«Η πραγματική αγάπη, όχι η προσωρινή και αισθησιακή, υπάρχει μέσα στο γάμο, γιατί ευλογείται και γίνεται εις τύπον Χριστού-Εκκλησίας…»
Η εντολή της αγάπης προς τον Θεόν συμπληρώνεται από τη «δευτέρα εντολή»: «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».
Δεν μπορεί να αρέσει κανείς στον Θεό χωρίς να σέβεται τους άλλους.
Οι δύο εντολές της αγάπης, του Θεού και του πλησίον, είναι το αποκορύφωμα και το κλειδί του Νόμου (Μαρκ. 12,28).
Η αδελφική αγάπη είναι η τελείωση κάθε ηθικής υποχρέωσης και η μοναδική εντολή. «Ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν, ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;» (Α΄ Ιω. 4,20). Όποιος δεν αγαπά τον αδελφό του που βλέπει, τον Θεό που δεν είδε πως μπορεί να τον αγαπά;
Στο γάμο, η αγάπη, εκφράζεται με τη μορφή του τέλειου δώρου σύμφωνα με το πρότυπο της θυσίας του Χριστού (Εφ. 5, 25). Για όλους είναι τελικά μια αμοιβαία δουλεία (Γαλ. 5, 13), όπου ο άνθρωπος απαρνείται τον εαυτό του μαζί με τον σταυρωμένο Χριστό (Φιλιπ. 2, 1-11).
Είναι λοιπόν θείο και τέλειο δώρο η αγάπη. Είναι υψηλό απόσταγμα της Θείας αγάπης και δεν έχουμε το δικαίωμα να το κατεβάζουμε χαμηλά, πεζοδρομιακά, όπως πολλές φορές γίνεται χωρίς ντροπή, χωρίς συναίσθηση, χωρίς ίχνος θυσίας και προσφοράς.
Η πραγματική αγάπη, όχι η προσωρινή και αισθησιακή, υπάρχει μέσα στο γάμο, γιατί ευλογείται και γίνεται εις τύπον Χριστού-Εκκλησίας: «Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν».
Η πραγματική συζυγική αγάπη παραμένει και μάλιστα ενισχυμένη με την πάροδο του χρόνου έστω κι αν φανούν τα σημάδια του γήρατος και χαθούν η ομορφιά και το κάλλος.
«Συχνά οι νέοι προσπαθούν να δημιουργήσουν σχέσεις μακριά από τον Χριστό, έλεγε ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Αυτές δεν έχουν καμιά σταθερότητα. Στηρίζονται σε λάθος βάση. Μόνο σε σταθερές βάσεις πρέπει να περπατάμε και αυτές είναι μόνο εκείνες που δίνει η Εκκλησία.
– Μοιάζει με τον όρκο των ερωτευμένων, έλεγε.
– Μ’ αγαπάς;
– Σ’ αγαπώ.
– Μου το ορκίζεσαι;
– Στην αγάπη μας.
Μα φυσικά αυτό είναι το ζητούμενο και δεν μπορείς να το επικαλείσαι σαν σημείο αναφοράς ως αποδεδειγμένη αλήθεια».
«Ο νέος που κοιμάται με ένα κορίτσι, για να μην αρρωστήσει σωματικά ή για να μην αποκτήσει ψυχολογικό πλέγμα κατωτερότητος, ή που θέλει να έχει «εμπειρίες», ή για να φανεί άνδρας και να μην τον κοροϊδεύουν οι φίλοι του, κατά βάθος σκέπτεται μόνο τον ίδιο τον εαυτό του και δεν αγαπά».
«Η νέα που δίνεται για να αποκτήσει – συνειδητά ή ασυνείδητα – τη βεβαιότητα ότι μπορεί να γίνει μητέρα, ή γιατί έτσι θα μπορέσει να δεθεί με ένα άνδρα για να αποκατασταθεί, σκέπτεται μόνο τον ίδιο τον εαυτό της και δεν αγαπά πραγματικά».
«Κάθε κορίτσι έχει ένα μοναδικό χάρισμα. Το χάρισμα να δοθεί ολοκληρωτικά σ’ έναν άνδρα. Αυτό το χάρισμα είναι σαν ένα μεγάλο κεφάλαιο σ’ ένα λογαριασμό Τραπέζης. Πολλά κορίτσια όμως ξοδεύουν αυτό το κεφάλαιο σε μικρές δόσεις. Κάθε μέρα αποσύρουν μέρος απ’ αυτό και το σπαταλούν. Λίγα φιλιά από δω κι από κει, ένα μικρό φλερτ πότε-πότε.
Έτσι καθαρά σωματικά ένα κορίτσι, μπορεί να έχει ακόμα διατηρήσει όλη την παρθενία του κι όμως την ικανότητά της να αγαπήσει την έχει λιγοστέψει ήδη».
Τα πρώτα σκιρτήματα ερωτικής ευαισθησίας δεν σημαίνουν σπουδή για σαρκικές πράξεις.
Τα πρώτα παράξενα συναισθήματα της καρδιάς δεν σημαίνουν και ολοκληρωτική παράδοση.
Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου «Έφηβοι και προγαμιαίες σχέσεις», σελ. 20-22
-120x86.jpg)
