Βεροίας Παντελεήμων: «Κορωνοϊός και Θεία Κοινωνία»

Βεροίας Παντελεήμων: Τη Δευτέρα 4 Ιανουαρίου το απόγευμα το Γραφείο Ποιμαντικής Διακονίας της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας πραγματοποίησε την καθιερωμένη «Σύναξη Αναγνωστών και Ιεροπαίδων», με το πρόσφορο μέσο του διαδικτύου, καθώς καθίσταται αδύνατη η προσωπική επικοινωνία.

Παρά τα περιοριστικά μέτρα της πανδημίας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, εμπνευστής αυτής της προσπάθειας, επιθυμεί να διατηρηθεί ζωντανή η επικοινωνία με το ποίμνιο της τοπικής Εκκλησίας και ιδιαίτερα με τους νέους.

Στην αρχή ο Σεβασμιώτατος ανέπτυξε το θέμα: «Κορωνοϊός και Θεία Κοινωνία», με αφορμή την πολεμική που ασκείται στις ημέρες μας εναντίον του μυστηρίου, ενώ στη συνέχεια το λόγο έλαβαν τα παιδιά, τα οποία μέσα από τρεις ομάδες θεματικής εργασίας αναφέρθηκαν στις εμπειρίες τους από την Θεία Λατρεία, στην σχέση τους με τον Ιερέα και τον Λειτουργό, στην στάση τους μέσα στον Ιερό Ναό και έθεσαν ερωτήματα προς τον Σεβασμιώτατο, πραγματοποιώντας με αυτόν τον τρόπο έναν γόνιμο διάλογο.

Τέλος τον λόγο έλαβε και πάλι ο Σεβασμιώτατος, ο οποίος ευχαρίστησε τους συμμετέχοντες και όσους κοπίασαν για αυτή την πρώτη διαδικτυακή «Σύναξη Αναγνωστών και Ιεροπαίδων» και ευχήθηκε ο Πανάγαθος Θεός να μας απαλλάξει σύντομα από τον μεγάλο πειρασμό.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα η Ιερά Μητρόπολή μας είχε καθιερώσει καί πραγματοποιούσε μία συνά­ντη­­ση μέ τούς πιό νεαρούς συνερ­γάτες της, όλους εσάς πού διακο­νείτε στό ιερό Βήμα ή στά ιερά ανα­λόγια τών ενοριών σας καί βοη­θάτε τούς ιερείς μας στήν τέλεση τής θείας Λειτουργίας καί άλλων ιερών μυστηρίων καί ακολουθιών τής Εκκλησίας μας.

Δυστυχώς η πανδημία καί τά μέ­τρα πού εφαρμόζονται γιά τήν προ­στασία μας από αυτήν, δέν μάς επέτρεψαν φέτος τήν πραγματο­ποί­ηση τής συναντήσεως αυτής στούς φιλόξενους χώρους τής Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά, όπως συνέβαινε τά προηγούμενα χρόνια. Η τεχνολογία όμως μάς δίδει τήν ευκαιρία νά συναντη­θού­με έστω καί μέ αυτό τόν τρόπο, μέσα από τό διαδίκτυο, νά ανταλλάξουμε ευχές γιά τόν νέο χρόνο καί επίκαιρες σκέψεις, ώστε νά αισθανθούμε ότι είμαστε καί πάλι όλοι μαζί καί νά αντλήσουμε δύναμη από αυτή τήν επικοι­νω­νία μας.

Είναι αλήθεια ότι ο χρόνος πού αποχαιρετίσαμε πρίν από λίγες ημέρες ήταν ένας χρόνος μέ πολ­λές δυσκολίες, καθώς ένας μικρός καί άγνωστος στήν ανθρωπότητα καί στήν επιστημονική κοινότητα ιός άλλαξε τή ζωή μας καί τίς συνήθειές μας, μάς περιόρισε στά σπίτια μας, μάς στέρησε τή χαρά τής μεταξύ μας επικοινωνίας καί τής συμμετοχής μας στή λατρευ­τι­κή καί μυστηριακή ζωή τής Εκκλη­σίας μας. Στέρησε ακόμη σέ σάς τό σχολείο σας, τίς παρέες σας, κάποιους μεγαλύτερους στήν ηλι­κία συγγενείς σας καί οδήγησε, δυστυχώς, πολλούς συνανθρώ­πους μας στό νοσοκομείο ή καί στόν θάνατο.

Η πανδημία ήταν καί είναι μία δοκιμασία τήν οποία κανείς μας δέν είχε φαντασθεί καί κανείς δέν περίμενε, όμως ήρθε καί άλλαξε πολλά γύρω μας καί ίσως καί μέσα μας, γιατί κάποιοι προσπάθησαν εκ­μεταλλευόμενοι τούς περιορι­σμούς πού επέβαλλε η πανδημία νά θέσουν ερωτηματικά καί νά επιχειρήσουν νά αμφισβητήσουν τήν πίστη μας καί τόν σύνδεσμό μας μέ τήν Εκκλησία. Άλλοι κα­τη­γόρησαν τήν Εκκλησία, η οποία μέ αίσθημα ευθύνης αλλά καί συναί­σθηση τού χρέους της νά προστατεύσει τούς ανθρώπους από τήν πανδημία ακολούθησε τίς υποδείξεις τών ειδικών επιστημό­νων καί τής πολιτείας. Άλλοι πάλι συκοφάντησαν τό ιερώτατο μυ­στή­ριο τής θείας Ευχαριστίας, τό μυστήριο τών μυστηρίων γιά τήν Εκκλησία καί τήν πίστη μας, λέ­γοντας ότι δήθεν μεταδίδεται μέ­σω τής θείας Κοινωνίας ο κορω­νοϊός, καί γι’ αυτό θά πρέπει νά απα­γορευθεί η συμμετοχή τών πιστών στό μυστήριο.

Η Εκκλησία μας θεωρώντας τήν ανθρώπινη ζωή καί τήν υγεία δώρα τού Θεού, τά οποία ο άνθρω­πος έχει υποχρέωση νά προστα­τεύ­σει τόσο γιά τόν εαυτό του όσο καί από αγάπη καί σεβασμό πρός τούς αδελφούς του, εφάρμοσε τά μέτρα προφυλάξεως γιά τήν εξά­πλωση τού ιού καί σύστησε καί σέ όλους νά τά εφαρμόζουν, έστω καί άν, όπως είπα, κατηγορήθηκαν καί συκοφαντήθηκαν οι ιερείς καί οι Επίσκοποι ότι δήθεν κλείσαμε τίς εκκλησίες, επειδή δέν πιστεύ­ουμε στόν Θεό πού προστατεύει όσους τόν πιστεύουν.

Ο Θεός, ασφαλώς, μάς προστα­τεύει μέ τή χάρη του, αλλά μάς δίνει καί τά μέσα γιά νά προφυλα­χθούμε καί μόνοι μας, μάς δίνει καί τούς ιατρούς καί τά φάρμακα τά οποία πρέπει νά λαμβάνουμε γιά νά μήν ασθενούμε. Καί όπως ακολουθούμε τίς οδηγίες τών ιατρών γιά όλες τίς άλλες ασθέ­νειες, τό ίδιο έπρεπε νά κάνουμε καί γι’ αυτήν τήν ασθένεια, τήν τόσο επικίνδυνη καί θανατηφόρα.

Άν αυτή ήταν μία υπεύθυνη στάση από πλευράς τής Εκκλησίας μας, εξίσου υπεύθυνη ήταν καί η αντίδρασή της απέναντι σέ εκεί­νους οι οποίοι είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα υποστήριζαν ότι τό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας καί η μετάδοσή του στούς πιστούς αποτελεί εστία μεταδόσεως τού κορωνοϊού. Η συκοφαντία αυτή έπληττε τήν ουσία τής πίστεώς μας, αμφισβητούσε τόν μυστηρια­κό χαρακτήρα τής θείας λατρείας, αγνοούσε τή χάρη τού Θεού καί τήν παρουσία τού αγίου Πνεύμα­τος, τό οποίο επικαλείται ο Επί­σκο­πος ή ο λειτουργών ιερέας σέ κάθε θεία λειτουργία καί τό οποίο κατέρχεται καί μεταβάλλει καί μετουσιώνει τόν άρτο καί τόν οίνο σέ Σώμα καί Αίμα Χριστού. Διότι μετέχοντας στό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας δέν κοινωνούμε άρτο καί οίνο, τά οποία δέν απο­τελούν απλώς καί μόνο σύμβολα τού Σώματος καί τού Αίματος τού Χριστού, αλλά τό ίδιο τό Σώμα καί τό Αίμα τού Χριστού, καί ενούμε­θα μέ αυτά καί γινόμεθα «σύσσω­μοι καί σύναιμοι Χριστού».

Αυτή είναι η πίστη τής Εκκλη­σίας μας γιά τό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας. Γιά εμάς τούς Ορθο­δό­ξους η θεία Κοινωνία πού μετα­λαμβάνουμε είναι αυτό τό Σώμα καί τό Αίμα τού Χριστού, δέν είναι άρτος καί οίνος, ψωμί καί κρασί. Μπορεί νά μήν είμαστε σέ θέση νά τό συλλάβουμε μέ τόν ανθρώπινο νού μας, αλλά υπάρχουν πολλές καί θαυμαστές μαρτυρίες ότι είναι ακριβώς έτσι. Καί αυτό συμβαίνει κατά θεία οικονομία, γιά νά μήν διστάζουμε νά πλησιάσουμε στό μυστήριο, όπως θά συνέβαινε, εάν βλέπαμε πράγματι Σώμα καί Αίμα Χριστού.

Ο Θεός καλύπτεται κάτω από τόν άρτον καί τόν οίνον γιά νά εξυπη­ρετήσει τήν αδυναμία τού ανθρώ­που νά δεί μέ γυμνό μάτι καί φάγει τή σάρκα τού Θεού.

Ο όσιος Αρσένιος, πού έζησε τόν 5ο αιώνα, διηγήθηκε στούς μαθη­τές του τήν ακόλουθη ιστορία.

Κάποτε ένας αναχωρητής πού ήταν ευλαβής αλλά αμαθής δέν ήθελε νά παραδεχθεί πώς ο Άρτος είναι Σώμα τού Κυρίου. Επιχεί­ρη­σαν πολλοί γέροντες νά τού εξη­γή­σουν τήν ορθή πίστη τής Εκ­κλη­σίας γιά τό Μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας, αλλά εκείνος παρέ­με­νε στήν πλάνη του καί δέν ήθε­λε νά τούς ακούσει. Μιά Κυ­ρια­κή, λοιπόν, ο αναχωρητής έτυχε νά παρακολουθεί τή θεία Λειτουργία μέσα τό Άγιο Βήμα. Τή στιγμή, λοιπόν, πού ο ιερεύς πήρε τό πρόσ­φορο στά χέρια του γιά νά προσκομίσει, ο ασκητής είδε κατά­πληκτος ένα βρέφος ξαπλωμένο επάνω στήν Αγία Τράπεζα. Καί όταν άρχισε ο λειτουργός νά δια­με­λίζει τόν Άρτο, τότε φάνηκε επάνω από τό Θυσιαστήριο ένας Άγγελος Κυρίου, πού κρατούσε μία μάχαιρα στά χέρια του καί διαμέλιζε καί αυτός μαζί μέ τόν ιερέα τό θείο Βρέφος καί έχυνε τό Αίμα στό Άγιο Ποτήριο.

Ταράχτηκε ο αναχωρητής καί τρό­μαξε από τό φρικτό θέαμα πού εκτυλισσόταν ενώπιόν του. Δέν μπορούσε νά μιλήσει καί νά αντι­δράσει γιά όσα έβλεπε, αλλά άρχι­σε νά υποψιάζεται γιά ποιόν λόγο συνέβαιναν όλα αυτά.

Όμως ο Θεός είχε καί άλλες αποκαλύψεις γιά τόν αναχωρητή. Πηγαίνοντας στή συνέχεια νά κοι­νωνήσει είδε στό Άγιο Ποτήριο ανθρώπινη σάρ­κα βαμμένη μέ τό αίμα. Συγκλο­νίστηκε τότε ακόμα περισσότερο καί κλαίγοντας ομο­λό­γησε τήν πλάνη του καί παρακά­λεσε τόν Θεό νά σκεπάσει μέ τή Χάρη του τά θεία Μυστήρια, ώστε νά κοινω­νήσει. Καί όταν έγινε αυτό, τότε μέ δάκρυα στά μάτια καί μετανιω­μένος ζήτησε συγχώρηση από τόν Χριστό, όχι μόνο γιά τήν απιστία του αλλά καί γιατί τού αποκάλυψε μέ τόσο φα­νερό τρόπο τό μυστήριό του.

Τό περιστατικό όμως αυτό δέν είναι τό μόνο πού μάς παραδίδεται σχετικά μέ τό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας. Ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, πάπας τής Ρώμης τόν 6ο αιώνα, περιγράφει ένα παρόμοιο θαυμαστό γεγονός.

Κάποια γυναίκα στή Ρώ­μη ετοί­μασε πρόσφορα καί τά έφε­ρε στόν άγιο Γρηγόριο τόν Διά­λο­γο, στόν ναό πού θά λειτουργούσε. Όταν έφθασε η ώρα τής θείας Κοινωνίας η γυναίκα αυτή πλησίασε νά μετα­λάβει. Τή στιγμή πού ο άγιος Γρη­γό­ριος θά τήν κοι­νωνούσε, εκείνη γέλασε. Ο Άγιος σταμάτησε καί τήν ρώ­­τησε: «Γιά ποιόν λόγο γέ­λα­­­σες;» «Πώς νά μή γελάσω», απά­ντη­σε η γυναίκα, «αφού εγώ η ίδια, μέ τά χέρια μου, έψησα αυτόν τόν άρτο καί εσύ λές ότι αυτό είναι αληθινό Σώμα Χρι­στού;»

Τότε ο άγιος Γρηγόριος σήκωσε τά μάτια του στόν ουρανό καί προ­σευ­χήθηκε στόν Θεό νά πείσει αυ­τή τή γυναίκα ότι μεταλαμβά­νει τό αληθινό Σώμα καί Αίμα τού Χρι­­­στού. Καί μέ τήν προσευχή του ο άρτος καί ο οίνος μετατράπηκαν ξαφνικά σέ αληθινό ανθρώπινο Σώ­­μα καί Αίμα. Καί βλέ­ποντας αυ­τό η γυναίκα άρχισε νά τρέμει από φόβο. Τότε ο άγιος Γρηγόριος προ­σευ­χήθηκε πάλι, καί μέ τήν προ­σευ­­­χή του τό σώμα καί τό αίμα με­τατράπηκαν ξανά σέ άρτο καί οί­νο καί η γυναίκα μπόρεσε νά μεταλά­βει. Από τότε ποτέ πλέον δέν σκέ­φθηκε ότι δέν ήταν Σώμα καί Αίμα Χριστού αυτό πού μεταλάμ­βανε, καί ευχαριστούσε τόν Χριστό πού τής έδειξε τήν αλήθεια μέ αυτό τό θαύμα.

Θά ήθελα όμως νά σάς αφηγηθώ καί δύο ακόμη παρόμοια περιστα­τικά πού είναι πολύ χαρακτηρι­στικά γιά τό θαύμα πού συντελεί­ται στό μυστήριο τής θείας Ευχα­ρι­στίας.

Ζούσε στή χώρα τών Αλαμανών ένας ιερέας πολύ ενάρετος, ο Πελάγιος, ο οποίος είχε μεγάλη ευλάβεια στήν Υπεραγία Θεοτόκο. Ο διάβολος όμως τόν φθόνησε καί τού έβαλε λογισμό απιστίας γιά τή θεία Κοινωνία. «Πώς είναι δυνα­τόν», σκεφτόταν, «νά γίνονται τό ψωμί Σώμα καί τό κρασί Αίμα Χριστού;»

Από αυτόν τόν λογισμό έπεφτε σέ μεγάλη θλίψη, αλλά δέν τολ­μούσε νά συμβουλευθεί κανέναν άνθρωπο. Γι’ αυτό καί προσέτρεξε στήν Παναγία καί τήν παρακάλεσε νά τόν πληροφορήσει.

Κάποια ημέρα, λοιπόν, ενώ λει­τουρ­γούσε, όταν έφθασε στό «Εξαι­­ρέτως τής Παναγίας αχράν­του » εξαφανίσθηκε από τό δισκάριο ο άγιος Άρτος. Ερεύνησε ο Πελάγιος τριγύρω, αλλά δέν τόν βρήκε. «Παναγία μου!» φώναξε τρομαγμένος «γνωρίζω ότι γιά τήν ολιγοπιστία καί τήν αμφιβο­λία μου μέ σιχάθηκε ο Χριστός κι έφυγε από μπροστά μου γιά νά μήν κοινωνήσω ο ανάξιος. Εσύ όμως παρακάλεσέ τον νά μέ συγ­χω­ρήσει».

Βλέπει τότε μπροστά στήν Αγία Τράπεζα τήν Παναγία μέ τό θείο Βρέφος στήν αγκαλιά της νά τού λέει. «Αυτό τό Βρέφος είναι ο Ποιη­τής τής οικουμένης, ο Υιός καί Λόγος τού Θεού, τέλειος Θεός καί τέλειος άνθρωπος. Αυτός πέ­θα­νε στόν Σταυρό γιά τή σωτηρία τού κόσμου καί αναστήθηκε. Αυ­τός καί τώρα καθημερινά συγκα­τα­βαίνει μέ θαυμαστό τρόπο στό σχήμα τού ψωμιού καί τού κρα­σιού, γιά τήν πολλή του αγάπη στούς ανθρώπους, καί προσφέρε­ται σ’ αυτούς γιά τόν αγιασμό τής ψυχής τους. Ψηλάφισέ τον λοιπόν καί ερεύνησε άφοβα γιά νά διαπι­στώσεις ότι πρόκειται γιά αληθινή θεωρία, ότι είναι σώμα πραγμα­τι­κό μέ σάρκα καί αίμα, όπως τόν γέννησα.

Έτσι ακριβώς γίνονται ο άρτος καί ο οίνος, όταν λειτουρ­γείς. Επει­δή όμως η ανθρώπινη φύση δέν μπορεί νά φάει σάρκα ωμή καί νά πιεί αίμα, γι’ αυτό μέ πάνσοφο τρόπο ο παντοδύναμος Θεός προσ­φέ­ρεται μέ τή μορφή τού ψωμιού καί τού κρασιού, ώστε νά μπορεί ο καθένας νά τόν μετα­λαμβάνει μέ λαχτάρα καί πόθο. Κοινώνησε, λοιπόν, καί σύ μέ ευλά­βεια καί πίστη, γιατί όποιος τόν παίρνει μέσα του άξια, γίνεται μέτοχος τής θείας δόξης του».

Μέ αυτά τά λόγια η Παναγία απέθεσε τό Βρέφος στήν Αγία Τρά­πεζα καί, αφού τό προσκύνησε τα­πεινά, έγινε άφαντη. Τότε ο ιερέας πήρε μέ φόβο καί χαρά στά χέρια του τό θείο Βρέφος, τό ασπάσθηκε ευλαβικά καί διαπί­στω­σε ότι ήταν πράγματι ένα ζωντανό βρέφος μέ αληθινή σάρκα. Ύστερα τό ακού­μπη­σε στήν Αγία Τράπεζα, έπεσε στή γή καί προσευχήθηκε μέ δά­κρυα: «Πιστεύω, Κύριε, καί ομολο­γώ πώς Εσύ είσαι ο Υιός τού Θεού πού γεννήθηκες από τήν αειπάρ­θενη Μαρία. Σέ ευχαριστώ γιά τή χάρη πού αξιώθηκα σήμερα ο ανά­ξιος καί παρακαλώ νά μού συγχω­ρήσεις τήν παλιά μου δυσπιστία. Καί τώρα αξίωσέ με νά Σέ κοινω­νήσω όχι σάν βρέφος αλλά σάν άρτο».

Αφού προσευχήθηκε μέ πίστη, σηκώθηκε καί είδε μπροστά του τόν άγιο Άρτο όπως καί πρίν. Με­τέ­λαβε μέ ευφροσύνη καί συνέχι­σε σέ όλη του τή ζωή νά ιερουργεί τά θεία Μυστήρια μέ μεγάλη ευλά­βεια.

Τό δεύτερο περιστατικό συνέβη στή Συρία. Τόν 8ο αιώνα ο αμηράς τής Συρίας έστειλε τόν ανηψιό του στή Διόσπολη γιά κάποιες εργα­σίες. Εκεί συνάντησε ένα θαυμά­σιο ναό τού αγίου Γεωργίου. Αμέ­σως πρόσταξε τούς υπηρέτες του νά μεταφέρουν τά πράγματα του επάνω στά κατηχούμενα τού ναού, όπου εγκαταστάθηκε καί ο ίδιος. Ύστερα είπε νά βάλουν μέσα στόν ναό καί τίς δώδεκα κα­μή­λες του, παρά τίς διαμαρ­τυρίες καί τίς παρακλήσεις τών ιερέων. Μόλις όμως οι καμήλες μπήκαν στήν εκκλησία, έπεσαν στό έδαφος νεκρές, ενώ ο ανηψιός τού αμηρά έμεινε νά θαυμάζει τήν ακατα­μά­χητη δύναμη τού αγίου Γεωργίου.

Τήν επόμενη ημέρα, καθώς ο ιερέας τελούσε τή θεία λειτουργία ο Σαρακηνός τόν παρακολουθούσε από τά κατηχούμενα. Τότε ο φιλάν­­θρωπος Θεός τού άνοιξε τά μάτια τής ψυχής καί τί βλέπει; Βλέπει τόν ιερέα νά σφάζει ένα μικρό παιδί καί νά χύνει τό αίμα του στό άγιο ποτήριο, ενώ τό σώμα του νά τό κόβει καί νά τό τοποθετεί στό ιερό δισκάριο!

Όταν τελείωσε τό Κοινωνικό, παρατηρούσε ο Σαρακηνός απορη­μέ­νος τόν ιερέα νά μεταδίδει στόν λαό τίς σάρκες καί τό αίμα τού παιδιού.

Μετά τή λειτουργία πήρε ο ιερέ­ας τά καλύτερα πρόσφορα καί τά πήγε φιλοδώρημα στόν Σαρακηνό. Τί είναι αυτά; ρώτησε εκείνος. Αυτά, αφέντη μου, είναι ψωμιά πού προσφέρουν οι πιστοί. Μέ αυτά λειτουργούμε στήν Εκκλη­σία μας.

«Από αυτά πήρες καί λειτούργη­σες σήμερα;» ρώτησε θυμωμένος εκείνος. «Δέν σέ είδα εγώ πού έσφα­ξες τό παιδί καί έδωσες τή σάρκα καί τό αίμα του στόν λαό; Νομίζεις πώς όλα αυτά δέν τά έβλεπα, κακούργε καί φονιά;»

Ο ιερέας τρόμαξε, δόξασε όμως τόν Θεό καί είπε: «Πιστεύω, αφέ­ντη μου, πώς ο Θεός σ’ έχει κατατά­ξει στή χορεία τών σωζομέ­νων, αφού σέ αξίωσε νά δείς τέ­τοιο φρικτό μυστήριο. Αυτή τή θεωρία ποτέ δέν αξιώθηκα νά τήν δώ εγώ, αλλά πάντα βλέπω μπρο­στά μου ψωμί καί κρασί. Εμείς πιστεύουμε πώς ο άρτος καί ο οίνος πού προσ­φέρουμε στή λει­τουρ­γία μας είναι Σώμα καί Αίμα Χριστού, μά τούτο τό θαυμάσιο δέν τό βλέπει ο καθέ­νας».

Ακούοντας τήν εξήγηση ο Σαρα­κη­νός θαύμασε καί αποφάσισε νά γίνει χριστιανός. Βαπτίστηκε, πή­γε στό Σινά, έγινε μοναχός καί αρ­γότερα επισφράγισε μέ τό μαρτύ­ριο τήν ορθόδοξη πίστη του.

Ποιά σημασία έχουν όμως όλες αυτές οι θαυμαστές αποκαλύψεις; Αποδεικνύουν ότι η Εκκλησία μας ορθώς πιστεύει ότι η θεία Μετά­ληψη δέν είναι μετάληψη άρτου καί οίνου πού συμβολίζει τό Σώμα καί τό Αίμα τού Χριστού, αλλά είναι τό ίδιο τό Σώμα καί τό Αίμα του, καί ως τέτοιο, ως Σώμα καί Αίμα τού Χριστού, ο οποίος όχι μόνο είναι η ζωή τών ανθρώπων, αλλά καί θυσιάσθηκε γιά νά έχου­με ζωή, καί προσωρινή καί αιώνια, δέν είναι δυνατόν νά μεταδίδει τόν θάνατο ή τήν οποιαδήποτε ασθέ­­νεια. Η θεία Κοινωνία, τό Σώμα καί τό Αίμα τού Χριστού είναι «φάρμακον αθανασίας, αντί­δο­τον τού μή αποθανείν». Είναι επομένως αδύνατο νά μεταδίδει οτιδήποτε αντίθετο πρός τή ζωή, βλαπτικό ή επικίνδυνο γιά τόν άνθρωπο καί τή ζωή του.

Μέ αυτή τήν πίστη η Εκκλησία μας δέν είναι δυνατόν νά συνδέσει ποτέ τό μυστήριο τής θείας Ευχα­ριστίας μέ τή μετάδοση οποιασ­δήποτε ασθενείας. Άλλωστε έχει τή ζωντανή μαρτυρία είκοσι αιώ­νων, στή διάρκεια τών οποίων εμφανίσθηκαν καί εξα­πλώ­θηκαν διάφορες λοιμώδεις ασθέ­νειες πού εξελίχθηκαν σέ παν­δημίες καί θανά­τωσαν χιλιά­δες ανθρώπους. Δέν μαρτυρείται όμως καμία περί­πτω­ση μεταδό­σεως τής νόσου μέσω τής θείας Κοινωνίας. Αιώνες τώρα οι ιερείς μεταδίδουν τή θεία Κοινωνία όχι μόνο σέ υγιείς πι­στούς, αλλά καί ασθενείς μέ λοι­μώδεις ασθένειες σέ νοσοκομεία καί ιδρύματα, σέ σανατόρια καί λεπροκομεία, καί στή συνέχεια καταλύουν οι ίδιοι από τό Άγιο Ποτήριο, χωρίς ποτέ νά συμβεί κάτι, χωρίς ποτέ νά αρρωστήσει κάποιος από αυτούς, αλλά ούτε καί κάποιος άλλος λαϊκός.

Η θεία Κοινωνία είναι, εφόσον προσερχόμεθα καί μεταλαμβά­νου­με «μετά φόβου Θεού, πίστεως καί αγά­πης», «φάρμακο αθανασίας», κοινωνία τού ίδιου τού Χριστού καί δέν είναι δυνατόν νά μεταδί­δε­­ται μέσω αυτής οποιοσδήποτε ιός. Η πίστη τής Εκκλησίας μας στό μυστήριο τής θείας Ευχαρι­στίας είναι ακράδαντη καί αναλ­λοί­ωτη.

Η Εκκλησία μας δέχεται τήν επιστημονική γνώση καί δέν αμφι­­σβητεί τίς απόψεις ή τίς οδη­γίες όσων είναι εντεταλμένοι γιά τή δημόσια υγεία. Γι’ αυτό άλ­λω­στε εφάρμοσε από τήν πρώτη στιγ­μή τίς οδηγίες τών ειδικών ια­τρών καί τών υπευθύνων τής πολι­τείας καί συνεχίζει νά τίς εφαρ­μόζει καί νά συστήνει καί στούς πιστούς τήν εφαρμογή τους, προκειμένου νά αποφευχθούν οι οδυνηρές συνέπειες τής πανδη­μίας, γιά τίς οποίες όλοι στεναχω­ρηθήκαμε ή καί θρηνήσαμε.

Καί θά πρέπει καί σείς πού δια­κονείται μέσα στόν ναό, μέσα στό ιερό Βή­μα, νά είστε ιδιαιτέρως προσεκτι­κοί καί νά τηρείτε τίς οδηγίες, ώστε νά μήν θέσετε ούτε τή δική σας υγεία ούτε τήν υγεία καί τή ζωή τών κληρικών καί τών άλλων πιστών, ιδιαιτέρως τών με­γα­λυτέρων στήν ηλικία, καθώς είναι χρέος μας νά προστατεύουμε τά δώρα τού Θεού, όπως είναι η υγεία καί η ζωή μας.

Βεβαίως τό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας δέν είναι αντικείμενο επιστημονικής εξετάσεως ούτε μπο­ρεί νά γίνει κατανοητό μέ τή λογική. Είναι μυστήριο, είναι δεί­πνο μυστικό, όπως ψάλλουμε, στό οποίο ζητούμε από τόν Χριστό νά μάς προσλάβει ως κοινωνούς, υποσχόμενοι ότι θά διατηρήσουμε τόν μυστικό χαρακτήρα του καί δέν θά τόν αποκαλύψουμε σέ όσους δέν τόν πιστεύουν, γιατί αυτοί δέν μπο­ρούν νά τόν κατα­νοή­­σουν. «Τού δείπνου σου τού μυστικού», λέμε, «σήμερον Υιέ Θεού κοινω­νόν με παράλαβε. Ου μή γάρ τοίς εχθροίς σου τό μυστή­ριον είπω».

Τό μυστήριο, άλλω­στε, τής θείας Ευχαριστίας είναι μόνο γιά τούς πιστούς, γι’ αυτούς πού προσπα­θούν νά ζήσουν σύμφωνα μέ τίς εντολές τού Χριστού, γι’ αυτούς πού μετανοούν γιά τά σφάλματά τους καί ζητούν συγχώρηση, γι’ αυτούς πού ποθούν νά ενωθούν μέ τόν Χριστό καί προσέρχονται προετοιμασμένοι στό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας. Αυτούς καλεί ο ιερέας λέγοντας «Τά άγια τοίς αγίοις». Όλοι οι άλλοι, όσοι δέν πιστεύουν στήν πραγματικότητα τού μυστηρίου, όσοι δέν ενδιαφέ­ρονται νά κοινωνήσουν «Σώμα καί Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρ­τιών», αυτοί δέν μπορούν νά κα­τα­νοήσουν τό μυστήριο ούτε μπο­ρούν όμως καί νά μιλούν γι’ αυτό ή νά τό αμφισβητούν. Άρα ό,τι καί νά λένε, ό,τι καί νά ισχυρίζονται δέν έχει καμία αξία καί καμία βαρύτητα, γιατί είναι αμύητοι καί άγευστοι τού μυστηρίου καί θέλουν απλώς νά τό συκοφα­ντή­σουν.

Αντίθετα οι σοβαροί επιστήμονες δέν έχουν κανένα πρόβλημα νά παραδέχονται μέ ειλικρίνεια ότι δέν υπάρχουν ιατρικές μελέτες πού νά αποδεικνύουν ότι μολύν­θηκε κάποιος από οποιαδήποτε ασθένεια διά τής συμμετοχής του στή θεία Κοινωνία. Καί ακόμη δηλώνουν ότι η επιστήμη τους δέν τούς δίδει τή δυνατότητα νά ανα­μειγνύονται σέ ένα τόσο ιερό γεγο­νός. Πολλοί μάλιστα δηλώ­νουν ευθαρσώς ότι οι ίδιοι θά κοι­νωνούσαν χωρίς κανένα φόβο ή υποψία ότι μπορεί νά μολυν­θούν από τόν κορωνοϊό ή οποιον­δήποτε άλλο ιό, καθώς η θεία Κοινω­νία δέν αποτελεί αιτία διασποράς του.

Έχοντας όλα αυτά υπόψη μας άς μήν επηρεαζόμαστε από όσους δέν γνωρίζουν καί συκοφαντούν τό ιερώτατο αυτό μυστήριο τής πίσ­τεώς μας, αλλά άς προσερχόμαστε μέ πίστη καί φόβο Θεού καί κυρίως προετοιμασμένοι πάντοτε γιά νά κοινωνούμε «εις άφεσιν αμαρτιών καί εις ζωήν τήν αιώ­νιον» καί νά γινόμαστε σύσσωμοι καί σύναιμοι Χριστού, ώστε νά αντιμετωπίζουμε μέ τή δύναμη καί τή χάρη του όλα τά εμπόδια καί όλους τούς πειρασμούς πού θά συναντούμε στή ζωή μας καί τή νέα χρονιά καί σέ όλη μας τή ζωή.