Καί έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Οι άνθρωποι που πιστεύουμε συνήθως ζητούμε από το Θεό να μας δώσει ό,τι κρίνουμε πως είναι σημαντικό για μας.

Είναι μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη η παρουσία του συμφέροντος, ακόμη κι αν αυτό το εξωραΐζουμε με την βοήθεια της αγάπης.

Θέλουμε, επιθυμούμε ό,τι μας συμφέρει, ό,τι μας χρειάζεται. Κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Το συμφέρον μας καθοδηγεί στο να κάνουμε επιλογές που θα βοηθήσουν την πορεία της ζωής μας και δεν θα μας κάνουν να οπισθοδρομούμε. Ενίοτε το συμφέρον γίνεται ιδιοτέλεια. Αποσκοπεί στο να επικρατήσουμε εις βάρος των άλλων, μας κάνει άπληστους, μας κάνει να αναζητούμε συνεχώς το δίκιο μας, να πετύχουμε τα δικαιώματά μας να εκπληρώνονται, ακόμη κι αν αυτό δεν έχει να κάνει με την αγάπη αλλά τον ανταγωνισμό, την αυτοδικαίωση και την υπερηφάνεια.

Τότε, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο η αγάπη τίθεται στην άκρη, γίνεται ένα κίνητρο της ατομικής ζωή και κλείνεται σε σχέσεις με λίγους ανθρώπους και ο καθένας ορμά σε ένα παιχνίδι επιβίωσης, με αποτέλεσμα η ζωή να αποτελείται από άθροισμα συμφερόντων. Όποιος λειτουργεί προτάσσοντας την αγάπη θεωρείται ρομαντικός και ξεπερασμένος και καλείται να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ζωής, να γίνει ρεαλιστής, διότι αλλιώς κινδυνεύει με μία μόνιμη δυστυχία.

Σε μία από τις πιο συγκινητικές ευαγγελικές περικοπές ο Χριστός βρίσκεται στην είσοδο μιας μικρής πόλης που ονομαζόταν Ναΐν. Γίνεται μάρτυρας ενός δυσάρεστους θεάματος. Κηδεύεται ο μοναχογιός μιας χήρας γυναίκας. Ο πόνος της μάνας ασύγκριτος. Πολλοί ακολουθούν, χωρίς όμως να μπορούν να πάρουν από την μάνα τον πόνο. Και εκείνη δεν ζητά τίποτε από το Χριστό. Έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να της δώσει νόημα στη ζωή της, τίποτε που να μπορεί να την ωφελήσει, να της δώσει χαρά. Βλέπει το νεκρό παιδί της και παραδίδει τον εαυτό της στον πόνο. Όμως ο Χριστός, βλέποντάς την, την ευσπλαχνίζεται και της λέει να μην κλαίει. Ακουμπά την σορό και διατάζει το νέο παιδί να σηκωθεί. Ο νεκρός ανακαθίζει και αρχίζει να μιλάει. Και τότε ο Ιησούς «έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού» (Λουκ. 7,15). Της προσέφερε το μοναδικό δώρο για το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να ελπίσει ότι θα λάμβανε, το ίδιο το παιδί της ζωντανό.

Ο Χριστός είναι η Αγάπη. Και η Αγάπη διαβλέπει στις καρδιές των ανθρώπων τι αληθινά υπάρχει, ποιος είναι ο πόνος και ποια τα ανθρώπινα συναισθήματα. Διαβλέπει και ποια είναι η σχέση των ανθρώπων με το συμφέρον τους. Μόνο που ο Θεός δεν μένει στο επίγειο συμφέρον, αλλά βλέπει και το αιώνιο, αυτό που έχει να κάνει με την κοινωνία της ύπαρξης μαζί Του στην αιωνιότητα. Και αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να έλθει άνευ της αγάπης. Είναι μόνο αγάπη. Δεν ήταν το συμφέρον και η απώλειά του που έκανε την μάνα να αισθάνεται άνευ νοήματος στη ζωή της με την στέρηση του υιού της.

Ήταν η αίσθηση ότι η αγάπη νικιέται από τον χρόνο και τον θάνατο και γίνεται μόνο ανάμνηση. Αυτός ο μοναδικός πόνος που δεν μπορεί κανείς να τον υπερβεί είναι ό,τι κάνει την μάνα να σπαράζει. Ότι δεν θα μπορούσε να δείξει την αγάπη που βίωνε στο παιδί της πια. Η απώλειά του κλόνιζε την αγάπη της. Και αυτό, ο Χριστός δεν ήθελε να συμβεί για εκείνην. Γι’ αυτό και της προσφέρει το παιδί της ζωντανό. Για να δείξει ότι η αγάπη της μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται, όχι όμως αφ’ εαυτής της, αλλά με την παρουσία και την συνέργεια του Θεού στη ζωή.

Οι άνθρωποι εντοπίζουμε τα πάντα σε σχέση με τον εαυτό μας. Επιδιώκουμε το συμφέρον μας και ακόμη και όταν αγαπούμε, νομίζουμε ότι η αγάπη είναι δική μας κατάσταση, δική μας επιλογή, ο δικός μας τρόπος. Ο Χριστός, προσφέροντας το γιο της στη χήρα γυναίκα, μας δείχνει ότι η αγάπη είναι δωρεά του Θεού στον άνθρωπο. Ότι ο θάνατος δεν τη νικά. Ότι όταν θέτει πέρα το συμφέρον και είναι ειλικρινής και δοτική, τότε ο Θεός συμπληρώνει την όποια αδυναμία, την όποια δυσκολία ανακύπτει. Αλλά τα αληθινά κίνητρα, ακόμη και στην αγάπη, μόνο ο κάθε άνθρωπος εντός του μπορεί να τα γνωρίζει και να τα καλλιεργεί. Ο Χριστός είναι έτοιμος να μας προσφέρει ευκαιρίες να δείξουμε την όποια αγάπη έχουμε μέσα μας. Κι αυτό καλό είναι να του ζητούμε περισσότερο στη ζωή μας. Όχι επιδιώξεις κοσμικές ή του συμφέροντος, αλλά ευκαιρίες αγάπης.

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων στη ζωή που δεν λαμβάνουν από το Θεό ως δώρο την ίαση για δικούς τους ανθρώπους. Πονούν με το θάνατο. Οι ίδιοι νιώθουν αυτό το κενό της αγάπης εντός τους. την αδυναμία να την εκπληρώσουν, εξαιτίας της στέρησης όσων αγαπούνε. Η συνάντηση με το Χριστό στην πύλη της πόλης Ναΐν μας δείχνει ότι ο Κύριος μας περιμένει στις πύλες της καθημερινότητάς μας, ζητά από εμάς να βγούμε από τον χώρο και τον τρόπο της ζωής μας και να Τον αφήσουμε να μας προσφέρει ό,τι Εκείνος ξέρει πως θα μας βοηθήσει να αγαπήσουμε.

Ακόμη κι αν δεν είναι όπως εμείς το θέλουμε ή όπως μας συμφέρει, Εκείνος που είναι η Αγάπη μάς ζητά να σταθούμε στην πορεία μας προς τους τάφους στους οποίους μας οδηγούν οι επιθυμίες, τα συμφέροντα, οι κακίες μας, η αδυναμία να κρατήσουμε τις σχέσεις μας και να Τον εμπιστευθούμε. Ευκαιρίες αγάπης να ζητούμε. Για να έχει η ζωή μας νόημα.