«Εάν κάποιος δεν με κατέκρινε για περιττή φιλοδοξία, θα μπορούσες να δεις καθημερινά να χύνω πηγές από δάκρυα, αλλά αυτές τις πηγές των δακρύων μου τις γνωρίζει το σπιτάκι μου και η ερημιά.
Πράγματι πιστέψτε με, για μεν τη δική μου σωτηρία έχασα κάθε ελπίδα, θρηνώντας όμως τα δικά σας, δεν μου μένει ευκαιρία να πενθώ για τα δικά μου αμαρτήματα, τόσο πολύ είστε σεις τον παν για μένα.
Και αν αντιληφθώ να προκόβετε εσείς στην αρετή, δεν αισθάνομαι, εξ αιτίας της μεγάλης χαράς, τα δικά μου αμαρτήματα, αν πάλι δω να μη προκόβετε, τότε πάλι, λόγω της μεγάλης μου λύπης, παραβλέπω τα δικά μου, και νιώθω μεν μεγάλη χαρά για τα δικά σας αγαθά, και αν ακόμα είναι αμέτρητα τα κακά που με πιέζουν… κυριεύομαι δε από υπερβολική λύπη για τα δικά σας λυπηρά, και αν ακόμα είναι αμέτρητα τα κατορθώματα μου. Διότι ποια ελπίδα υπάρχει για το δάσκαλο, όταν το ποίμνιο είναι διεφθαρμένο; Ποια ζωή; Ποια προσδοκία; Με ποιο θάρρος θα σταθεί μπροστά στο Θεό; Τι θα πει;
Διότι ας υποθέσουμε ότι δεν κατηγορείται, ούτε τιμωρείται, αλλά είναι καθαρός από το αίμα όλων και έτσι θα υποστεί αθεράπευτα κακά, καθόσον και οι πατέρες που δεν συμβαίνει να κατηγορηθούν για τα παιδιά τους, όμως πονούν και καταπληγώνονται.
Και σε τίποτε αυτό, λέγει, δεν τους ωφελεί, ούτε τους προφυλάσσει, το ότι δηλαδή αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές μας. Αλλά αγρυπνούν διότι θα δώσουν λόγο και φαίνεται μεν αυτό σε μερικούς ότι είναι φοβερό, εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτό μετά τη δική σας απώλεια, διότι και αν δώσω λόγο, και αν δεν δώσω δεν έχω να ωφεληθώ σε τίποτε.
Μακάρι να συμβεί να σωθείτε εσείς και να δώσω εγώ λόγο για σας! Να σωθείτε σεις, και εγώ να κατηγορηθώ ότι δεν έκανα εκείνο που εξαρτόταν από μένα! Διότι δεν φροντίζω για να σωθείτε σεις με τη δική μου προσπάθεια, αλλά το να σωθείτε μόνο μέσω οποιουδήποτε.
Δεν γνωρίζετε την τυραννική εξουσία των πνευματικών πόνων, πως άπειρες φορές θα προτιμούσε να κατακομματιαστεί εκείνος που υποφέρει από αυτόν τον υπερβολικό πόνο του τοκετού, παρά να δει ένα από εκείνους που γεννήθηκαν να χάνεται και να καταστρέφεται; Από που να σας πείσουμε; Από πουθενά μεν αλλού, αλλά από αυτά που συμβαίνουν θα δώσωμε λύση σ’ όλα τα σχετικά με σας.
Μπορώ και εγώ να λέγω ότι δεν παρέλειψα τίποτε αλλά όμως πονώ αφάνταστα, και το ότι πονώ γίνεται φανερό από ότι αμέτρητα μέσα επινοώ και μηχανεύομαι. Αν και βέβαια θα μπορούσα να πω προς σας. Τι μ’ ενδιαφέρει; Εγώ έκανα ότι εξαρτώταν από μένα, εγώ είμαι καθαρός από το αίμα σας, όμως αυτό δεν είναι αρκετό για παρηγοριά.
Εάν δηλαδή ήταν δυνατόν να σχίσω την καρδιά μου και να σας τη δείξω, θα μπορούσατε να δείτε ότι υπάρχετε όλοι σας μέσα σ’ αυτήν με μεγάλη ευρυχωρία, και γυναίκες και παιδιά και άνδρες, διότι τέτοια είναι η δύναμη της αγάπης, κάμνει την ψυχή πιο ευρύχωρη από τον ουρανό».
Ομιλία εις τας Πράξεις Αποστόλων
-120x86.jpg)
