Οι πατέρες λένε ότι για να κρίνεις κάποιον άνθρωπο, πρέπει να τον βλέπεις όπως τον βλέπει ο Θεός.
Πρέπει επίσης να μπαίνεις στην θέση του.
Κάποτε ένας νεαρός είπε στον άγιο Παΐσιο ότι είδε στις Καρυές έναν μοναχό που καθόταν στο καφενείο και σκανδαλίστηκε.
Τότε ο άγιος του απάντησε:
-Κοίταξε, παιδί μου, Αυτός ο άνθρωπος άφησε την οικογένειά του, την δουλειά του, την περιουσία του και ήρθε εδώ στο Άγιον Όρος και αγωνίζεται για την σωτηρία του.
Του έχει μείνει μία κακή συνήθεια, με την οποία παλεύει.
Αν θέλεις να κάνουμε μία συμφωνία:
Να αφήσεις και εσύ όλα αυτά που άφησε εκείνος, να έλθεις να γίνεις μοναχός, και εγώ θα σε αφήνω μία φορά την εβδομάδα να πηγαίνεις στις Καρυές.
[irp posts=”337296″ name=”Αγιος Γέροντας Παΐσιος: Η Προσευχή, η απελπισία και τα υλικά αγαθά”]
Ο νέος έσκυψε το κεφάλι ντροπιασμένος και είπε:
-Δεν μπορώ, Γέροντα.
Το αυθεντικό αυτό περιστατικό καταγράφεται στον βίο του αγίου Παϊσίου του Ι. Ησυχαστηρίου Αγίου Θεολόγου Σουρωτής (Βασιλικά 2015, σελ. 460-461).
Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, ας μην νομίσουμε αμέσως ότι ο άγιος τα είπε μόνο για αυτόν τον νέο.
Ας βάλουμε ένα ερωτηματικό μήπως τα λέει και για μας, που είμαστε έτοιμοι να πετάξουμε την πέτρα μόλις δούμε έναν μοναχό ή άλλον αφιερωμένο κληρικό, με αταίριαστη στο σχήμα του συμπεριφορά, ενώ ταυτόχρονα ξεχνάμε ότι εμείς δεν έχουμε κάνει για τον Θεό ούτε τα ελάχιστα από όσα έχει κάνει αυτός, και για αυτό άλλωστε δεν δεχόμαστε από τον διάβολο τις ίδιες επιθέσεις με αυτές που δέχεται ο μοναχός ή ο αφιερωμένος κληρικός.
