Η Εκκλησία, ως θεσμός αγάπης, συγχώρεσης και πνευματικής καθοδήγησης, οφείλει να ενώνει, όχι να διχάζει.
Του Γιάννη Παπανικολάου – ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου ορισμένοι μητροπολίτες χρησιμοποιούν το αξίωμά τους για να προάγουν μια ρητορική μίσους και ακρότητας, στοχοποιώντας μεμονωμένα άτομα ή ολόκληρες κοινωνικές ομάδες. Αυτή η πρακτική δεν έχει καμία σχέση με το μήνυμα του Χριστού και αποτελεί προσβολή τόσο για την Εκκλησία όσο και για την κοινωνία.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και συχνά επαναλαμβανόμενα. Μητροπολίτες που επιτίθενται σε μητέρες θυμάτων τραγωδιών, αντί να δείξουν συμπόνια. Ιεράρχες που στοχοποιούν πολιτικά πρόσωπα με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Εκκλησιαστικοί ηγέτες που εξαπολύουν μισαλλόδοξες επιθέσεις κατά ομάδων του πληθυσμού.Σε κάθε περίπτωση, η γλώσσα που χρησιμοποιούν θυμίζει περισσότερο ακραία πολιτική ρητορική παρά λόγο ενός πνευματικού ηγέτη.
Το φαινόμενο αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Όταν ένας μητροπολίτης χρησιμοποιεί τον άμβωνα για να εξαπολύει προσωπικές επιθέσεις και ύβρεις, πλήττει όχι μόνο την εικόνα της Εκκλησίας, αλλά και τον ίδιο τον πυρήνα του Χριστιανισμού. Η Εκκλησία δεν μπορεί να λειτουργεί ως φορέας διχασμού και εχθρότητας. Οι ιεράρχες δεν έχουν το δικαίωμα να διαστρεβλώνουν την αποστολή τους για να εξυπηρετήσουν προσωπικές ατζέντες ή να καλλιεργούν κοινωνικό μίσος.
Η Ιερά Σύνοδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχουν ευθύνη να βάλουν φραγμό σε τέτοιες πρακτικές. Η Εκκλησία πρέπει να λειτουργεί ως φάρος ενότητας, αγάπης και κατανόησης – και όσοι ιεράρχες επιμένουν να σπέρνουν το μίσος, δεν έχουν θέση σε αυτήν.
Η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο εάν προσθέσετε ενεργό σύνδεσμο στη πηγή του άρθρου
