Εντυπωσιακές γεωπολιτικές στροφές καταγράφονται στα δύο ελληνικά αριστερά κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ το τελευταίο δίμηνο απ’όταν και ξεκίνησε η ουκρανική κρίση με την γραμμή τους να προσεγγίζει την Ρωσία σε εντυπωσιακό βαθμό.
Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ η προσέγγιση αυτή “σφραγίζεται” με την πρόσκληση του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών ΣεργκέΙ Λαβρόφ προς τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα να επισκεφθεί την Μόσχα και να έχει συναντήσεις εκτός από τον ίδιο και με άλλους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της ρωσικής κυβέρνησης!
Είχε προηγηθεί η δήλωση Τσίπρα κατά του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς στις 21 Μαρτίου με αφορμή τις εξελίξεις στην Κριμαία, όταν ο ηγέτης του μεγαλύτερου αριστερού κόμματος αποδοκίμασε τις θέσεις του Γερμανού αξιωματούχου κατά της Ρωσίας!
Ηταν μία δήλωση που οι περισσότεροι δεν αντιλήφθηκαν ότι έκρυβε μια διάθεση προσέγγισης με την Ρωσία. «Διάβασα με έκπληξη και απορία τη δήλωση του κ. Σουλτς, με αφορμή τις εξελίξεις στην Κριμαία, για επαναχάραξη συνόρων στην Ευρώπη. «Αναρωτιέμαι: Έχει απωλέσει τη μνήμη του ο κ. Σουλτς ή η συμμαχία του με την κυρία Μέρκελ τον εξωθεί σε ανακρίβειες; Μήπως ξέχασε τη Γιουγκοσλαβία;
Ή μήπως δεν γνωρίζει ότι, για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σύνορα στην Ευρώπη παραβιάστηκαν με την εισβολή των στρατευμάτων του Αττίλα στην Κύπρο;
Αυτό που, πράγματι, συμβαίνει για πρώτη φορά σήμερα, με αφορμή την Ουκρανία, είναι η στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση μιας κυβέρνησης με ακροδεξιά και φασιστικά στοιχεία, που παραβιάζει το Σύνταγμα της χώρας της.
Στην Ουκρανία η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνήθηκε το δικό της προηγούμενο, με την επιβολή κυρώσεων στην Αυστρία το 2000, όταν στην κυβέρνηση συμμετείχε το ακροδεξιό κόμμα του Γιεργκ Χάιντερ. Και προχωρά σε ψυχροπολεμικές ακροβασίες με τη Ρωσία.
Τέτοιες δηλώσεις παραπέμπουν στο σκοτάδι του Ψυχρού Πολέμου. Και αποδεικνύουν ότι ο κ. Σουλτς έχει εγκαταλείψει τη μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατική παράδοση – και ιδιαίτερα την εμπνευσμένη Ostpolitik. Και μάλλον βρίσκεται πιο κοντά στην κυρία Μέρκελ παρά στον Βίλυ Μπραντ»! τόνιζε ο Αλέξης Τσίπρας στη δήλωσή του
Την συγκεκριμένη δήλωση, κάλλιστα θα μπορούσε να την είχε κάνει και ο … Ρώσος ΥΠΕΞ Σεργκέϊ Λαβρόφ!
Σε αντιδιαστολή με την στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο ουκρανικό και την επίσκεψη στήριξης του Ε.Βενιζέλου στην φιλοναζιστική κυβέρνηση του Κιέβου, η δήλωση αυτή ήταν κάτι παραπάνω από ηχηρή.
Η Μόσχα ανταποκρίθηκε απόλυτα στην στάση του Α.Τσίπρα. Ο οποίος Α.Τσίπρας ουδέποτε ακολούθησε αντιρωσική πολιτική.
Να θυμίσουμε ότι πριν τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 είχε θέσει θέμα αλλαγής του γεωστρατηγικού προσανατολισμού της χώρας με προσέγγιση της Ρωσίας και της Κίνας, μια προσέγγιση που είναι γεγονός ότι είχε αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερο σκεπτικισμό από την Μόσχα καθώς δεν είχε “ζυγίσει” ακόμα το νεαρό Ελληνα αριστερό πολιτικό ενώ στήριξε πολλά στην πολιτική του Α.Σαμαρά.
Μην ξεχνάμε ότι ήταν ο Α.Σαμαράς ήταν ο μοναδικός μη πρωθυπουργός ή πρόεδρος κράτους με τον οποίο είχε συναντηθεί ο τότε πρωθυπουργός της Ρωσίας Β.Πούτιν τον Φεβρουάριο του 2012 στην παγωμένη Μόσχα.
Η Ρωσία πόνταρε πολλά στον Α.Σαμαρά, ο οποίος φρόντισε να διαψεύσει (και…) τις ρωσικές προσδοκίες πολύ γρήγορα
Κατ’αυτό τον τρόπο στην συγκέντρωση των πρέσβεων στο Ζάππειο που είχε οργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές του 2012 ο Ρώσος πρεσβευτής Βλαντίμιρ Τσικβισβίλι, εμφανίστηκε εξαιρετικά δύσπιστος απέναναντι στον Α.Τσίπρα και αυτό είχε φανεί από το ύφος των ερωτήσεων του.
Αλλά όλα αυτά φαίνεται ότι ανήκουν στο παρελθόν.
Και η συμμετοχή της Ελλάδας με έγκριση των Α.Σαμαρά και Ε.Βενιζέλου, σε ασκήσεις του ΝΑΤΟ όπου προσομοιώνεται προσβολή ρωσικού εδάφους, όπως θα συμβεί στην άσκηση JAWTEX 2014 στην Βαλτική, έχει ενοχλήσει σφόδρα την Μόσχα, η οποία ετοιμάζει ως αντίποινα “θερμή” πολιτική υποδοχή στον Α.Τσίπρα.
Η πρόσκληση Τσίπρα στην Μόσχα και η ατζέντα τω συναντήσεων είναι “καυτή”: Εκτός από τον υπουργό Εξωτερικών Σ. Λαβρόφ, θα συναντηθεί με τον προσωπάρχη του Κρεμλίνου,πρώην αντιρπόεδρο και πρώην υπουργό Αμυνας, την πολιτική διάνοια (και δεινό καπνιστή…) Σ. Ιβανόφ.
Επίσης θα έχει συναντήσεις με τον Γ. Ουσακόφ, σύμβουλο του Ρώσου προέδρου για θέματα εξωτερικής πολιτικής, και με την πρόεδρο της Ανω Βουλής Β.Ματβιένκο και με την ελληνικής καταγωγής αντιπρόεδρο της κυβέρνησης της Κριμαίας, Ο.Κοβοτίδη.
Δεν αποκλείεται συνάντηση και με τον πρωθυπουργό Ν.Μεντβέντεφ.
Αλλωστε τον Φεβρουάριο του 2012, ο Β.Πούτιν ήταν πρωθυπουργός (αναδείχθηκε πρόεδρος στις εκλογές του επόμενου μήνα) και ο Α.Σαμαράς, πρακτικά ήταν αξιωματική αντιπολίτευση αν και στήριζε την κυβέρνηση Λ.Παπαδήμου, όπως είναι τώρα αξιωματική αντιπολίτευση ο Α.Τσίπρας.
Αλλά δεν είναι μόνο η προσέγγιση ΣΥΡΙΖΑ-Ρωσίας. Είναι και η αλλαγή της ρητορικής του ΚΚΕ. Το οποίο καθ’όλη την τελευταία 24ετία ταύτιζε την πολιτική της Μόσχας με την “ιμπεριαλιστική” πολιτική των δυτικών κρατών.
Από τον περασμένο Φεβουάριο ξαφνικά άρχισαν οι σφοδρές δηλώσεις κατά ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ για την πολιτική τους στην Ουκρανία και “την επέμβασή τους στα εσωτερικά ενεός ξένου κράτους”.
Τον περασμένο Απρίλιο π.χ. το ΚΚΕ ανακοίνωσε ότι «Η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου, που έχει τη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, έστρεψε τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ουκρανίας ενάντια στους διαδηλωτές και στο λαό της Ανατολικής Ουκρανίας, προκαλώντας μια νέα αιματοχυσία.
Οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να στηρίξουν ακόμη και τις φασιστικές δυνάμεις, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση του Κιέβου, για να προωθήσουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, φαίνεται πλέον να επενδύουν στην παραπέρα όξυνση και αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Αποδεικνύεται πως το ΝΑΤΟ δεν αποτελεί εγγύηση για την ειρήνη και την ασφάλεια, όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία, αλλά παράγοντα πολέμου κι ανασφάλειας για τους λαούς. Όσο πιο γρήγορα ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί αποδεσμευτούν από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τόσο το καλύτερο».
Νομίζουμε ότι η δήλωση τα λέει όλα…
Στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, στην “σκληρή” εθνικιστική δεξιά, ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή, είχε ανέκαθεν σαφή και ξεκάθαρη στάση υπέρ της ανάγκης σύσφιγξης των δεσμών με την Ρωσία, με τον ίδιο τον γ.γ. του κόμματος τον Ν.Μιχαλολιάκο να τοποθετείται ολόψυχα υπέρ της πολιτικής αυτής ως αντίβαρο στην “αποικιακή πολιτική της ΕΕ σε βάρος της Ελλάδας”.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει, άλλωστε την επιστολή του Ρώσου γεωστρατηγικού θεωρητικού και μέντορα του Β.Πούτιν, του Α.Ντούγκιν στον γ.γ. του κόμματος με την οποία ζητούσε την περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεων των δύο χωρών;
Η πολιτική του Λαϊκού Συνδέσμου υπέρ της προσέγγισης με την Ρωσία δεν άλλαξε ούτε και με τα γεγονότα στην Ουκρανία, όπου κάποιοι αντίπαλοι του Λαϊκού Συνδέσμου έβλεπαν “συγγενικούς” δεσμούς μεταξύ του ελληνικού εθνικιστικού κόμματος και του κόμματος “Σβόμποντα” της Ουκρανίας.
“Υπεράνω όλων τα συμφέροντα της Ελλάδας και τα συμφέροντα της Ελλάδας συμπορεύονται σήμερα απόλυτα με την ορθόδοξη Ρωσία” τόνιζαν στελέχη του κόμματος στους υπαινιγμούς περί “κοινής ιδεολογικής ρίζας” με τους Ουκρανούς εθνικιστές.
Από την άλλη έμεινε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ πιστοί πολιτικοί σχηματισμοί στην πολιτική των Βρυξελλών και οι ΑΝΕΛΛ που κανείς δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς πρεσβεύουν και αντιμετωπίζουν σοβαρότατο πρόβλημα ιδεολογικής ταυτότητας…
