Ο Οικουμενικός Πατριάρχης τέλεσε την χειροτονία του νέου Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως
Παρουσία πλήθος κόσμου τελέστηκε η χειροτονία του νέου Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως, Αμφιλόχιου.
Στο λόγο του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης τόνισε το ρόλο που καλείται να διαδραματίσει ο νέος Μητροπολίτης και τις αξίες που πρέπει να τον διακατέχουν.
Όπως ενημέρωσε το Πατριαρχείο: «Εν πανηγυρική ατμοσφαίρα και μετά της δεούσης εκκλησιαστικής τάξεως, ετελέσθη το Σάββατον, 18ην Οκτωβρίου, η χειροτονία του Σεβ. Μητροπολίτου Αδριανουπόλεως κ. Αμφιλοχίου, κατά την Πατριαρχικήν και πολυαρχιερατικήν Θείαν Λειτουργίαν εν τω Π. Πατριαρχικώ Ναώ, υπό της Α. Θ. Παναγιότητος του Πατριάρχου, συνιερουργούντων Αυτώ των Ιεραρχών Μιλήτου κ. Αποστόλου, Μπάτσκας κ. Ειρηναίου, εκ της Εκκλησίας Σερβίας, Ιεραπύτνης κ. Σητείας κ. Ευγενίου, Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού, Ικονίου κ. Θεολήπτου, Καμερούν κ. Γρηγορίου και Νειλουπόλεως κ. Γενναδίου, εκ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, και Προύσης κ. Ελπιδοφόρου.
Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οι Σεβ. Μητροπολίται Γέρων Νικαίας κ. Κωνσταντίνος, Γέρων Δέρκων κ. Απόστολος, Θεοδωρουπόλεως κ. Γερμανός, Τρανουπόλεως κ. Γερμανός, Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, Σεβαστείας κ. Δημήτριος, Μύρων κ. Χρυσόστομος, Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κ. Στέφανος και Κυδωνιών κ. Αθηναγόρας, ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Ανθηδώνος κ. Νεκτάριος, Επίτροπος του Παναγίου Τάφου εν τη Πόλει, οι Θεοφιλ. Επίσκοποι Κρούσεβατς κ. Δαυΐδ και Έγγρας κ. Ιερώνυμος, εκ της Εκκλησίας της Σερβίας, ο Εξοχ. Πρέσβυς κ. Νικόλαος Ματθιουδάκης, Γεν. Πρόξενος της Ελλάδος ενταύθα, η Ευγεν. κ. Παρασκευή Χαριτίδου, Πρόξενος εν Αδριανουπόλει, ο Εντιμ. Zoran Marković, Γεν. Πρόξενος της Σερβίας ενταύθα, ο Εντιμ. κ. Γρηγόριος Σταμούλης, Δήμαρχος Μεγαρέων, πολυάριθμοι Κληρικοί Μοναχοί, Μοναχαί και λοιποί προσκυνηταί εκ της Ι. Μητροπόλεως Μεγάρων και Σαλαμίνος και αλλαχόθεν, Άρχοντες οφφικιάλιοι, πλήθος πιστών εντεύθεν και εξ Ελλάδος και η Ευγεν. κ. Παρασκευή Στεργίου, μήτηρ του νέου Αρχιερέως, μετά των οικογενών και συγγενών αυτού.
Αμέσως προ της τελέσεως της χειροτονίας η Α. Θ. Παναγιότης προσεφώνησε καταλλήλως τον Θεοφιλ. Εψηφισμένον.
Εις το τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο νεοχειροτονηθείς Αρχιερεύς ανελθών εις τον Θρόνον, ετέλεσε την Απόλυσιν και διένειμεν εις το εκκλησίασμα το αντίδωρον δεχθείς τας ευχάς και τα συγχαρητήρια των οικείων και συγγενών αυτού, ως και του πολυαρίθμου εκκλησιάσματος.
Εν συνεχεία, επηκολούθησε δεξίωσις εν τη Αιθούση του Θρόνου καθ̉ ην ωμίλησεν ο νέος Ιεράρχης του Πανσέπτου Θρόνου, εκφράσας την βαθείαν ευγνωμοσύνην αυτού προς την Α. Θ. Παναγιότητα, τον Πατριάρχην, και τα μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου διά την ανάδειξιν αυτού εις το Αρχιερατικόν αξίωμα, αλλά και διά την ανάθεσιν αυτώ της ευθυνοφόρου θέσεως του Διευθυντού του Γραφείου Εκπροσωπήσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου εν Αθήναις, καθώς και την ες αεί πιστότητα και ανάλωσιν αυτού εις την υπηρεσίαν της Μεγάλης Εκκλησίας.
Ωμίλησεν επίσης διά βραχέων ο Πατριάρχης ευλογήσας και συγχαρείς τους συμπατριώτας του νεοχειροτονηθέντος και αναφερθείς εις τους ιστορικούς δεσμούς Μεγάρων και Κωνσταντινουπόλεως.
Εν τέλει παρετέθη υπό του νέου Μητροπολίτου επίσημον γεύμα εν τω εν Φλωρίοις εστιατορίω Uludağ, το οποίον ηυλόγησεν η Α. Θ. Παναγιότης.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ Κ. Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ
Θεοφιλέστατε Εψηφισμένε Μητροπολίτα Αδριανουπόλεως,
«Ο νομοθετήσας ημίν βαθμών και ταγμάτων τάξιν» σε εκάλεσεν εις τον τρίτον βαθμόν της ιερωσύνης και σήμερον, ομού μετά των συνιερουργούντων αδελφών Αρχιερέων σε χειροτονούμεν Μητροπολίτην Αδριανουπόλεως και σε υποδεχόμεθα εις την χορείαν των Ιεραρχών του Πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου, τούθ̉ όπερ αποτελεί διά σε υψίστην τιμήν και προνόμιον -ως και διά πάντας ημάς-, να ανήκωμεν δηλαδή εις την πρωτόθρονον άμα και μαρτυρικήν Αγίαν του Χριστού Μεγάλην Εκκλησίαν της Κωνσταντινουπόλεως. Εις αυτήν ανήκες ήδη όλη ψυχή και διανοία και καρδία και χείλεσιν ως πιστός στρατιώτης αυτής, νυν δε καθίστασαι και αξιωματούχος της. Εγαλουχήθης και ηνδρώθης πνευματικώς παρά Γέροντι σοφώ και ευγενεί και διακριθέντι διά το εκκλησιαστικόν του φρόνημα και την ευλάβειαν και αφοσίωσιν προς την ποτνίαν Μητέρα Εκκλησίαν, τω μακαριστώ, λέγομεν, Μητροπολίτη Μεγάρων και Σαλαμίνος κυρώ Βαρθολομαίω. Αλλ̉ ασφαλώς πολλά οφείλεις και εις τον αείμνηστον Αρχιμανδρίτην του Οικουμενικού Θρόνου Δαμασκηνόν Κατρακούλην, ο οποίος πλείστας ψυχάς ωδήγησεν εις τον Χριστόν και τας εστήριξεν εις τον πνευματικόν των αγώνα. Ας είναι, λοιπόν, αιωνία η μνήμη αυτών!
* * *
Καλείσαι τώρα να διακονήσης την Μητέρα Εκκλησίαν από της θέσεως του Διευθυντού του Γραφείου Εκπροσωπήσεως αυτής εν Αθήναις, «ορθοτομών τον λόγον της αληθείας εις δόξαν του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» και συνεισφέρων εις την αγαστήν συνεργασίαν Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος, και μάλιστα εις τας παρούσας χαλεπάς διά το Γένος ημέρας. Η προσωπική πνευματική σχέσις σου με τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμον αποτελεί εχέγγυον της επιτυχίας της αποστολής σου ταύτης, η οποία είναι και σπουδαία και χρήσιμος. Ακόμη, διά την επιτυχίαν αυτήν υπολογίζομεν εις την κατάρτισίν σου την θεολογικήν και νομοκανονικήν και θύραθεν, της οποίας δείγματα έχεις δώσει πολλά.
Θα ζης και εις το εξής εις την αιωνίαν Ελλάδα, την κοιτίδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, αλλά, προτρεπόμεθά σε, κατά το πνεύμα και την παράδοσιν της Μητρός Εκκλησίας, να αναπνέης τον αέρα της οικουμένης και να αγκαλιάζης όλον τον κόσμον και να μεταδίδης εις αυτόν τα μηνύματα ειρήνης και συμφιλιώσεως, ανοικτών οριζόντων και πλατείας καρδίας.
Δι̉ ημάς εδώ εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ο όρος οικουμενικός είναι κάτι περισσότερον από όνομα, από ιστορικόν τίτλον: είναι κοσμοθεωρία και τρόπος ζωής. «Τρόπος να κοιτάζης τον κόσμον, το χθες και το αύριον, τους άλλους και τον εαυτόν σου».
Τού λόγου όντος περί του εν Αθήναις Γραφείου ημών θα ήτο παράλειψις εάν δεν αναφέρωμεν την μέχρι τούδε διακονίαν εν αυτώ του πρώτου Διευθυντού του Ιερωτάτου αδελφού αγίου Περγάμου κ. Ιωάννου, του σοφού Ακαδημαικού, με την πολυποίκιλον επί σειράν ετών δραστηριότητα και προσφοράν, διά την οποίαν και τον ετιμήσαμεν μόλις προ ημερών, ομοφώνω συνοδική αποφάσει, ανυψώσαντες αυτόν επαξίως εις Γέροντα Ιεράρχην του Θρόνου. Είησαν τα έτη αυτού πολλά και ευλογημένα!
Θεοφιλέστατε και προσφιλέστατε αδελφέ,
Ημετέρα Πατριαρχική προτάσει και προβλήσει, εξελέγης και κατεστάθης Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως, μιάς διακεκριμένης επαρχίας του πανσέπτου τούτου Θρόνου, η εκκλησιαστική ιστορία της οποίας αρχίζει από τον Δ´ αιώνα, εποχήν κατά την οποίαν διέπρεψε και ο ουράνιος προστάτης σου άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου. Η Αδριανούπολις, συνδέουσα την Κωνσταντινούπολιν μετά της λοιπής Ευρώπης, απέβη το κέντρον επικοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως και ανεδείχθη πόλις εμπορική και βιομηχανική με χαρακτήρα διεθνή και κέντρον σημασίας στρατιωτικής και πολιτικής. Εκκλησιαστικώς ηυμοίρησε να διαποιμανθή υπό επιφανών προκατόχων σου, τινές των οποίων ανυψώθησαν εις τον περίπυστον Οικουμενικόν Θρόνον, άλλοι δε έτι υψηλότερον, εις τον Θρόνον του μάρτυρος. Ενδεικτικώς αναφέρομεν ενταύθα τον φιλόμουσον πρώην Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλον Στ´ και τον διάδοχόν του εις την Μητρόπολιν Αδριανουπόλεως Δωρόθεον τον Πρώιον, τον από Σχολαρχών της Μεγάλης του Γένους Σχολής, ένα εκ των οκτώ Μητροπολιτών των απαγχονισθέντων την ημέραν του Πάσχα ομού μετά του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε´.
Όχι ολιγώτεροι ήσαν και οι λόγιοι της Επαρχίας σου, Θεοφιλέστατε, με επιστέγασμα τον πολύν Κωνσταντίνον Καραθεοδωρήν, τον διδάσκαλον του Άινσταιν.
Μνημονεύομεν ευγνωμόνως όλους αυτούς τους κεκοιμημένους Αδριανουπολίτας και χαιρετίζομεν και ευλογούμεν τους επιζώντας εν τω προσώπω των παρόντων και συμπροσευχομένων Προέδρου και Αντιπροέδρου του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Αδριανουπόλεως από την νέαν Ορεστιάδα.
Καί ταύτα μεν ούτως, αδελφέ Αμφιλόχιε,
Ασφαλώς ήκουσες και θα ακούσης και πάλιν και πολλάκις ότι η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ημπορεί να λέγεται Μεγάλη Εκκλησία αλλ̉ εις την πραγματικότητα είναι μικρά, είναι εξουθενημένη, είναι συρρικνωμένη, είναι ταπεινωμένη, είναι ανίσχυρος εμπρός εις άλλας πανισχύρους Εκκλησίας αι οποίαι και διαρκώς την επιβουλεύονται και την υποσκάπτουν. Συ, μη φοβού. Διότι εδώ είναι η αείζωος Κωνσταντινούπολις, είναι η Χώρα των Ζώντων, το καύχημα των ζώντων, θα έλεγεν ο Φώτης Κόντογλου. Ζούμε, αιώνες τώρα, μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων, τα οποία είναι παρόντα και περιίπτανται μαζί με ημάς τους ζώντας και περιλειπομένους παντού, εις τα τείχη, τους ναούς, τις κινστέρνες, τον ιππόδρομον, τα υδραγωγεία, τα παλάτια, τα μοναστήρια. Ζούμε ολίγοι και αμέτρητοι. Καί μόνοι και μετά πολλών. Αλλά πάντως ζούμε, «μέσον πυρός ιστάμενοι και μη φλεγόμενοι».
Είπε κάποιος ότι το Φανάρι «σ̉ οδηγεί από το σήμερα στο χθες κι̉ ύστερα στο προχθές. κι̉ όλο πιο πίσω». Έρχεται όμως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ο Β´ να διορθώση και να προσθέση ότι η πόλις αυτή «δεν είναι μόνο παρελθόν, είναι και παρόν και κυρίως το μέλλον. Η Κωνσταντινούπολη, χάρη στην παράδοση που διασώζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έχει όλες τις προϋποθέσεις να δώσει το όραμα σε έναν κόσμο που καταρρέει». Εδώ «ημπορείς να θυμηθής, να ξαναζήσης, να ζήσης, να αντλήσης και, τέλος, να υπάρξης». Διατί; Διότι εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν. Ποίω; Εκείνω, ο οποίος είπεν ότι ήλθεν «ίνα ζωήν έχωμεν και περισσόν έχωμεν».
Όντως, όπως θα έγραφεν ο Παύλος προς τους Κορινθίους, εδώ διάγομεν «εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς … διά δόξης και ατιμίας, διά δυσφημίας και ευφημίας … ως αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν». Πάντοτε ζώμεν. Καί πάλιν προς τους Κορινθίους γράφει ο Απόστολος των Εθνών τα εξής: Ο Χριστός «ει εσταυρώθη εξ ασθενείας, αλλά ζη εκ δυνάμεως Θεού• και γαρ ημείς ασθενούμεν εν αυτώ, αλλά ζησόμεθα συν αυτώ εκ δυνάμεως Θεού».
Ιδού, Θεοφιλέστατε Εψηφισμένε, ποίας Εκκλησίας καλείσαι να είσαι διάκονος και εκπρόσωπος, αξιωματικός εις το εξής αλλά και πάντοτε πιστός και πρόθυμος στρατιώτης, έτοιμος διδόναι λόγον παντί τω αιτούντι περί της εν ημίν ελπίδος. Αυτής της ελπίδος που μας κρατά ορθίους και πάντοτε με αγωνιστικόν φρόνημα αιώνες τώρα.
Να είσαι ταπεινός, αξιοπρεπής, εκφραστής της αρχοντικής ευγενείας της πονεμένης Ρωμηοσύνης.
Επιστρέφων από το Φανάρι, το σεπτόν τούτο Πρωτάτον της Ορθοδοξίας και του Γένους, εις τα Μέγαρα μετάφερε την ευλογίαν του εις τους Μεγαρείς, των οποίων αποικία υπήρξέ ποτε το Βυζάντιον. Χαιρόμεθα διότι συμπροσεύχεται σήμερον μαζί μας και ο κ. Δήμαρχος των Μεγαρέων με πολλούς εκ των αγαπητών δημοτών του.
Σήμερα είναι χαρά και πανήγυρις διά σας και δι̉ ημάς. Διά σας, διότι επαξίως τιμάται ένας εκλεκτός συμπολίτης σας, και δι̉ ημάς, διότι αποκτώμεν ένα νέον Ιεράρχην, εις την αξίαν, τας ικανότητας και την αποστολήν του οποίου πολλάς ελπίδας εναποθέτομεν. Η Μήτηρ Εκκλησία ανακαινίζει ως αετού την νεότητά της πορευομένη εν μέσω συμπληγάδων και παγίδων πολλών.
Καί ιδού ζη! Αειθαλής, νεάνις με άσπρα μαλλιά, ακατάβλητος, εδραία και αμετακίνητος εις την από αιώνων έδραν της, καυχωμένη διά τα παθήματα και τον σταυρόν της και διατηρούσα αδούλωτον το φρόνημα του Γένους.
Καί τώρα, αδελφέ Εψηφισμένε Μητροπολίτα Αδριανουπόλεως, είσελθε εις τα άγια των αγίων διά να λάβης το πλήρωμα της χάριτος. Καί είτα έξελθε διά να κηρύττης, από υψηλοτέρας πλέον σκοπιάς, Χριστόν εσταυρωμένον και Αναστάντα, Ωι η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας. Αμήν».
