Ν. Σμύρνης Συμεών: Σήμερα το πνεύμα της εκ­κο­σμί­κευ­σης σαν λίβας απειλεί να αφανίσει τα ουσιώδη του χριστιανικού ήθους(ΦΩΤΟ)

Χθες, Κυ­ρια­κη των Βα­ϊ­ων, ο Σε­βα­σμ. Μη­τρο­πο­λι­της  κ. Συ­με­ων ι­ε­ρούρ­γη­σε στον Ι­ε­ρο Να­ο Κοι­μη­σε­ως Θε­ο­το­κου Πα­λαι­ου Φα­λη­ρου. Πε­ρι­στοι­χι­ζο­με­νος α­πο πολ­λούς κλη­ρι­κούς και ε­νω­πιον ε­νος πυ­κνού εκ­κλη­σι­α­σμα­τος, ο Σε­βα­σμι­ω­τα­τος προ­ε­βη στη χει­ρο­το­νι­α σε Δι­α­κο­νο του κ. Δη­μη­τρι­ου Τσου­ρού.

Ο νε­ος Δι­α­κο­νος, 35 ε­των, γεν­νη­μα-θρεμ­μα ευ­σε­βούς οι­κο­γε­νεί­ας της Νε­ας Σμυρ­νης, ε­χει σπου­δα­σει οι­κο­νο­μι­κα και θε­ο­λο­γι­α στην Α­θη­να και στην Α­με­ρι­κη. Ει­ναι εγ­γα­μος και πνευ­μα­τι­κο τε­κνο του Αρ­χιμ. π. Α­στε­ρι­ου Χα­τζη­νι­κο­λα­ου, Προ­ι­στα­με­νου της Α­δελ­φο­τη­τος Θε­ο­λο­γων «Ο ΣΩΤΗΡ».

Η χει­ρο­το­νι­α του π. Δη­μη­τρι­ου ει­ναι μια ξε­χω­ρι­στη ευ­λο­γι­α του Θε­ου για τη Μη­τρο­πο­λη . Το η­θος, τα χα­ρι­σμα­τα και οι κα­λες σπου­δες του νε­ου κλη­ρι­κού εγ­γυ­ων­ται ο­τι θα α­να­δει­χθεί, χα­ρι­τι Κυ­ρι­ου, σε ε­να λαμ­προ ι­ε­ρω­με­νο και ερ­γα­τη της το­πι­κης Εκ­κλη­σι­ας .

Α­πευ­θυ­νο­με­νος στην αν­τι­φω­νη­ση του ο Σε­βα­σμι­ω­τα­τος προς τον χει­ρο­το­νού­με­νο, ανέφερε με πολλή συγ­κι­νη­ση ο­τι Κυ­ρια­κη των Βα­ϊ­ων, πριν α­πο 42 χρο­νια, ει­χε λα­βει και ο ι­διος την εις Δι­α­κο­νον χει­ρο­το­νι­α του.

Α­κο­λου­θεί η προ­σφω­νη­ση του Σε­βα­σμ. Μη­τρο­πο­λι­του Ν. Σμύρνης:

«Αγαπητέ μου Δημήτριε,
Η ση­με­ρι­νη Κυ­ρια­κη των Βα­ϊ­ων μας υ­πεν­θυ­μι­ζει την εν­δο­ξη ει­σο­δο του Κυ­ρι­ου μας Ι­η­σού Χρι­στού στην Ι­ε­ρου­σα­λημ· την τε­λευ­ταί­α α­να­βα­ση Του στην α­γι­α Πο­λη για να πα­ρα­δω­σει τον ε­αυ­το Του «ε­πι το ε­κού­σιον Πα­θος». Καί το δει­λι­νο της ση­με­ρι­νης η­με­ρας α­πο­τε­λεί το κα­τω­φλι της Με­γα­λης Ε­βδο­μα­δας, της Ε­βδο­μα­δας των Α­γι­ων Πα­θων.

Την ευ­λο­γη­με­νη του­τη η­με­ρα και συ, α­γα­πη­το μου παι­δι, κα­λεί­σαι να ει­σελ­θεις στις τα­ξεις του ι­ε­ρού Κλη­ρου. Να λα­βεις διά της παν­σθε­νουρ­γού χα­ρι­τος του Α­γι­ου Πνεύ­μα­τος εκ των χει­ρων του ε­πι­σκο­που σου τον πρω­το βαθ­μο της ι­ε­ρω­συ­νης.

Η ση­με­ρι­νη η­με­ρα —ε­πι­τρε­ψα­τε μου να ε­ξο­μο­λο­γη­θω, α­δελ­φοί— ε­χει και για μένα προσωπικά ι­δι­αι­τε­ρη ση­μα­σι­α. Καί του­το, δι­ο­τι και η τα­πει­νο­της μου την ι­δια η­με­ρα, Κυ­ρια­κη των Βα­ϊ­ων, πριν α­πο 42 χρο­νια, ε­λα­βε την πρω­τη χει­ρο­το­νι­α στον βαθ­μο του Δι­α­κο­νου εκ των ο­σια­κων χει­ρων του μα­κα­ρι­στού Μη­τρο­πο­λι­του Υ­δρας Ι­ε­ρο­θε­ου. Α­σφα­λως, λοι­πον, και το γε­γο­νος αυ­το συ­νε­τει­νε στο να ε­πι­λε­ξου­με τη ση­με­ρι­νη Κυ­ρια­κη ως η­με­ρα της χει­ρο­το­νι­ας του α­γα­πη­του μας Δη­μη­τρι­ου.

* * *
Το πρω­τι­στο ο­μως ει­ναι ο­τι η ι­ε­ρω­συ­νη, η α­σκη­ση της ι­ε­ρα­τι­κης δι­α­κο­νι­ας, α­πο­τε­λεί μι­α συμ­πο­ρευ­ση με τον Κυ­ριο Ι­η­σού στην πο­ρεί­α Του προς το ε­κού­σιο Πα­θος· στην πο­ρεί­α Του προς τον Γολ­γο­θα. Ει­ναι δη­λα­δη η ι­ε­ρω­συ­νη σταυ­ρι­κο λει­τούρ­γη­μα και σταυ­ρι­κη πο­ρεί­α. «Ει τις θε­λει ο­πι­σω μου ελ­θείν», μας λε­ει ο Κυ­ριος, «α­παρ­νη­σα­σθω ε­αυ­τον και­ α­ρα­τω τον σταυρόν αυ­του και α­κο­λου­θη­τω μοι» (Ματθ. 16,24).

Ως σταυ­ρι­κη α­πο­στο­λη βι­ω­σαν και υ­πη­ρε­τη­σαν οι Α­πο­στο­λοι το ερ­γο του κη­ρυγ­μα­τος του Ευ­αγ­γε­λι­ου, που τους α­νε­θε­σε ο Κυ­ριός μας.
Ως ο­δο θυ­σι­ας και σταυ­ρι­κης αυ­τα­παρ­νη­σης ε­ζη­σαν την ι­ε­ρω­συ­νη τους δι­α­με­σου των αι­ω­νων ο­λοι οι α­γιοι λει­τουρ­γοί και ποι­με­νες της Εκ­κλη­σι­ας.

Καί ο­σοι εκ των αγίων Πατέρων μας μι­λη­σαν και ε­γρα­ψαν γι᾽ αυ­την, αυ­τον τον θυ­σι­α­στι­κο χα­ρα­κτη­ρα της ι­ε­ρω­συ­νης ε­ξη­ραν. Τον χα­ρα­κτη­ρα που συμ­πυ­κνω­νει ο α­θα­να­τος λο­γος του Κυ­ρι­ου μας : «Ο ποι­μην ο κα­λος την ψυ­χην αυ­του τι­θη­σιν υ­περ των προ­βα­των» (Ι­ω. 10,11).

Ση­με­ρα το πνεύ­μα της εκ­κο­σμι­κευ­σης, που σαν λι­βας α­πει­λεί να αλ­λοι­ω­σει και να α­φα­νι­σει τα ου­σι­ω­δη του χρι­στι­α­νι­κού ή­θους, α­πει­λεί να αλ­λοι­ω­σει και να με­τα­βα­λει και την ι­ε­ρω­συ­νη.

Να την κα­τα­στη­σει «α­φορ­μην βι­ου» κα­τα τον α­γιο Γρη­γο­ριο τον Θε­ο­λο­γο, δη­λα­δη ε­παγ­γελ­μα και μα­λι­στα, ο­πως νο­μι­ζουν πολ­λοί, προ­σο­δο­φο­ρο!
Να την με­τα­βα­λει α­πο «υ­πεύ­θυ­νη λει­τουρ­γι­α» σε «α­νε­ξε­τα­στη αρ­χη», δη­λα­δη ε­ξου­σι­α­στι­κο α­ξι­ω­μα. Γι᾽ αυ­το και ο α­γιος Γρη­γο­ριος ε­πι­κρι­νει αυ­στη­ρα το φαι­νο­με­νο που και στις με­ρες μας πα­ρα­τη­ρεί­ται : πολ­λοί να πλη­σιά­ζουν το Α­γιο Βη­μα και να συ­νω­θούν­ται πε­ρι την Α­γι­α Τρα­πε­ζα «α­νι­πτοις χερ­σιν και α­μυ­η­τοις ψυ­χαίς» (Α­πο­λο­γη­τι­κος 8, ΒΕΠΕΣ 58, 248).

Α­γα­πη­τε μου υ­πο­δι­α­κο­νε Δη­μη­τρι­ε,
Ε­χω, κατ᾽ αν­θρω­πον, τη βε­βαι­ο­τη­τα ο­τι αυ­το που αναφέρει και ε­πι­κρι­νει ο α­γιος Γρη­γο­ριος ο Θε­ο­λο­γος, χα­ρι­τι Κυ­ρι­ου, δεν ι­σχυ­ει για το προ­σω­πο σου.
Ευ­τυ­χη­σες να γεν­νη­θείς στα σπλάγ­χνα μιάς χρι­στι­α­νι­κης οι­κο­γε­νειας και να α­να­τρα­φείς «εν παι­δεί­α και νου­θε­σι­α Κυ­ρι­ου» (Εφ. 6,4).
Αν­δρω­θη­κες πνευ­μα­τι­κα με­σα στην Εκ­κλη­σι­α και πλη­σι­ον αν­θρω­πων που σού ε­νε­πνευ­σαν την α­γα­πη προς τον Χρι­στο μας και το νο­η­μα της α­λη­θούς πνευ­μα­τι­κης ζω­ης.

Κα­θο­δη­γεί­σαι εν Χρι­στω α­πο εμ­πει­ρο πνευ­μα­τι­κο Πα­τε­ρα.
Ηρ­θες σε κοι­νω­νι­α γα­μου κα­τα το θε­λη­μα του Θε­ου μα­ζι με τη συ­ζυ­γο σου, μια νε­α κο­πε­λα με φο­βο Θε­ου, καλ­λι­ερ­γη­με­νη πνευ­μα­τι­κα και α­πο­φα­σι­σμε­νη να στα­θεί με α­φο­σι­ω­ση ­στο πλευ­ρο σου και να συ­νο­δοι­πο­ρη­σει μα­ζι σου στον δρο­μο της ι­ε­ρα­τι­κης σου ζω­ης.

Ο­λα αυ­τα εμ­πνε­ουν σε ο­λους μας και κυ­ρι­ως στον ε­πι­σκο­πο σου, που α­να­λαμ­βα­νει την ευ­θυ­νη της χει­ρο­το­νι­ας σου, ε­να αι­σθη­μα εμ­πι­στο­συ­νης. Καί ο­λοι μας την ευ­λο­γη­με­νη του­τη ω­ρα ι­κε­τεύ­ου­με τον Κυ­ριο και Θε­ο μας να α­πο­στεί­λει πλού­σι­α τη χα­ρη του Α­γι­ου Πνεύ­μα­τος Του και να σε α­να­δεί­ξει «σκεύ­ος ε­κλο­γης» (Πραξ. 9,15). Να σε αξιώσει για να κρα­τη­σεις στους ω­μους σου ε­πα­ξια το χα­ρι­σμα της ι­ε­ρω­συ­νης και να δι­α­κο­νη­σεις την α­γι­α Εκ­κλη­σία μας με ζη­λο, με α­φο­σι­ω­ση, με σταυ­ρι­κη αυ­τα­παρ­νη­ση. Α­μην.»