Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Toυ Παναγιώτη Ασημακόπουλου
Την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες, έχω αρκετό θυμό και θλίψη. Θα γράψω όμως αυτά ακριβώς που νιώθω.

Χαιρετάς τους μαθητές σου που τελειώνουν τη Β΄ Λυκείου με την ευχή «Καλό καλοκαίρι» και το Σεπτέμβρη που τους ξαναβλέπεις, κάτι έχει χειμωνιάσει.

Οι περισσότεροι μαθητές – αυτοί που ονομάζονται συνειδητοποιημένοι – έχουν το παγωμένο χαμόγελο της αμηχανίας, όταν τους ρωτήσεις πώς πέρασαν το καλοκαίρι τους. Με το θολό βλέμμα προσηλωμένο στις ημέρες του Μάη που θα κρίνουν τον κόσμο (τους). Κάποιοι έχουν ήδη μετρήσει πόσος καιρός (σε μήνες, εβδομάδες, ακόμη και ημέρες) απομένει μέχρι τότε.

Στους δικούς μου τελειόφοιτους μαθητές προτείνω να θυμηθούν πώς άρχισαν το σχολικό τους ταξίδι. Να κάνουν και μια βόλτα στο παλιό τους νηπιαγωγείο. Χαρούμενα, ζωηρά παιδάκια με όρεξη για παιγνίδι και ανακαλύψεις. Πώς τελειώνουν; Κουρασμένοι, αγανακτισμένοι, αγχωμένοι και με το «άντε να τελειώνουμε για να αρχίσουμε να ζούμε». Πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρηκαν τη μάθηση; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαν ή σκέφτηκαν «θέλω να πάω σχολείο»;

Μπαίνεις στην τάξη να κάνεις Θρησκευτικά. Με έκπτωση 50% στις ώρες ελέω Υπουργείου Παιδείας, αλλά με καμία έκπτωση δική σου σε διάθεση και όρεξη. Σου λένε: «Κύριε, καταλαβαίνετε ότι φέτος δεν έχουμε το χρόνο να διαβάζουμε όπως πέρυσι…». Δεν θέλω να διαβάζεις. Αλλά μην έχεις και την ψευδαίσθηση ότι θα περάσω από την τελευταία τάξη της  σχολικής σου ζωής ακίνδυνα και αθόρυβα. Θα σε κρατήσω ζωντανό…. Κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο…. .

Το λέω απλά, αυθόρμητα και φιλικά. Σε όλους τους συναδέλφους θεολόγους. Χωρίς ίχνος δασκαλίστικης νοοτροπίας και πώλησης ύφους. Στη Γ΄ Λυκείου έχουμε ένα υπέροχο μάθημα, με ένα πολύ ωραίο βιβλίο και με εκπληκτικά θέματα για συζήτηση και προβληματισμό. Προτείνω τη μετονομασία του μαθήματος από «Θρησκευτικά Γ΄ Λυκείου» στον εγωιστικό τίτλο «Δεν θα σε αφήσω να πεθάνεις». Ας ανάψουμε φωτιές, λοιπόν. Κόντρα στο σταχτί σύστημα….