Του Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Στο Συναξάριο της 8ης Νοεμβρίου διαβάζουμε: «Τη ογδόη του αυτού μηνός, η σύναξις των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων ταγμάτων».
Αυτό σημαίνει ότι στις 8 Νεομβρίου κάθε έτους, όπως καθόρισε η Εκκλησία, επιτελούμε οι πιστοί σύναξη «εις κοινήν αυτών (των επουρανίων δυνάμεων) εορτήν και υμνωδίαν». Δηλαδή, συναθροιζόμαστε για να τιμήσουμε τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ καθώς και όλους τους Αγγέλους, οι οποίοι, κατά τον Προφήτην Δανιήλ είναι «χίλιαι χιλιάδες και μύριαι μυριάδες», δηλαδή αναρίθμητοι.
Για την ύπαρξη και το έργο των Αγγέλων γράψαμε σε παλαιότερο άρθρο, όταν αναφερθήκαμε στον βίο και την πολιτεία του αγίου Γρηγορίου Πάπα Ρώμης τού Διαλόγου. Εδώ, θα τονισθεί κυρίως η αλήθεια για την ύπαρξη και το έργο του φύλακά μας Αγγέλου.
Κατ’ αρχάς, οι Άγγελοι είναι λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν (Εβρ. α’, 14). Τους κατέστησεν ο Θεός «παντός έθνους και λαού επιστάτας, και προς το συμφέρον οδηγούς» (Λευϊτ. λβ’, 8). Δημιουργήθηκαν πριν από τον ορατό κόσμο και τον άνθρωπο.
Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ υπηρετούν το έργο της θείας Οικονομίας για την σωτηρία των ανθρώπων και μέσα στην Αγία Γραφή αναφέρονται εμφανίσεις τους σε συγκεκριμένα πρόσωπα, προκειμένου να μεταφέρουν σε αυτά κάποιο μήνυμα. Όπως π.χ. ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, στον Κριτή της Παλαιάς Διαθήκης Γεδεών, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Θεοτόκο και τον Ιερέα Ζαχαρία, τον πατέρα του Τιμίου Προδρόμου, κ.λ.π.
Ο Θεός αποστέλλει σε κάθε πιστό, κατά την βάπτισή του, έναν Άγγελο για να τον φυλάσσει, να του υπενθυμίζει το θέλημα του Θεού και να τον ελέγχει όταν αμαρτάνει, προκειμένου να τον οδηγήσει στην μετάνοια. Δηλαδή, να τον βοηθήσει να επανέλθει στην οδό, που οδηγεί στην κοινωνία με τον Θεό, από την οποία ξεστράτισε. Το γεγονός αυτό προξενεί χαρά, αφού η μετάνοια συνδέεται με την αιώνια θεία ζωή, και γι’ αυτό στον ουρανό γίνεται πανηγύρι όταν κάποιος μετανοεί ειλικρινά (Λουκ. ιε’, 7). Ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της «Κλίμακος», στον λόγο του περί διακρίσεως, γράφοντας για την συνείδηση, τονίζει χαρακτηριστικά ότι «η συνείδηση είναι ο λόγος και ο έλεγχος του φύλακά μας Αγγέλου, ο οποίος μας δόθηκε στο βάπτισμα». Και στην συνέχεια λέγει ότι «γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε ότι οι αβάπτιστοι δεν αισθάνονται έντονες τύψεις για τις κακές τους πράξεις, αλλά πολύ ελαφρές».
Η αλήθεια για την παρουσία και το έργο του φύλακα Αγγέλου στην ζωή των πιστών αναφέρεται στην Αγία Γραφή, στους αγίους Πατέρας, οι οποίοι είναι οι αλάνθαστοι ερμηνευτές της και στους βίους των Αγίων. Στο δωδέκατο κεφάλαιο των «Πράξεων των Αποστόλων», ο Ευαγγελιστής Λουκάς διηγείται την θαυμαστή διάσωση τού Αποστόλου Πέτρου, τον οποίον έκλεισε στην φυλακή ο Ηρώδης, μετά το μαρτυρικό τέλος τού Αποστόλου Ιακώβου. Ο Απόστολος Πέτρος βρισκόταν στην φυλακή δεμένος με δύο αλυσίδες και ξαφνικά φανερώθηκε μπροστά του Άγγελος Κυρίου, ο οποίος τον ελευθέρωσε και τον οδήγησε έξω από την φυλακή.
Τότε εκείνος, όταν συνήλθε και κατάλαβε ότι δεν βλέπει όραμα, αλλά αυτά πού είδε συνέβησαν στην πραγματικότητα, πήγε στο σπίτι της μητέρας τού Ευαγγελιστή Μάρκου, εκεί όπου ήσαν συναγμένοι αρκετοί πιστοί, οι οποίοι προσεύχονταν για την διάσωσή του. Ο Απόστολος Πέτρος εκτύπησε τήν πόρτα και περίμενε να του ανοίξουν. Η υπηρέτρια, όμως, που ονομαζόταν Ρόδη, όταν άκουσε την φωνή του Πέτρου από την χαρά της δεν άνοιξε την πόρτα, αλλά έτρεξε να αναγγείλει το χαρμόσυνο γεγονός στους παρισταμένους. Εκείνοι, όταν την άκουσαν να λέγει ότι κτυπά την πόρτα ο Απόστολος Πέτρος, της είπαν ότι δεν είσαι στα καλά σου! Στην συνέχεια, όμως, όταν εκείνη επέμενε, όλοι μαζί είπαν ότι είναι ο φύλακας Άγγελός του: «ο άγγελος αυτού εστίν» (Πρ. ιβ’, 1-16).
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν προσωπική εμπειρία της υπάρξεως του φύλακα Αγγέλου τους, του οποίου χαίρονταν την παρουσία και την προστασία.
Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και σήμερα, όπως άλλωστε σε όλες τις εποχές, με τους Αγίους, καθώς επίσης και με εκείνους οι οποίοι αγωνίζονται να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό.
Αυτοί αισθάνονται την παρουσία του φύλακα αγγέλου τους και άλλοι πάλι, ανάλογα με την εσωτερική τους καθαρότητα, τον βλέπουν και συνομιλούν μαζί του. Βέβαια, η εσωτερική καθαρότητα δεν κατορθώνεται αυτόματα με μαγικό τρόπο, αλλά προϋποθέτει άσκηση, προσευχή και μυστηριακή ζωή. Όταν κανείς με την Χάρη του Θεού και τον προσωπικό του αγώνα κυριαρχεί πάνω στα πάθη του, τότε φωτίζεται ο νους του, που είναι ο οφθαλμός της ψυχής, και βλέπει εκείνα τα οποία δεν μπορεί να δει με τα μάτια του σώματος. Δηλαδή, βλέπει την δόξα του Θεού, τους Αγίους και τους Αγγέλους, καθώς και τον φύλακα Άγγελό του, τον οποίο αισθάνεται πάντοτε δίπλα του να τον προστατεύει.
Στο βιβλίο «Ωρολόγιον το Μέγα», που χρησιμοποιείται στις εκκλησιαστικές Ακολουθίες, υπάρχει ένας θαυμάσιος «Κανόνας» στον φύλακα Άγγελο, τον οποίο μπορούμε να διαβάζουμε ή να ψάλλουμε. Επίσης, στο τέλος της Ακολουθίας του «Μικρού Αποδείπνου» υπάρχει ευχή-προσευχή, η οποία απευθύνεται στον φύλακα Άγγελό μας. Όταν την διαβάζουμε κάθε βράδυ, μαζί με το «Μικρό Απόδειπνο», θα μπορέσουμε και μεις, κατά το μέτρο των δυνάμεών μας, να αισθανθούμε την παρουσία και την αγάπη του, αφού θα επικαλούμαστε καθημερινά την προστασία του.
Στην συνέχεια θα παρατεθεί απόσπασμα της ευχής αυτής σε ελεύθερη απόδοση: «… Ναι άγιε Άγγελε, του Θεού, συ που είσαι ο φύλακας και σκεπαστής της αθλίας μου ψυχής και του σώματος, συγχώρησέ μου όλα εκείνα τα αμαρτήματα, με τα οποία σε όλη μου την ζωή σε έκανα να δοκιμάσεις θλίψη, αλλά και για όσες αμαρτίες διέπραξα σήμερα, και σκέπασέ με την νύκτα αυτή και διαφύλαξέ με από κάθε κακότητα του εχθρού… και πρέσβευε για μένα στον Κύριο, να με στηρίζει στον φόβο Του και να με αναδείξει άξιο δούλο της αγαθότητάς Του. Αμήν».
