του αρχιμ.Ιακώβου Κανάκη
Τα λειτουργικά κείμενα της Εκκλησίας είναι ένας θησαυρός για όσους επιθυμούν να εντρυφήσουν στα βαθύτερα θεολογικά τους θέματα. Κάθε πρόταση ή κάθε λέξη, πολλές φορές, αναδύει την χάρη του αγίου Πνεύματος, το οποίο φωτίζει τους ιερούς συνθέτες και υμνογράφους.
Είχαν μεγάλη πνευματικότητα οι άγιοι που συνέθεσαν τους ύμνους των εορτών. Είχαν μεγάλη αγάπη για τον Χριστό, την Παναγία και τους αγίους. Ειδικά οι ύμνοι των Χριστουγέννων, στους οποίους αναφερόμαστε είναι θεολογικά μαργαριτάρια.
Το πρώτο τροπάριο της Γ´ ωδής του Ιαμβικού Κανόνα των Χριστουγέννων είναι το ακόλουθο:
Νεύσον προς ύμνους, οικετών Ευεργέτα
Εχθρού ταπεινών, την επηρμένην οφρύν·
Φέρωντε παντεπόπτα, της αμαρτίας
Ύπερθεν ακλόνητον, εστηριγμένους
Μάκαρ μελωδούς, τη βάσει της Πίστεως.
Στο τροπάριο αυτό βλέπουμε την ικεσία του προσευχομένου στο Θεό ανθρώπου, κατά την οποία τον αναγνωρίζει ως μακάριο ευεργέτη του. Πράγματι, ο μεγαλύτερος ευεργέτης της ζωής μας είναι ο Χριστός.Ιδιαιτέρως όταν μας βλέπει να τον επικαλούμαστε στέκει δίπλα μας με αγάπη. Όλους τους ακούει! Μας ακούει και ξέρει τι χρειαζόμαστε πριν καν το ζητήσουμε. Ας ακούσει, λέει το τροπάριο, και εμάς που τον υμνούμε τούτη την ώρα και ας ταπεινώσει τους εχθρούς που διακρίνονται από την αλαζονία, « το υπερήφανο φρύδι» όπως αναφέρεται. Ακόμα, ο ποιητής του ύμνου, ζητά από τον Θεό να ευλογήσει όσους τον δοξολογούν στηρίζοντάς τους ταυτόχρονα στη πίστη αφού αυτή αποτελεί την βάση όλης της Πίστεως.
