Διδάγματα από ένα αληθινό συγκινητικό περιστατικό-Το Σάββατο μεσημέρι στο Μέγαρο Μαξίμου βρέθηκε ο 11χρονος Αμίρ, το προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν, που μαζί με την οικογένειά του δέχθηκε επίθεση με πέτρες, λίγες μέρες αφότου, αφού κληρώθηκε, με βάση τον νέο νόμο για τα Δημοτικά Σχολεία, ως σημαιοφόρος, τελικά παρέλασε όχι με την ελληνική σημαία, αλλά με την πινακίδα του σχολείου του, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Σε μια οιονεί συμβολική κίνηση ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έδωσε στον μικρό Αμίρ ως δώρο την ελληνική σημαία.
Υποδεχόμενος τον Αμίρ και τη μητέρα του, ο πρωθυπουργός τόνισε: «Αμίρ, θέλω να σου κάνω ένα δώρο επειδή κάποιοι έκαναν λάθος και σου στέρησαν την τιμή να κρατήσεις την ελληνική σημαία. Σήμερα θα σου τη δώσω εγώ, γιατί σου αξίζει. Να την κρατάς πάντοτε ψηλά και να θυμάσαι ότι στην Ελλάδα όλα τα παιδιά απολαμβάνουν παιδεία και ασφάλεια, εγγυημένη από την αγάπη και την αλληλεγγύη του λαού μας».
Στη συνάντηση συμμετείχε και ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας.
Στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter, ο κ. Τσίπρας λίγο αργότερα έγραψε για τη συνάντηση: «Κάποιοι στέρησαν από τον Αμίρ την τιμή να κρατήσει την σημαία μας. Σήμερα του την έδωσα για να θυμάται και να τιμά τις αρχές και τις αξίες μας».
Προχθές ο Πρωθυπουργός είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον μικρό Αμίρ και τη μητέρα του προκειμένου να τους εκφράσει την συμπαράστασή του, καθώς τα ξημερώματα της Παρασκευής δέχθηκαν επίθεση με πέτρες στο διαμέρισμα που διέμεναν.
Ασφαλώς η ενέργεια του Πρωθυπουργού να δώσει μία μεγάλη χαρά σε ένα βασανισμένο προσφυγόπουλο και στην οικογένειά του, με την αυτοπρόσωπη υποδοχή τους και την προσφορά της ελληνικής σημαίας, θα μπορούσε να θεωρηθεί αξιέπαινη και συγκινητική, ίσως και χριστιανική.
Ταυτόχρονα αυτοί που πέταξαν τις πέτρες στα τζάμια της οικογένειας του Αμίρ δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μιμούνται τους μουσουλμάνους της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής, που πετροβολούν τα τζάμια και τα σπίτια των χριστιανών γειτόνων τους. Σίγουρα μόνο χριστιανική δεν ήταν η ενέργειά τους, αλλά απόλυτα καταδικαστέα.
[irp posts=”380046″ name=”Για την Ελληνική σημαία”]
Όμως θα πρέπει να σκεφτούμε ποια είναι τα βαθύτερα αίτια αυτής της πράξης και να προβληματιστούμε επάνω σε αυτά. Διότι δεν αρκεί για μία Κυβέρνηση να καταδικάζει την βία και τον ρατσισμό, αλλά να καταργεί τα αίτια που τα γεννούν.
Τα περιστατικά με τον Αμίρ μου έφεραν στο νού ένα άλλο συγκινητικό περιστατικό, που έζησα λίγες μέρες πριν, όταν βρέθηκα έξω από μία εκκλησία για να καλύψω μία εκδήλωση. Στο προαύλιό της ξεχώρισα, μέσα από τον πολύ κόσμο (μεταξύ του και πολλά παιδιά), ένα κοριτσάκι, που καθισμένο στα σκαλοπάτια έγραφε κάτι σε ένα βιβλίο, που το είχε ακουμπίσει σε ένα τσιμεντένιο πεζούλι, το οποίο χρησιμοποιούσε σαν «θρανίο». Νόμισα ότι το κοριτσάκι συμπλήρωνε σταυρόλεξα για να περάσει την ώρα μέχρι να αρχίσει η εκδήλωση. Το πλησίασα και το ρώτησα τί κάνεις; Μου απάντησε ότι έλυνε τις ασκήσεις του Σχολείου. Ήταν Έκτη Δημοτικού. Το έλεγαν Ρένα.
Συγκινήθηκα, διότι ήταν κάτι που δεν το είχα ξαναδεί στην ζωή μου. Ένα κοριτσάκι να έχει τέτοια αίσθηση υπευθυνότητας, ώστε να διαβάζει επάνω σε ένα τσιμεντένιο πεζούλι, σαν να μην υπήρχε κανείς γύρω του. Με πλησίασε ο πατέρας του. Ένας φτωχός, αλλά βαθιά πιστός άνθρωπος, μεροκαματιάρης. Μου είπε με περηφάνεια ότι η Ρένα -έτσι έλεγαν το κοριτσάκι- διαβάζει πολύ και είναι η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη της. Αλλά -και εκεί τον είδα να δακρύζει-, με την αλλαγή που έκαναν τώρα στον νόμο, δεν θα μπορέσω να την δώ σημαιοφόρο. Όμως δεν πειράζει…
Εκεί πραγματικά συγκινήθηκα βαθιά.
Το περιστατικό αυτό με βοήθησε λίγες μέρες μετά να συνειδητοποιήσω ότι υπεύθυνοι, δηλαδή ηθικοί αυτουργοί, για το περιστατικό φασισμού που εκδηλώθηκε εναντίον του Αμίρ δεν ήταν τόσο αυτοί που πέταξαν τις πέτρες, όσο αυτοί που ψήφισαν τον νέο νόμο για την σημαία στο Δημοτικό Σχολείο. Διότι ναι μεν ο πατέρας της μικρής Ρένας ήταν αρκετά συνεπής χριστιανός για να αντιμετωπίσει με χριστιανικό τρόπο την αδικία που γίνεται στην κόρη του. Τί θα γίνει όμως, όταν ο πατέρας της κάθε αδικημένης Ρένας ή Γιώτας ή Άννας ή Γιώργου ή Δημήτρη δεν έχει την ανάλογη πνευματική καλλιέργεια, για να αντιμετωπίσει το ίδιο χριστιανικά την αδικία που γίνεται στο παιδί του, που διακρίνεται στο σχολείο;
Δεν θα πιάσει αυτός αύριο την πέτρα να την πετάξει στο τζάμι του Αμίρ, όταν θα τον πνίγει η οργή και η αγανάκτηση να βλέπει το παιδί του, που λιώνει στο διάβασμα, να έχει την ίδια μεταχείριση με ένα άλλο παιδί, ελληνόπουλο ή μή, που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα μαθήματά του;
Σε μία τέτοια περίπτωση ποιος θα έχει οπλίσει το χέρι του πατέρα; Ας μην γελιόμαστε: ο Υπουργός Παιδείας. Αυτός θα είναι ο ηθικός αυτουργός και κανείς άλλος. Ούτε η Χρυσή Αυγή θα μας φταίει ούτε άλλος κανένας.
Διότι η αδικία και η κοινωνική ανισότητα γεννούν βία. Αυτή είναι μία καραμέλλα, την γεύση της οποίας γνωρίζουν πολύ καλά στην Κυβέρνηση, αλλά δυστυχώς την πιπιλίζουν μόνο από την μία πλευρά.
Δεν μπορεί η Κυβέρνηση να χαρίζει την ελληνική σημαία στον Αμίρ και ταυτόχρονα να την αφαιρεί από την Ρένα! Δεν μπορεί να δέχεται στο Μαξίμου την μητέρα του Αμίρ και να σκορπίζει την λύπη στον μεροκαματιάρη πατέρα της Ρένας!
Δεν μπορείς απο την μία πλευρά να κτίζεις και από την άλλη να γκρεμίζεις.
Η Κυβέρνηση δεν είναι Κυβέρνηση μόνο των μεταναστών και των μετρίων, αλλά και των αριστούχων και όσων διακρίνονται. Και αυτοί που διακρίνονται δεν είναι μόνο παιδιά πλουσίων, αλλά και παιδιά φτωχών, μεροκαματιάρηδων και τίμιων ανθρώπων, που βγάζουν το ψωμί τους με τον ιδρώτα του προσώπου τους.
-250x180.jpg)
){kind=link}