Κλείνει σήμερα τις ανοικτές επιστολές του προς τους “Αγαπούληδες του Θεού”, όπως τους ονόμασε, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος.
Αυτή η επιστολή αναφέρει:
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΟΣ; 5ον-ΣΥΝΕΧΕΙΑ
5η ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ «ΑΓΑΠΟΥΛΗΔΕΣ« ΤΟΥ ΘΕΟΥ,
ήτοι Αρχιερείς, Ιερείς, Διακόνους και Λαϊκούς
Αίγιον, 19η Νοεμβρίου 2018
ΘΕΜΑ: Ο Θεός είναι ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ, άρα και ΤΙΜΩΡΟΣ !
ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΔΙΔΩ «ΤΗΝ ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ!»
Και Σας εύχομαι Μετάνοια και Διόρθωση!
Μέρος 5ον και τελευταίον.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Αγαπητοί μου Αδελφοί «Αγαπούληδες»,
Με τέσσερες συνεχόμενες αναρτήσεις προσπάθησα να Σας αποδείξω, ότι η τοποθέτησή Σας πάνω στο φλέγον θέμα, εάν και κατά πόσον ο Θεός, ως Παιδαγωγός, ενίοτε γίνεται και Τιμωρός, ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ! Μέχρι σήμερα, έστω και με κάποια ιδιωτική – προσωπική επικοινωνία, ανέμενα κάποια ανταπόκριση εκ μέρους Σας, αλλά-δυστυχώς- χωρίς αποτέλεσμα! Ουδείς έξ Υμών, όπως αποδεικνύεται, έχει μετανοήσει για την εις βάρος μου καταγγελία του, όπως π.χ. ότι λέγω «καρικατούρες», ή το ακόμη χειρότερο, ότι εκφράζω «τις απόψεις του Σατανά, του Αντιχρίστου»!!!!
Δεν πειράζει! Σας συγχωρώ από τα βάθη της αμαρτωλής ψυχής μου! Να γνωρίζετε όμως ότι άλλος περισσότερο και άλλος ολιγότερο εξ Υμών διαστρέφετε το περιεχόμενο της Πίστεώς μας. Με την σημερινή ανάρτησή μου σταματώ πια την προσπάθεια να Σας πείσω! Σας εύχομαι ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, μερικοί δε νεώτεροι εξ Υμών να μάθετε, ότι στούς μεγαλυτέρους μας πρέπει να εκφραζόμεθα με κάποια ευγένεια, με κάποια ταπείνωση, με κάποια ανοχή! Με ακούτε Σεβασμιώτατε Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμε «για τίς καρικατούρες» μου και Σείς, Σεβασμιώτατε Ιωαννίνων κ. Μάξιμε, για την «αμνησία» μου; Σας μνημονεύω ονομαστικώς όχι από μνησικακίαν, αλλά για να Σας αποδείξω, ότι δεν πάσχω ακόμη από αμνησίαν! Με την Χάριν του Κυρίου συμπληρώνονται σήμερα σαράντα χρόνια της ταπεινής μου διακονίας ως Μητροπολίτου της ιστορικής ταύτης Μητροπόλεως. Ευγνωμονώ τόν Κύριόν μου.
+ Ο Κ καί Αι. Α.
****************************
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4ον
ΤΙ ΜΑΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ
15. «Αγαπούληδες»! Ιδού πως σκέπτονται οι πνευματικοί άνθρωποι!
«Όσον αφορά τα αστεία έως και βλάσφημα και κατά κόρον επαναλαμβανόμενα ερωτήματα του τύπου:
Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ να επιτρέπει τούς καταστρεπτικούς σεισμούς;
Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ να επιτρέπει τα τόσα και τόσα φοβερά δεινά που προέρχονται απ’ αυτούς;
Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ να επιτρέπει να σκοτώνονται άνθρωποι;
Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ να επιτρέπει να πεθαίνουν μικρά παιδιά που δεν έφταιξαν σε τίποτε;
Τι αμαρτίες να είχαν τα βρέφη και τα νήπια; κ.τ.λ.π. και τ.λ.π.
Οι άνθρωποι αυτοί δυστυχώς είναι άγευστοι της πνευματικής και χριστιανικής ζωής. Αμφιμβάλλω, εάν πατούν στην Εκκλησία, εάν εκκλησιάζονται συχνά, εάν μελετούν τον Λόγον του Θεού, εάν προσεύχονται, εάν εξομολογούνται και κοινωνούν, εάν γνωρίζουν διατί γεννήθησαν, διατί ζουν και ποιός είναι ο σκοπός της ζωής των. Διαφορετικά όχι μόνον δεν θα τα επίστευον όλα αυτά, αλλά πολύ περισσότερον δεν θα τα εκστομούσαν ούτε δια αστείο.
Ακριβώς επειδή ο Θεός είναι Θεός της ΑΓΑΠΗΣ δι’ αυτό και επεμβαίνει με τούς σεισμούς η με άλλους τρόπους “παιδαγωγικώ τω τρόπω”, προκειμένου να βοηθήσει τα παιδιά Του να μην χαθούν και καταστραφούν ψυχικά. “Ον αγαπά Κυριος παιδεύει· μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται…τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; Ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί…Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης· ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι’ αυτής γεγυμνασμένοις αποδίδωσι δικαιοσύνης” (Εβρ. ΙΒ’, 6-12).
Εκείνον που αγαπά ο κύριος τον δοκιμάζει. Σκοπός μας σ’αυτή την ζωη δεν είναι ούτε να περάσουμε καλά, ούτε να αποκτήσουμε πολλά αγαθά, ούτε να ζήσουμε πολλά χρόνια. Σκοπός μας είναι να σώσουμε την ψυχήν μας, να κερδίσουμε δηλαδή την αιώνιον ζωήν, την Βασιλείαν των Ουρανών, τον Παράδεισον. Προς τα εκεί πρέπει να βλέπουμε και προς τα εκεί πρέπει να στοχεύουμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται αγώνας και μάλιστα μεγάλος, χρειάζεται υπομονή, προσευχή, νηστεία, αγρυπνία, στερήσεις, θλίψεις, κακουχίες, εγκράτεια, χρειάζεται “η στενή και τεθλιμμένη πύλη η απάγουσα εις την αιώνιον ζωήν” και όχι “η μεγάλη και ευρύχωρος οδός η απάγουσα εις την αιώνιον κόλασιν” (Ματθ. Ζ’, 13-15).
Άρα λοιπό το θέμα δεν είναι εάν θα ζήσω λίγα η πολλά χρόνια, αν θα πεθάνω μικρός η μεγάλος, πλούσιος η φτωχός, σπουδαίος η ασήμαντος… Το θέμα είναι να ζήσω κατά Θεόν και όταν και όποτε πεθάνω να είμαι έτοιμος να συναντήσω τον Θεο με αρετές και καθαρή καρδιά.
Πού όμως μάτια και αυτιά δια όλα αυτά, όταν εμείς τρέχουμε από το πρωϊ έως το βράδυ δια τα γήϊνα και υλικά αγαθά δια τις διάφορες απολαύσεις και ηδονές της ζωής, ξεχνώντας η αφήνοντας κατά μέρος τα ουράνια και πνευματικά αγαθά. Εντάξει και αυτά χρειάζονται, με μέτρο όμως και σύνεση. Πρώτα τα πνευματικά και μετά τα υλικά· “Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού… και ταύτα πάντα προστεθήσονται” (Ματθ. ΣΤ’, 33). Εμείς όχι μόνον τα αντιστρέψαμε, αλλά διαγράψαμε τελείως τα πνευματικά. Πώς λοιπόν θα πάμε καλά; Πώς θα λυθούν και θα παύσουν τα προβλήματα; Πώς θα μας βοηθήσει ο Θεός αφού εμείς τον έχουμε προ πολλού αρνηθεί και εγκαταλείψει;
ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΙΣ
Να κλαύσουμε όλοι πικρά για τις αμαρτίες μας.
Να μετανοήσουμε πραγματικά για όλα τα κακά που πράξαμε και να εξομολογηθούμε. Να αλλάξωμεν τρόπον και σκέψιν ζωής και να επιστρέψωμεν εις τον Χριστόν και εις την Εκκλησία του.
Τότε, υπάρχει ελπίς και σωτηρία, διαφορετικά ας μην περιμένουμε καμμία αλλαγή και κανένα καλό, ούτε σε μας προσωπικά, αλλά ούτε και εις την πατρίδα μας· αλλά, περισσότερα κακά και μεγαλύτερα δεινά σύμφωνα με τον αδιάψευστον Λόγον του Κυρίου μας: “Εαν θέλετε και εισακούσετε μου τα αγαθά της γης φάγεσθε· εάν δε μη θέλετε μηδέ εισακούσετέ μου ΜΑΧΑΙΡΑ ΥΜΑΣ ΚΑΤΕΔΕΤΑΙ” (Προφ. Ησαΐας). Είθε να διαψευσθώ».
ΠΗΓΗ: http://www.agioskosmas.gr/themata.asp?sitema=11&sitem=1&isue=35&artid=117
ρήση
16. «Αγαπούληδες»! Και τώρα σαν υστερόγραφο, μια ακόμη ιστορική μαρτυρία.
ΙΩΣΗΦ Ο ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ.
Το ακόλουθο απόσπασμα, που περιγράφει την πνευματική και ηθική παρακμή των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης, έχει γραφτεί από τον λόγιο μοναχό Ιωσήφ Βρυέννιο (1350-1431), μερικά χρόνια πριν την Άλωση. Μήπως σας θυμίζει τίποτα;
«Αν η εικόνα των τιμωριών, που μας επιβάλλει ο Θεός, προκαλεί αμηχανία και σύγχυση, ας αναλογισθούμε τους παραλογισμούς μας και τότε θα εκπλαγούμε γιατί ακόμη δε μας κτύπησε κεραυνός.
Δεν υπάρχει καμιά μορφή διαστροφής που να μην έχουμε διαπράξει σ΄ όλη μας τη ζωή. Αυτές δε είναι οι αποδείξεις:
Βαπτιστήκαμε άλλοι δι’ απλής και άλλοι δια τριπλής κατάδυσης, και έγινε επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδας, σε άλλους μία και σε άλλους τρεις φορές.
Οι περισσότεροι από μας όχι απλώς αγνοούμε τι σημαίνει να είσαι Χριστιανός, αλλά και πως ακόμη να κάνουμε το σταυρό μας ή, κι αν ακόμη το γνωρίζουμε, ντρεπόμαστε να τον κάνουμε.
…Είμαστε ανίκανοι να υπερασπιστούμε το όνομα του Θεού όταν αυτό βλασφημείται, όταν θα έπρεπε να πεθάνουμε γι’ Αυτόν. Αποδίδουμε το κοινό όνομα τον έχθρων του σταυρού (διαβόλου) ο ένας στον άλλο, και το έχουμε συνέχεια στα χείλη μας. Καθημερινά αναθεματίζουμε και καταριόμαστε τους εαυτούς μας και τους άλλους .
Παραπονιόμαστε στο Θεό είτε βρέχει είτε δε βρέχει, είτε κάνει κρύο είτε κάνει ζέστη, πως δίνει πλούτο στον ένα και αφήνει τον άλλο φτωχό, πως πνέει νοτιάς ή έρχεται καταιγίδα από το βοριά και εντελώς απλά μεταμορφωνόμαστε σε αδιάλλακτους δικαστές του Θεού.
Πολλοί από μας αδιάντροπα βλασφημούν την Ορθόδοξη πίστη, το Σταυρό, το Νόμο, τους αγίους, τον ίδιο το Θεό, όταν ακόμη κι ένας άπιστος δε θα το έκανε τόσο πολύ. Οι περισσότερες από τις αμαρτίες μας είναι ανεξομολόγητες, κι έτσι είναι και ασυγχώρητες.
…Αυταπατόμαστε όταν πιστεύουμε στους αστρολόγους, πως η ύπαρξή μας δηλαδή κατευθύνεται από τις Ώρες, την Τύχη, τις Μοίρες , την Ειμαρμένη τα σημάδια του Ζωδιακού κύκλου και των πλανητών… Μερικοί από μας λατρεύουν και χαιρετίζουν τη νέα σελήνη… Προσέχουμε τα όνειρα και πιστεύουμε πως μας λένε το μέλλον. Κρεμάμε φυλαχτά στο λαιμό μας εξασκούμε τη μαντεία. Καταφεύγουμε καθημερινά σε μάγους, μάντεις, γύφτους, εξορκιστές αναζητούμε στη μαγεία τη θεραπεία κάθε ασθένειας και διαβάζουμε μαγικά σε ανθρώπους και ζώα. …
Απομακρυνόμαστε ακόμη πιο πολύ από την αρετή ψάχνοντας συνεχώς το κακό. Η φιλία απωθήθηκε και η κακεντρέχεια πήρε τη θέση της. Ο αδελφός εκμεταλλεύεται τον αδελφό, ο κάθε φίλος ακολουθεί το δρόμο τής προδοσίας…
Δεν υπάρχει έλεος, ούτε συμπάθεια μόνο μίσος και αναίδεια.
Οι κύριοί μας είναι άδικοι, αυτοί που μάς κυβερνούν, αρπακτικοί, οι δικαστές μας διεφθαρμένοι, οι διαιτητές μας ψεύτες, οι πολίτες απατεώνες, οι επαρχιώτες χωρίς κρίση και οι πάντες εν γένει ευτελείς.
Οι παρθένες μας είναι πιο προκλητικές και από τις πόρνες, οι χήρες είναι περίεργες χωρίς λόγο, οι παντρεμένες κοροϊδεύουν μια πίστη που οι ίδιες δε φυλάσσουν, οι νέοι είναι χαμένοι στην ακολασία, οι γέροι παραδομένοι στο πιοτό, οι ιερείς έχουν ξεχάσει το Θεό, οι μοναχοί ξέφυγαν τελείως από το σωστό δρόμο, οι άνθρωποι στον κόσμο είναι τόσο χαμένοι ώστε με τα λόγια μεν να δίνουν την εξωτερική εμφάνιση της ευσέβειας, ενώ μέσα τους να αρνούνται κάθε αρετή. Έχουμε πρόσωπο πόρνης και αμαρτωλού.
Είναι τέτοια η σκληρότητα της καρδιάς μας, η λησμονιά μας, η τύφλα μας, ώστε να μην πιστεύουμε πλέον πως διαπράττουμε πράξεις κακίας ότι υποφέρουμε απ’ αυτές, όταν στην πραγματικότητα είμαστε οι εκτελεστές τους και τα θύματα τους… Αυτές και άλλες είναι οι αμαρτίες που μας καθιστούν άξιους των τιμωριών, με τις οποίες ο Θεός μας επισκέπτεται ως πληρωμή γι΄ αυτά τα λάθη και άλλες ίσης βαρύτητας κακοήθειες».
ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από Σάλπισμα Ζωής στις 10:46 π.μ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5ον
ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,
Πανοσιολογιώτατε και ασεβέστατε Αρχιμανδρίτα π. Νεόφυτε,
Ιερολογιώτατε και ασεβέστατε Διάκονε π. Νεόφυτε,
ΕΡΩΤΗΣΙΣ 1η: Σας παρακαλώ νά ανατρέξετε στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας, ειδικώτερα δε στην τελετή της Αρτοκλασίας, όπου υπάρχει μια Δέησις, η εξής:
«Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν ἐκκλησίαν ταύτην, τὴν πόλιν (ἢ κώμην) ταύτην, τὴν ενορίαν ταύτην καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου καὶ αἰφνιδίου θανάτου· ὑπὲρ τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλλακτον γενέσθαι τὸν ἀγαθῶν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καὶ διασκεδάσει πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον τὴν καθ’ ἡμῶν κινουμένην καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς καὶ ἐλεήσαι ἡμᾶς».
Σας ερωτώ, λοιπόν, αδελφικά: Σεις απαγγέλλετε, δηλ. αποδέχεσθε αμέσως ή και εμμέσως, τήν δέησιν ταύτην, οσάκις τελείτε την Αρτοκλασίαν;
Εάν ΟΧΙ! Μπράβο Σας! Είσθε συνεπείς με την διαστρεβλωμένην μέσα στη σκέψη Σας και στην ψυχή Σας εικόνα του Θεού, ότι δηλ. ο Θεός είναι Θεός της Αγάπης, δεν είναι Τιμωρός!
Εάν, αντιθέτως, απαγγέλλετε την δέησιν ταύτην, Σας ερωτώ: Ποιόν εμπαίζετε; Τον Θεόν, τούς χριστιανούς Σας ή τον εαυτόν Σας; Διότι, αφού ο Θεός είναι μόνον Αγάπη, γιατί Τον παρακαλούμε, να αποστρέψει την οργήν Του από εμάς; Γιατί Τον παρακαλούμε να μας προφυλάξει από την πείνα, την αρρώστεια, το σεισμό, τον πνιγμό, την φωτιά, την επιδρομή των αλλοφύλων κλπ. Υπάρχει κάποιος άλλος Θεός, από τον οποίο προέρχονται αυτές οι δοκιμασίες; Δεν είναι αποτέλεσμα των αμαρτιών μας; Δεν μας τις παραχωρεί, ως Παιδαγωγός, ο Επουράνιος Πατέρας μας, ώστε να συνέλθουμε από τον λήθαργο της αμαρτωλής βιοτής μας και να μάς προλάβει από την ΑΙΩΝΙΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ; Δεν είναι σαν τον γήϊνο πατέρα μας, ο οποίος, όταν ήμασταν μικρά παιδιά και καμμιά φορά βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά, π.χ. σε ένα αναμμένο κάρβουνο, μας έδινε ξυλιές στα χέρια και μας έλεγε: «μή εκεί, κακό, τζίζ!», ώστε νά μας προ-φυλάξει από τό μεγαλύτερο κακό; Μήπως, λοιπόν, και η καταστρεπτική πυρκαϊά στη Ραφήνα, στο Μάτι κλπ. ήταν μια παιδαγωγική ενέργεια του Πανοικτίρμονος Θεού; Τι Σας ενώχλησε, ώστε να με ταπεινώσετε τόσο πολύ και μάλιστα δημοσίως; Πως ετολμήσατε, Άγιε Αλεξανδρουπόλεως, να εκστομίσετε την λέξη «καρικατούρες» τόσο αβασάνιστα;
ΕΡΩΤΗΣΙΣ 2α:
Σας παρακαλώ νά ανατρέξετε και πάλι στο Μέγα Ευχολόγιο, (‘Εκδοση Παπαδημητρίου, Αθήναι 2008, σελ. 540), υπάρχει μία «Ευχή εις φόβον σεισμού», όπου διαλαμβάνονται και τα εξής:
«Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, η των οικτιρμών ανεξάντλητος πηγή, το της φιλανθρωπίας ανεξιχνίαστον πέλαγος, η άπειρος άβυσσος της μακροθυμίας και της χρηστότητος’ ο και τας κατά γενεάν επαγομένας τω γένει των ανθρώπων πληγάς τε και μάστιγας συμφερόντως δια φιλανθρωπίας υπερβολήν επιφέρων, ίνα το προς την αμαρτίαν ημών ακρατές και οξύρροπον, καθάπερ τινί χαλινώ, τω θείω σου κατεχόμενον φόβω, μη ατάκτως κινήται κατά της θείας εικόνος, μηδέ εις το της ψυχής ευγενές κακώς εξυβρίζη’ Στήσον, δεόμεθα, τον φοβερόν της γης κλόνον, και την αήθη ταύτης φοράν, ην νυν δικαίως καθ’ ημών κινείσθαι ταύτην προσέταξας, εις υπόμνησιν της προς πάσαν αμαρτίαν παρά φύσιν ημετέρας ορμής, και της σης δια ταύτην προς ημάς δικαίας αποστροφής. Ει γαρ ημείς τα σα προστάγματα διεφυλάττομεν, και των οικείων όρων εντός ιστάμεθα, ουκ αν η γη, τω σω παντοδυνάμω προστάγματι πειθομένη, καθ’ ημών εκινείτο νυν, της φυσικής ακινησίας εξισταμένη, και τη παρά φύσιν ταύτης κινήσει καταπιείν ημάς εκζητούσα. και δικαίως, ω δίκαιε Κύριε’ ου γαρ ποιούμεν τα προστάγματά της βασιλείας σου, και μη ποιούντες, ου φοβούμεθα την σην δικαίαν οργήν καθ’ ημών, Δέσποτα’ αλλά το πονηρόν ποιούμεν ενώπιον των σω οφθαλμών, μισούντες αλλήλους, φθονούντες αλλήλοις, οργιζόμενοι κατα’ αλλήλων’ την αγάπην απωσάμεθα, την φιλαδελφίαν απεβαλόμεθα, την ελεημοσύνην απεθέμεθα, και την ακτημοσύνην εμισήσαμεν, την δε νηστείαν και εγκράτειαν ουκ εποθήσαμεν’ και απλώς, πάσαν σου εντολήν ηθετήσαμεν, Κύριε, και πάσαν αμαρτίαν διαπραττόμεθα’ Δια ταύτα γαρ, φήσιν, έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας.»
Σας ερωτώ, λοιπόν, αδελφικά: Σεις αποδέχεσθε την ευχή αυτή;
Εάν ΟΧΙ! Μπράβο Σας! Αλλά γιατί δεν τήν έχετε καταγγείλει αρμοδίως, ώστε να διαγραφεί από το Μέγα Ευχολόγιον, ως διατρεβλώνουσα το περιεχόμενον της πίστεώς μας; Αποδέχεται ένα Θεό Τιμωρό, τον Οποίον και ικετεύουμε να «στήσει τον φοβερόν της γης κλόνον…» Εάν, αντιθέτως, αποδέχεσθε την ευχήν ταύτην, και πάλιν Σας ερωτώ: Ποιόν εμπαίζετε; Τον Θεόν, τούς χριστιανούς Σας ή τον εαυτόν Σας;
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,
Μετά ζωηρού ενδιαφέροντος αναμένω μια επανόρθωση εκ μέρους Σας των φοβερών κατ’ εμού καταγγελιών Σας. Δεν δύναμαι να αποδεχθώ την βαρυτάτην ύβριν Σας! Ακολουθώ τήν οδόν ενός ανεκδότου.
Είπαν σε κάποιον:
-Είσαι αμαρτωλός!
-Είμαι, απήντησεν.
-Είσαι παληάνθρωπος!
-Είμαι!
-Είσαι εγωϊστής!
-Είμαι!
-Είσαι……Είσαι…Είσαι…!
-Είμαι! απάντησε κάθε φορά με απόλυτη ηρεμία ψυχής.
-Είσαι ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, του είπαν, για μια ακόμη φορά.
Καί τότε γεμάτος από οργήν απάντησε:
-Ανακάλεσε ΑΜΕΣΩΣ! Πάρε τον λόγο σου πίσω! Αμαρτωλός είναι. ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!
Αγαπητοί Αδελφοί,
Το παράδειγμα αυτό ακολουθώ κι’ εγώ! Πως να δεχθώ την καταγγελίαν, ότι είμαι «η φωνή του Αντιχρίστου»;
Επισφραγίζω, λοιπόν, την επικοινωνίαν μας με τά λόγια του Προφ. Ησαΐα: «Ημέρα …Κυρίου Σαβαώθ έπί πάντα υβριστήν και υπερήφανον και επί πάντα υψηλόν και μετέωρον» (κεφ. 1, στ.12). ΚΑΙ
Σας περιμένω…..
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 19 Νοεμβρίου 2018 – 40ή Επέτειος της ενθρονίσεώς μου ως Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας (19.11.1978 -19.11.2018).
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Επειδή η παρούσα ανάρτηση κατ’ ανάγκην είναι μακροσκελής, θα χωρισθή σε δύο μέρη και θα δημοσιευθή σε δύο αναρτήσεις: Τα Κεφάλαια 1, 2 και 3 την 19ην/11/2018 καί τα Κεφάλαια 4, 5 και 6 την 26ην/11/2018
____________
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ: Ευσεβής ψυχή, συγκατανεύουσα στα όσα παραπάνω έχουν γραφή, μας προτρέπει να ανατρέξουμε και στον 88ο Ψαλμό, στ. 31-33, όπου διαβάζουμε τά εξής:
«31 ἐὰν ἐγκαταλίπωσιν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ τὸν νόμον μου καὶ τοῖς κρίμασί μου μὴ πορευθῶσιν, 32 ἐὰν τὰ δικαιώματά μου βεβηλώσωσι καὶ τὰς ἐντολάς μου μὴ φυλάξωσιν, 33 ἐπισκέψομαι ἐν ῥάβδῳ τὰς ἀνομίας αὐτῶν καὶ ἐν μάστιξι τὰς ἀδικίας αὐτῶν· 34 τὸ δὲ ἔλεός μου οὐ μὴ διασκεδάσω ἀπ᾿ αὐτῶν, οὐδ᾿ οὐ μὴ ἀδικήσω ἐν τῇ ἀληθείᾳ μου..».
Σας ευχαριστώ θερμότατα, αγαπητέ μοι κ. Ιωάννη Ιν..
