Το πρώτο είναι τα λείψανα;

του ιεροκήρυκος αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Ζητάμε το αληθινό. Ζητάμε το πρωτεύον. Ζητάμε το σωτηριώδες. Αν το πρώτο γίνη τελευταίο και το δεύτερο ή το τρίτο γίνη πρώτο, τότε έχουμε εκ­τροπή. Καί μάλιστα τρομερή.

Το πρώτο είναι ο λόγος του Ευαγγελίου. Το δεύτερο ή το τρίτο…, είναι η προσκύνησις ενός όντως ιερού λειψάνου. Τα προβαλλόμενα όμως ως λείψανα του αγίου ή της αγίας (τάδε) είναι όντως του αγίου ή της αγίας (τάδε); Αν είναι αμαρτία να μη τιμάς το βεβαιωμένο λείψανο ενός αγίου (και δη μάρτυρος), πολλές φορές περισσότερο είναι αμαρτία το να «μετασχηματίζη» κάποιος απλά οστά σε ιερά λείψανα, και μάλιστα συγκεκριμένου αγίου!

● Στο σημείο αυτό προβάλλουν πολλοί (καλοπροαίρετοι και μη) το… αλάθητο ενός προσώπου! Λένε:
«Μα είναι δυνατόν κληρικός (ή μοναχός) να λέη τέτοια ψέματα; Να πλάθη παραμύθια και να τα σερβίρη για αλήθεια;».
Έτσι όμως εισάγουμε στον ορθόδοξο χώρο το παπικό αλάθητο, πολύμορφο μάλιστα και πολυπρόσωπο, αφού κάθε «καλός» παπάς ή «άγιος» γέροντας πα­ρουσιάζεται ως… αυθεντία!!!

● Ρωτάμε πολύ απλά:
Υπάρχει περίπτωσις να έλθη σε ναό λείψανο και να αμφισβητηθή η γνη­σιότητά του; Αυτός που το μεταφέρει ισχυρίζεται, ότι είναι ή του προφήτου Ησαία, ή του Ιωάννου του Προδρόμου ή του Ιωάννου του Χρυσοστόμου ή του Μεγάλου Βασιλείου ή, ή!…

Καί λοιπόν; Θα γίνεται αυτό πιστευτό ασυζητητί;
Ρωτάνε:
«Καί τι θα κάνουμε; Θα καθίσουμε να εξετάζουμε το κάθε λείψανο;».
● Γι᾽ αυτό όμως υπάρχει η Εκκλησιαστική διοίκησις. Γιά να αποφαίνεται για τη γνησιότητα λειψάνων και διδασκαλίας.
Καί όχι μόνο, αλλά και για να νουθετή το λαό να προσέχη το μείζον, όχι το έλασσον (το μεγάλο, όχι το μικρό). Καί όχι μόνο, αλλά και για να συνιστά σε επισκόπους και πρεσβυτέρους, ότι πρώτο έργο τους είναι η κατήχησις και το κη­ρυγμα, το να λαλούν το λόγο του Ευαγγελίου και το να καλούν «εις μετάνοιαν».

● Αποτελεί εκτροπή το να καλυφθή το πρόσωπο και η διδασκαλία του Χρι­στού, του Εσταυρωμένου και Αναστάντος, από τη λεγόμενη λειψανοπροσκύ­νησι.
Στην Εκκλησία δεν ισχύει μόνο το «κάθε πράγμα στον καιρό του». Ισχύει και το «κάθε πράγμα ιεραρχικά στη θέσι του».
Δεν είπε ο Κύριος «Ζητείτε πρώτον λείψανα…», αλλά είπε: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην (αρετήν ή αγιότητα) αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ´ 33). Το ζήτημα της προτεραιό­τητας και του ορθού προσανατολισμού είναι σπουδαίο.
● Αν αφεθή ανεξέλεγκτο το φαινόμενο, τότε το «παπικό αλάθητο» θα βάζη κάθε τόσο τη σφραγίδα του και θα μας σερβίρη από τις υπόγειες στοές και α­ποθήκες του ο,τι θέλει. Καί μείς θα το υποδεχώμεθα… με τιμές αρχηγού κράτους!

Επ᾽ ευκαιρία ρωτάμε:
Είχαμε ή δεν είχαμε σε ναούς και μοναστήρια λείψανα της αγίας Βαρ­βάρας; Ακόμα και σε Ναούς της Αγίας Βαρβάρας προβάλλονταν λείψανα της αγίας. Σε τι, λοιπόν, διαφέρουν τα ελθόντα από το Παπικό κράτος λείψανα; Άλλοι χάρι έχουν τα νεοελθόντα από εκείνα που υπάρχουν σε ορθόδοξους χω­ρους; Γίνονται διακρίσεις για την ίδια αγία ανάμεσα σε χαριτωμένα και μη χαριτωμένα λείψανα; Καί αν όλα είναι χαριτωμένα, προς τι ο θόρυβος, ότι ηλ­θαν τα λείψανα της αγίας;
● Η αγία Βαρβάρα φυσικά και τιμάται στον ουρανό με απείρως υψηλό­τερες τιμές. Αλλά δεν είναι ανάγκη να δίδουμε αφορμή σε αθέους να χλευάζουν λείψανα αγίων!

● Αν αφεθή ανεξέλεγκτο το φαινόμενο, τότε και το άγιο Ποτήριο θα… υ­ποβαθμισθή, αφού κατ᾽ αποκλειστικότητα ασχολούμεθα μόνο με τη μεταφορά και περιφορά λειψάνων.

● Αν αφεθή ανεξέλεγκτο το φαινόμενο, τότε ο Ζωντανός Χριστός θα περάση σε δεύτερο πλάνο!
Τιμή στους αγίους. Ναί! Στη μίμησί τους δεν υπάρχει μέτρο. Στην περιφορά όμως και την προβολή λειψάνων (κάποτε και χρημάτων ένεκεν…) απαιτείται μέτρο. Απαραίτητα!