία εικονίτσα του αγίου Αρσενίου, να την βάλει κάτω από το μαξιλάρι του ασθενούς.

Έφυγε το παιδί χωρίς να πει σε κανένα τίποτε. Πήγε στον Βόλο και έβαλε το εικονάκι κάτω από το μα­ξιλάρι του πατέρα του. Την άλλη ημέρα ο πατέρας του, χωρίς να ξέρει τίποτε για την ιστορία του παι­διού του, τον φωνάζει και του λέει: «Ηλία, κοίταξε παιδί μου, είναι ένας παππούλης εδώ, ένας μο­να­χός, και είναι όλη νύχτα εδώ, μαζί μου. Να τον πάρετε, να ξεκου­ραστεί κάπου ο άνθρωπος, γιατί όλη τη νύχτα ήταν εδώ και μου μι­λούσε, και μου είπε τόσο ωραία πράγματα και τόσο ενθαρ­ρυ­ντικά! Τι να σου πω, παιδί μου. Είμαι γεμά­τος χαρά, θέλω να εξομολο­γηθώ, να κοινω­νήσω, και δεν με απασχολεί ούτε αν πεθάνω, ούτε τίποτε. Έφυγαν αυτά τα πράγματα όλα από μέσα μου». Έκπληκτος ο νεα­ρός τον ρωτά «Μα που είναι, πατέρα, αυτός ο μο­ναχός;»

Βγαίνουν στον διά­δρο­μο, ρωτούν τις νοσοκόμες, τους θυρω­ρούς, δεν ήρθε κανένας μονα­χός στο νοσοκομείο. Ούτε και μπο­ρεί να μείνει κανείς νύχτα στην κλι­νι­κή και να ξενυχτήσει με κάποιον άλλον. Τέλος πάντων, του λέει: «Πως ήταν, πατέρα, αυτός ο μοναχός; Δεν υπάρχει εδώ κανένας». «Μα», του λέει, «εδώ ήταν ένα Γεροντάκι από το Άγιο Όρος πρέπει να είναι, με μάλλινο σκούφο, δόντια βγαλμέ­να …».

Τότε ο Ηλίας κατάλαβε ότι ήταν ο π. Παίσιος, ο οποίος πήγε με την προσευχή του στην Κλινική.

Όταν έγινε γνωστό το περιστα­τικό κάποιος, ο οποίος συνδεόταν με τον όσιο, τον ρώτησε: «Μα πως γίνεται, Γέροντα, αυτό το πράγμα;» Και εκείνος του είπε: «Κοίταξε να δεις, πολλές φορές, όταν προσεύ­χομαι για τον κόσμο, το Πνεύμα του Θεού μου δείχνει ενώπιόν μου τον κόσμο, και λυπάμαι και δεν θέλω να βλέπω τέτοια πράγματα». Και συμπλήρωσε, «Που να δεις μπροστά σου όλο τον κόσμο, το τι γίνεται στον κόσμο. Το τι δράματα γίνονται στον κόσμο. Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν, πόσες εκτρώ­σεις γίνονται, πόσα διαζύγια». Πόσους αρρώστους έβλεπε ο όσιος με το Πνεύ­μα του Θεού στις κλινικές, στα νοσοκομεία, τους ανθρώπους που αμάρταναν και τις οικογέ­νει­ες που είχαν προβλήματα. Και έλεγε, «Δύσκολο πράγμα να βλέπεις έναν άνδρα να χτυπά τη γυναίκα του, ή η γυναίκα να χτυπά τον άν­δρα και τα παιδιά να βλέπουν». Και πρόσ­θε­τε «Να μην βλέπει άνθρωπος, παιδί μου, τέτοια πράγματα».

Αυτή η αγωνία και αυτός ο πόνος για όσα συνέβαιναν στον κόσμο και του αποκάλυπτε ο Θεός έκαναν τον άγιο Παίσιο να μεριμνά και να φροντίζει για τις οικογένειες και να τις στηρίζει με τον λόγο του και τις προσευχές του.

Θα σταματήσω όμως εδώ και θα παραχωρήσω το βήμα στον εκλε­κτό ομιλητή μας, τον οποίο και πάλι ευ­χαριστώ θερμότατα για την αντα­πόκρισή του, την παρουσία του ανάμεσά μας και για όσα θα μας πει για τον όσιο Παίσιο, του οποίου να έχουμε την ευχή.