ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΥΠΡΟΥ: Να υπάρχει μία παντοτινή στάση μετανοίας και συντριβής μέσα μας, κι αυτή να διαποτίζει όλη μας την ύπαρξη αναφέρει μεταξύ άλλων στην Εγκύκλιο για την Μεγάλη Τεσσαρακοστή ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος.
Αναλυτικά το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου κ. Χρυσοστόμου:
«Τήν πάνσεπτον εγκράτειαν, εναρξώμε θα φαιδρώς καί διαπλεύσαντες τό τής Νηστείας μέγα πέλαγος, λαμπροφόροι εις τήν τριήμερον Ανάστασιν καταντήσωμεν!»
Αναντίλεκτα, τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, όταν κάποιος ξεκινάει μία πορεία, θά πρέπει νά ξέρει καί τόν προορισμό! Αυτό συμβαίνει καί μέ τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Πάνω απ όλα είναι μία πνευματική διαδρομή, πού προορισμός της είναι τό Πάσχα, η «Εορτή τών Εορτών» καί η «Πανήγυρις τών Πανηγύρεων».
Η νέα ζωή, η οποία πρίν από δύο χιλιάδες περίπου χρόνια «ανέτειλεν εκ τού τάφου», προσφέρθηκε σέ μάς, ως μεγαλύτερη απόδειξη τής πατρικής αγάπης τού Θεού πρός τό πλανώμενο πλάσμα Του.
Μάς δόθηκε, ακόμη, τή μέρα πού βαφτιστήκαμε, τή μέρα δηλαδή πού όπως λέει ο Απ. Παύλος: «συνετάφημεν ούν αυτώ διά τού βαπτίσματος εις τόν θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά τής δόξης τού πατρός, ούτω καί ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4).
Πολύ εύκολα, μπορεί ο καθένας νά διαπιστώσει πώς ολόκληρη η λατρεία τής Εκκλησίας μας είναι οργανωμένη γύρω από τή λαμπροφόρο εορτή τού Πάσχα, γι αυτό καί ο λειτουργικός χρόνος, δηλαδή η διαδοχή τών εποχών καί τών εορτών, γίνεται ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα στό Πάσχα, πού είναι τό Τέλος καί πού ταυτόχρονα είναι η Αρχή. Είναι τό τέλος όλων αυτών πού αποτελούν τά «παλαιά» καί η αρχή τής «νέας ζωής», μιά συνεχής «διάβαση από τόν «κόσμο τούτο» στήν Βασιλεία πού έχει αποκαλυφθεί εν Χριστώ.
Άν τό αναγνωρίζουμε αυτό, τότε μπορούμε νά καταλάβουμε τί είναι τό Πάσχα καί γιατί χρειάζεται καί προϋποθέτει τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κι άν σ αυτόν τόν αγώνα η Εκκλησία δέν βοηθάει, πώς θά μπορέσουμε νά υλοποιήσουμε αυτή τήν απαιτητική διαδρομή; Πώς μπορούμε νά μετανοήσουμε καί νά ξαναγυρίσουμε στήν αποκλειστική υπόσχεση πού μάς δίνεται κάθε χρόνο τό Πάσχα;
Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή πού εμφανίζεται η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Αυτή είναι η «χείρα βοηθείας» πού απλώνει σέ μάς η Εκκλησία. Είναι τό σχολείο τής μετανοίας πού θά μάς δώσει δύναμη νά δεχθούμε τό Πάσχα όχι σάν μιά απλή ευκαιρία νά εορτάσουμε υλικώς, αλλά, βασικά, ως τό τέλος τών «παλαιών» πού είναι μέσα μας καί ως η είσοδός μας στή νέα, τήν «καινή ζωή».
Σ αυτό τόν δρόμο, τό παράγγελμα τής Εκκλησίας μας είναι διπλό: «νηστεύσωμεν αδελφοί σωματικώς νηστεύσωμεν καί πνευματικώς»! Στόχος μας τό: «αφήσωμεν τής σαρκός τήν ευπάθειαν, αυξήσωμεν τής ψυχής τά χαρίσματα».
Τά σωτήρια φάρμακα, όπως όλοι καλώς γνωρίζουμε, είναι απαραίτητα γιά τήν θεραπεία κάθε είδους πληγής καί ασθενείας μας. Η Εκκλησία, ως τό κατεξοχήν πνευματικό θεραπευτήριο, προτείνει γιά τήν αποκατάσταση τών πνευματικών μας «πληγών» τήν προσευχή, τή νηστεία, τή νήψη, τή φυλακή τού νοός, τό λουτρό τής μετανοίας καί εξομολογήσεως, καί τέλος τή συμμετοχή μας στήν Ευχαριστιακή Τράπεζα, όπου γινόμαστε μέτοχοι τής ουρανίου χαράς καί μακαριότητος, γευόμενοι τού Παναγίου Σώματος καί τού Τιμίου Αίματος τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Καθώς οι πύλες πρός τό Πάσχα καί τήν Βασιλεία τού Θεού μάς διανοίγονται μέ τό «στάδιον τών αρετών», οφείλουμε νά ξέρουμε πώς αρχή απαραίτητη γιά νά τελεσθεί η αγάπη τού Χριστού είναι η συγχώρεση.
Αποτελεί τήν προϋποθετική αφετηρία, μέ τήν οποία ο κόσμος τού μίσους αίρεται μέ τήν ειλικρινή αγάπη, ο κόσμος τού καθημερινού πολέμου ειρηνεύει, κι ο κόσμος τής διαίρεσης ενώνεται μέ τή σταυρική θυσία τής Δεσποτικής αγάπης.
Συγχώρηση θά πεί, νά περιχωρήσω, νά προσχωρήσω, νά εισέλθω μέσα στήν καρδιά καί τόν κόσμο τού αδελφού, νά κοινωνήσω μιάς απόλυτης αγαπητικής ένωσης, έτσι όπως η αγάπη τού Χριστού μάς φανέρωσε. Καί γιά νά γίνει αυτό, χρειάζεται νά αποβάλουμε τό κέλυφος κάθε ατομοκεντρισμού, κάθε φιλαυτίας, νά γκρεμίσουμε τά τείχη τών παθών, πού εμποδίζουν τήν κάθε μας συνάντηση μέ τούς αδελφούς.
Μίαν τέτοια προοπτική, διασφαλίζει η λατρευτική, μυστηριακή ζωή τής Εκκλησίας μας καί φανερώνεται μέ τόν πιό μεγαλειώδη τρόπο μέσα στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κλείνοντας, λοιπόν, τό Τριώδιο καί αρχίζοντας η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η Εκκλησία μάς τονίζει ξεκάθαρα πώς καμία πορεία πρός τή αιώνια Βασιλεία δέν μπορεί νά πραγματοποιηθεί χωρίς τήν αγάπη, τήν έμπρακτη αγάπη, καί κατ επέκταση πώς καμία πορεία αγάπης πρός τό Πάσχα δέν μπορεί νά πραγματοποιηθεί χωρίς τή συγχώρεση.
Ακόμη, τό «μετανοείτε» τού Κυρίου απευθύνεται σέ όλους καί συνεχώς καί όχι μόνο κατά τή διάρκεια τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τό «μετανοείτε» δέν νοείται ως «μετανοήστε» μία φορά, ούτε σημαίνει τό νά μετανοεί κανείς κάθε τόσο, αλλά σημαίνει τό νά γίνει η ζωή μας μία μετάνοια.
Νά υπάρχει μία παντοτινή στάση μετανοίας καί συντριβής μέσα μας, κι αυτή νά διαποτίζει όλη μας τήν ύπαρξη. Οι αδιαλείπτως μετανοούντες άνθρωποι, βρίσκονται συγχρόνως στή Μεγάλη Παρασκευή καί στήν Κυριακή τού Πάσχα! Στό Τριώδιο καί στό Πεντηκοστάριο! Ζούν ακατάπαυστα καί παράλληλα, μέ τρόπο μυστηριακό, τήν «ζωηφόρο νέκρωση» καί τό «χαροποιόν πένθος».
Μέ τήν αναφορά, επομένως, στήν αγάπη καί τή μετάνοια, καί θέτοντας τή νηστεία στή σωστή της βάση, κανείς πλέον δέν μπορεί νά ισχυριστεί ότι η πνευματική πρόοδος εξαρτάται μόνον από τό πόσο νήστεψε ή ασκήθηκε κάποιος κατά τή διάρκεια τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η πρόοδος εξαρτάται από τό πόσο μέ τή μετάνοια καί τήν όλη προσπάθεια, τήν πνευματική, έγινε ο άνθρωπος κοινωνός τής Χάριτος τού Αγίου Πνεύματος, πού φέρνει τήν ανάπαυση στήν ψυχή μας.
Δέν είναι τυχαίο, εξάλλου, αυτό πού μάς παραδίδει ο κατεξοχήν άγιος τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο όσιος Ιωάννης τής Κλίμακος, στό επιμύθιο τού λόγου του «περί χαροποιού πένθους», θέλοντας νά μάς επιστήσει τήν προσοχή πώς η πρώτιστη έγνοια καί προσπάθειά μας θά πρέπει νά είναι η μετάνοια.
Μάς λέγει: «Δέν θά κατηγορηθούμε, αγαπητοί μου, δέν θά κατηγορηθούμε τήν ώρα τού θανάτου μας, διότι δέν εθαυματουργήσαμε ή διότι δέν εθεολογήσαμε ή διότι δέν εγίναμε θεωρητικοί. Οπωσδήποτε όμως θά δώσωμε λόγο στόν Θεόν διότι δέν μετανοήσαμε ειλικρινώς».
Καλή καί ευλογημένη Τεσσαρακοστή! Καλόν Στάδιον!
-120x86.jpg)
