Μητροπολίτης Σύρου: Διπλή βάσανος

Ο μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος στο ”Αγιορείτικο Βήμά”.

Εκείνο, ίσως, που χαρακτηρίζει περισσότερο την εποχή μας είναι η ταχύτητα και η ρευστότητα!

Ταχύτητα όχι μόνο στην κάλυψη των αποστάσεων, αλλά και στην εξέλιξη των γνώσεων και στην κάλυψη των καθημερινών μας υποχρεώσεων…

Η ζωή μας έχει μεταβληθεί σε ένα Ταντάλειο μαρτύριο, σε ένα Σισύφειο βασανιστήριο, σε έναν εναγώνιο Μαραθώνιο, χωρίς τέρμα, χωρίς «νενικήκαμεν»…

Τρέχουμε διαρκώς, χωρίς συχνά να γνωρίζουμε το προς τα πού και το γιατί, και αναζητώντας ουτοπίες «σκοτώνουμε» το χρόνο και τον εαυτό μας, αχρηστεύουμε τη ζωή μας και χάνουμε ό, τι μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς, την υπομονή μας, τη μόνη ικανότητα και αρετή, που μπορεί να μας κρατήσει όρθιους και αλώβητους στις δοκιμασίες της ζωής.

Ζώντας σε μια ψευδαίσθηση αυτάρκειας και ευκολίας, παρασυρμένοι από τη φενάκη της διαρκούς ευτυχίας, αποδυναμώσαμε τις ηθικές μας αντιστάσεις και ασυνείδητα παρασυρόμαστε από πράγματα και καταστάσεις, χωρίς να έχουμε το χρόνο ή τη δύναμη ή τη θέληση να περιμένουμε και να υπομένουμε..

Ταυτίσαμε την υπομονή με τη μοιρολατρεία και την ηττοπάθεια, την θεωρήσαμε περιττή πολυτέλεια και αδυναμία, και, σαν πλοίο χωρίς έρμα, κλυδωνιζόμαστε και βυθιζόμαστε στης καθημερινότητάς μας τη σφοδρή τρικυμία.

Υπομονή, όμως, δε σημαίνει αδυναμία, αλλά αντίσταση!

Αντίσταση της ψυχής στις ατυχίες και τις συμφορές της ζωής, που, ιδιαίτερα στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, είναι και πολλές και απρόβλεπτες και οδυνηρές!

Και αυτή η ηθική αντίσταση, που θα μπορούσε να δώσει στον αίροντα το Σταυρό του μαρτυρίου του λαό μας την ελπίδα, ή μάλλον τη βεβαιότητα της Ανάστασης, τη δύναμη και το κουράγιο να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει με αξιοπρέπεια και αισιοδοξία τις ύβρεις, τους εμπαιγμούς και τα μαστιγώματα, δυστυχώς, δεν υπάρχει, αφού κατά τον Ισαάκ το Σύρο «Πάσα θλίψις, μη μετέχουσα υπομονής διπλή εστίν η βάσανος αυτής».!

Δεν υπάρχει, γιατί η υπομονή δεν είναι αυτόνομη αρετή, αλλά προϋποθέτει πίστη και ελπίδα, αρετές, που δεν αποτελούν αντικείμενο ή προϊόν διδασκαλίας, αλλ’ μιας του Σταυρού του Χριστού βιωματικής εμπειρίας.

Για τον Χριστιανό, ο πόνος, οι δοκιμασίες, οι ατυχίες και οι συμφορές της ζωής το καθημερινό πνευματικό του «σιτομέτριον», όπως ακριβώς το βαθύ όργωμα της χέρσας γης, είναι προϋπόθεση για τη σπορά και την καρποφορία της.

Με την υπομονή εκφράζει την κατάφασή του στη βίωση της θυσίας και του πάθους και αποκτά εκείνη τη δυναμική, που στην υπέρβαση των φαινομένων οδηγεί, καθώς όλα τα χαρακτηριζόμενα από τον κόσμο αναγκαία αγαθά, ως συμπληρώματα της καθημερινότητας απλά τα θεωρεί και δεν νοιώθει να απειλείται η ύπαρξή του, όταν τα στερηθεί.

Ατενίζοντας το Σταυρό του Χριστού και ακολουθώντας τα ίχνη του «πάσχοντος δούλου» γίνεται «χριστοειδής», σμιλεύει στην ψυχή του την εικόνα του Θεού με τη σμίλη της υπομονής, τη γλυκιά χαρμολύπη του Μεγάλου Σαββάτου.

Έχει ειπωθεί ότι η ευτυχία κάνει τέρατα και η δυστυχία ανθρώπους, γιατί η συμφορά, η κάθε συμφορά, σε βάπτισμα εξανθρωπισμού μπορεί να μεταβληθεί, αν έχουμε υπομονή, «τον βασιλέα των αρετών, τον θεμέλιον των κατορθωμάτων, τον λιμένα τον ακύμαντον, την εν πολέμοις ειρήνην, την εν κλύδωνι ηρεμίαν». (Ιω. Χρυσόστομος).

† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄