Το να αμαρτάνει κανείς είναι ανθρώπινο, το να μη μετανοεί όμως είναι γνώρισμα του διαβόλου

XAΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Πρέπει να ξέρης παιδί μου, ότι πάνω από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην Εκκλησία, αναρίθμητοι άγγελοι συμψάλλουν αοράτως μαζί τους.

Όταν όμως αρχίση κανείς απ’ τους πιστούς να αστειεύεται, να συζητή για τα βιοτικά ή να σχολιάζη τους άλλους, οι άγγελοι που τον βλέπουν αφήνουν τον ύμνο και θρηνούν πικρά για το κατάντημα του λέγοντας.

Ω, σε ποια βαριά αιχμαλωσία έπεσε η ψυχή του ανθρώπου αυτού. Πόσο βέβηλα στέκεται μέσα στο ναό, χωρίς φόβο Θεού και χωρίς ντροπή.

Γι ’ αυτόν έγειρε ο Θεός το αυτί του, να του το γεμίσει με ταπεινή και αφοσιωμένη προσευχή, κι αυτός το γεμίζει με γέλια και κατακρίσεις.

Τα βήματα που μετράει ο άγιος άγγελος

Κάποτε τον Άγιο Νήφων (Επίσκοπος Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν) τον βασάνισε ο εξής λογισμός:

«Μήπως, αντί να τρέχω στους ναούς, είναι καλύτερα να κάθομαι σ’ ένα μέρος και να ζητάω το έλεος του Θεού;».

Δεν άργησε ο φιλάνθρωπος Θεός να του αποκαλύψει, ότι κάθε φορά πού ένας άνθρωπος πάει σε εκκλησία για να προσευχηθεί, είτε μέρα είναι είτε νύχτα, τα βήματά του μετριούνται από τούς αγίους αγγέλους, για να μετατραπούν σε ουράνιο μισθό την ημέρα της Κρίσεως.

Είπε πάλι: Ο Θεός δεν κρίνει τον χριστιανό, επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί. Γιατί το να αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί είναι ανθρώπινο, ενώ το να μη μετανοεί είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του.

Επειδή δεν ζούμε συνεχώς στη μετάνοια γι΄ αυτό θα κριθούμε.