«Το Συναξάρι του Αγίου Γεωργίου Νεαπολίτου»

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Τα Συναξάρια διασώζουν και περιγράφουν τους βίους, τη διδα­σκα­λία αλλά και τα θαυμαστά γεγονότα που συνδέονται με τη ζωή των αγίων, οι οποίοι αποκαλύ­πτουν βιωμένη την αλήθεια του Ευαγγελίου του Χριστού στον κόσμο.

Οι άγιοι είναι οι αψευδείς μάρ­τυρες, ότι όσα λέγονται και γράφονται στο Ευαγγέλιο είναι αληθινά και μπορούν να εφαρμο­στούν. Είναι οι κατεξοχήν πνευματικοί άνθρωποι, αφού σε αυτούς ανα­παύεται το Α­γιο Πνεύμα, που τους καθιστά με­τόχους της ζωής του Χρι­στού. Κι όσοι μετέχουν στη ζωή του Χριστού, αγιάζονται και στη συνέχεια φω­τί­ζουν και αλατίζουν τη ζωή του κόσμου.

΄Ισως ορισμένοι, κρίνοντας ορθολογιστικά τις συναξαριακές διηγήσεις να τις θεωρούν υπερβολικές και τα παλαίσματα των αγίων ανέφικτα. Αλλά τα κείμενα αυτά δεν έχουν αυστηρά ιστορικό, αλλά υπερ-ιστορικό χαρακτήρα. Εχει παρα­τη­ρη­θεί, ότι υπάρχει κάποια αναλογία, ανάμεσα στη βυζαντινή αγιογραφία και τα Συ­να­ξά­ρια. Όπως ο ορθό­δοξος αγιογράφος δε σχεδιάζει και δεν εικονογραφεί τα φυσικά πρό­σωπα των αγίων, αλλά τη θεωμένη υπόστασή τους, έτσι και τα Συναξάρια με την έξαρση του θαυ­μαστού στοιχείου προβάλλουν την εν Χρι­στώ ανα­και­νισμένη αν­θρώ­πινη υπόσταση· τον εν Χριστώ μεταμορφωμένο αν­θρωπο. (Γ. Μαντζαρίδης).

Με τον τρόπο αυτό οι χριστιανοί έχουν τη δική τους καθημερινή «εφημερίδα». Μπολιάζουν τη ζωή τους με τη χάρη των αγίων και καλού­νται να τους μιμηθούν στην καθημερινότητά τους.

Ο άγιος νεομάρτυρας Γεώργιος ο Νεαπολίτης, που η μνήμη του εορτά­ζεται στις 3 Νο­εμβρίου και στην Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως τιμάται πανδήμως την πρώτη Κυ­ριακή του ίδιου μήνα, μαρτύρησε στα τέλη του 18ου αιώνα. Πιστός στη διακονία που του εμπι­στεύθηκε η Εκκλησία, τίμησε την ιερωσύνη και αναδείχθηκε πρότυπο πνευματικού πατέρα, αφού θυσίασε την ψυχή του «υπέρ των λογικών του προβάτων». Το έργο του ήταν πρωτίστως αγιαστικό, αλλά και κοινωνικό, γι’ αυτό τον τιμούσαν και πολλοί τούρκοι. Ανταποκρινόμενος στην πρό­σκληση των χριστιανών αποφάσισε να οδοιπορήσει με το γαϊδουράκι του έξι ώρες από τη Νεάπολη της Μικράς Ασίας στο χωριό της Μα­λα­κοπής, για να τελέσει τη Λειτουργία και να αγιάσει τους πιστούς.

Ο άνθρωπος του Θεού δεν υπολόγισε τον κόπο, αψήφησε τους κινδύνους, υπερέβη την ανθρώπινη λογική. ΄Ηταν γνωστό, ότι εκείνες τις ημέρες του 1797 λόγω των επαναστατικών δραστηριοτήτων των ελλήνων και της αποτυχημένης επα­νά­στασης του Ορλώφ οι τούρκοι ήταν ιδιαίτερα επιθετικοί εναντίον των ρωμιών. Ο παπα-Γιώργης όμως δεν πτοήθηκε. Χαίρων βαδίζει την οδό του ιερού χρέους. Κι εκεί συναντά τον παρα­λο­γισμό, το τυφλό μίσος και την απανθρωπιά. Σφαγιάζεται ως «αρνίονάκακον» ακο­λου­θώντας στη θυσία τον Εσταυρωμένο.

[irp posts=”377709″ name=”Αυτοί είναι οι Άγιοι Προστάτες του Γάμου και της Οικογένειας”]

Αλλά ο Δωρεοδότης Κύριος δεν αφήνει στη λήθη τον πιστό του δούλο. Αποκαλύπτει την ανεξικακία και την αγιότητά του. Ενεργεί στο όνομά του θαύματα και ο λαός του Θεού τον τιμά ως πατέρα πνευματικό. Μακάριοι όσοι εμφο­ρούνται από το λειτουργικό ήθος και το θυσιαστικό πνεύμα του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου στους δύσκολους καιρούς της ιδιοτέλειας, της ανευθυνότητας και του ατομισμού που διέρχεται η χώρα μας.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

Τη τρίτη του μηνός Νοεμβρίου μνήμη του αγίου Ιερομάρτυρος Γεωρ­γίου του Νεαπολίτου.

Γεώργιος ο άγιος Πατήρ ημώνκαί νέος Ιερομάρτυς του Χριστού, των Ιερέων η κοσμιότης και των Μαρτύρων ο ισοστάσιος, διέπρεψεν κατά τον 18οαιώναειςΝεάπολιν, της Μικράς Ασίας, ήτις τουρκιστί λέγεται «Νεβ Σεχίρ», εφημερεύων εις τον εκείσε Ιερόν Ναόν της Κοιμή­σε­ως της Θεοτόκου. Κατά το έτος 1797 προσεκλήθη υπό του χωρίου Μαλακοπή, απέχοντος εξ ώρας, διά να υπάγη και ιερουργήση εκεί, εις τινα μεγάλην εορτήν και αγιάση τους ευσεβείς Χριστιανούς. Εδέχθη ευχαρίστως ο θείος Γεώργιος την πρόσκλησιν των εν Μαλακοπή αδελφών Χριστιανών και αναβάς επί όνου, διότι ήτο γέρων και καχεκτικός, επορεύε­το πρόθυμος την οδόν. Αλλ’ αίφνης, ενώ επλησίαζε προς την Μαλα­κοπήν, ενεφανίσθησαν προ αυτού Τούρκοι ποιμένες λίαν εξηγριω­με­νοι, οίτινες επιπεσόντες μετά μανίας κατά του πραοτάτου ανθρώπου του Θεού, ελήστευσαν αυτόν και εγύμνωσαν και τέλος εφόνευσαν, αποκόψαντες την τιμίαν αυτού κεφαλήν, το δε λείψανον, γυμνόν και καθημαγμένον, απέρριψαν εις παρακείμενην φάραγγαν, ομού μετά τήςκεφαλής.

Οι Χρι­στιανοί μετά τέσσαρας ημέρας ανεύρον το τίμιον λείψανον και εκή­δευ­σαν αυτό εις τον τόπον της ευρέσεως. Παρελθόντος καιρού ο άγιος ενε­φα­νι­σθη εν οράματι εις τινα γυναίκα ευλαβή, εις την οποίαν διηγήθη το τι έπαθε και ενετείλατο αυτήν ίνα μεταβή η Δημογεροντία εις τον τόπον του προχείρου τάφου του. Οι ευσεβείς Νεαπολίται έσπευσαν πάραυτα και με­τε­φεραν το τίμιον λείψανον εις Νεάπολιν, όπου έγινεν αιτία διά πολλάς θεραπείας και ιάσεις και άλλα θαύματα. Κατά την ανταλλαγήν των πληθυσμών του έτους 1924 οι Νεαπολίται μετέφερον αυτό εις την Ελλάδα και το ετοποθέτησαν εις τον Ιερόν Ναόν του Αγίου Ευσταθίου εις Περισ­σον Αθηνών. Τεμάχιον του λειψάνου ευρίσκεται ωσαύτως και εις τον Να­ον του Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης, φροντίδι του α­ει­μνη­στου Μητροπολίτου Διονυσίου και των συνεργατών αυτού, ένθα εορτά­ζε­ται πανδήμως η μνήμη του κατά την πρώτην Κυριακήν του Νοεμβρίου, ομού μετά των νεομαρτύρων Αθανασίου Κουλακιώτου και Ακακίου Ασβε­στοχωρίτου.