Μεγάλος Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγία Θεοτόκο και Αειπαρθένο Μαρία
Ποίημα του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως
Εάν υπάρχει Ιερεύς· ποιεί Ευλογητόν.
Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε, νύν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Εάν δεν υπάρχει Ιερεύς, λέγομεν ημείς·
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νύν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και ευθύς ο Ψαλμός ΡΜΒ΄(142)
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοί ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τώ ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ
Τη Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί, και προσπέσωμεν εν μετανοία, κράζοντες εκ βάθους ψυχής· Δέσποινα, βοήθησον εφ’ ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον, απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων, μη αποστρέψης σούς δούλους κενούς· σε γάρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.
Δόξα. Και νύν.
Ου σιωπήσομεν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γάρ σύ προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερῥύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δε διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σού· σούς γάρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.
Ο Ψαλμός Ν´(50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστι διαπαντός. Σοί μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ῥαντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορῥίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ῥύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Ο Ειρμός.
Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα πότε, Μωσαϊκή ῥάβδος, σταυρωτύπως πλήξασα, και διελούσα θάλασσαν Ισραήλ δε φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν, άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα.
Τροπάρια·
Τών λυπηρών επαγωγαί, χειμάζουσι, την ταπεινήν μου ψυχήν και συμφορών νέφη, την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν Θεονύμφευτε, αλλ’ η φως τετοκυία, το θείον και προαιώνιον, λάμψον μοι το φως το χαρμόσυνον.
Εξ αμετρήτων αναγκών και θλίψεων, και εξ εχθρών δυσμενών, και συμφορών βίου, λυτρωθείς Πανάχραντε, τη κραταιά δυνάμει σου, ανυμνώ, μεγαλύνω, την άμετρον σου συμπάθειαν, και την εις εμέ σου παράκλησιν.
Νύν πεποιθώς επί την σήν κατέφυγον, αντίληψιν κραταιάν, και προς την σήν σκέπην, ολοψύχως έδραμον και γόνυ κλίνω Δέσποινα, και θρηνώ και στενάζω, μη με παρίδης άθλιον, των Χριστιανών καταφύγιον.
Ου σιωπήσω του βοάν τρανότατα, τα μεγαλεία τα σά, ει μη γάρ σύ, Κόρη, πάντοτε προΐστασο, υπέρ εμού πρεσβεύουσα τώ Υιώ και Θεώ σου, τις εκ τοσούτου με κλύδωνος και δεινών κινδύνων ερῥύσατο;
Ωδή γ΄. Ήχος πλ. δ΄. Ο Ειρμός.
Ουρανίας αψίδος οροφουργέ Κύριε, και της Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον εν τη αγάπη τη σή των εφετών η ακρότης, των πιστών το στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε.
Τροπάρια·
Απορήσας εκ πάντων, οδυνηρώς κράζω σοι· πρόφθασον θερμή προστασία, και σήν βοήθειαν δός μοι τώ δούλω σου, τώ ταπεινώ και αθλίω, τώ την σήν αντίληψιν επιζητούντι θερμώς.
Εθαυμάστωσας όντως νύν επ’ εμοί Δέσποινα, τας ευεργεσίας σου Κόρη, και τα ελέη σου, όθεν δοξάζω σε, και ανυμνώ και γεραίρω, την πολλήν και άμετρον κηδεμονίαν σου.
Καταιγίς με χειμάζει, των συμφορών Δέσποινα, και των λυπηρών τρικυμίαι καταποντίζουσιν, αλλά προφθάσασα, χείρά μοι δός βοηθείας, η θερμή αντίληψις και προστασία μου.
Αληθή Θεοτόκον ομολογώ, Δέσποινα, σε την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν, ως γάρ φυσίζωος, εκ των δεσμών των του άδου, προς ζωήν ανήγαγες, εις γην με ῥεύσαντα.
Διάσωσον, από κινδύνων, τους δούλους σου, Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν, εις σε καταφεύγομεν, ως άρῥηκτον τείχος και προστασίαν.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις
Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα ελεός σου, δεόμεθά σου, επάκουσον και ελέησον. Κύριε ελέησον (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών (……) και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος. Κύριε ελέησον (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών των δούλων του Θεού, πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών, των κατοικούντων και παρεπιδημούντων εν τη (κώμη, πολή, νήσο) ταύτη, των ενοριτών, επιτρόπων, συνδορομητών και αφειρωτών του αγίου ναού τούτου. Κύριε ελέησον (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ των δούλων του Θεού, (ονόματα).
Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοί την δόξαν αναπέμπομεν, τώ Πατρί και τώ Υιώ και τώ Αγίω Πνεύματι, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και το Κάθισμα.
Ήχος β΄. Τα άνω ζητών.
Πρεσβεία θερμή και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, του κόσμου καταφύγιον, εκτενώς βοώμέν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον και εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, η μόνη ταχέως προστατεύουσα.
Ωδή δ΄. Ο Ειρμός.
Σύ μου ίσχύς, Κύριε, σύ μου και δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο πατρικούς κόλπους μη λιπών και την ημετέραν πτωχείαν επισκεψάμενος· διό σύν τώ προφήτη Αββακούμ σοι κραυγάζω· τη δυνάμει σου δόξα, φιλάνθρωπε.
Τροπάρια.
Και που λοιπόν, άλλην ευρήσω αντίληψιν; που προσφύγω; που δε και σωθήσομαι; τίνα θερμήν εξώ βοηθόν θλίψεσι του βίου και ζάλαις, οίμοι κλονούμενος; Εις σε μόνην ελπίζω και θαρῥώ και καυχώμαι και προστρέχω τη σκέπη σου, σώσόν με.
Τον ποταμόν τον γλυκερόν του ελέους σου, τον πλουσίαις δωρεαίς δροσίσαντα, την παναθλίαν και ταπεινήν, Πάναγνε, ψυχήν μου, των συμφορών και των θλίψεων, καμίνω φλογισθείσαν, μεγαλύνω, κηρύττω και προστρέχω τη σκέπη σου σώσόν με.
Σε την αγνήν, σε την Παρθένον και άσπιλον, μόνην φέρω τείχος απροσμάχητον, καταφυγήν, σκέπην κραταιάν, όπλον σωτηρίας· μη με παρίδης τον άσωτον, ελπίς απηλπισμένων, ασθενών συμμαχία, θλιβομένων χαρά και αντίληψις.
Πως εξειπείν, σου κατ’ αξίαν δυνήσομαι, τους αμέτρους οικτιρμούς, ώ Δέσποινα, τους την εμήν πάντοτε ψυχήν δεινώς πυρουμένην, ως ύδωρ περιδροσίσαντας; Αλλ’ ώ της σής προνοίας και της ευεργεσίας, ής αφθόνως αυτός παραπήλαυσα.
Ωδή ε΄. Ο Ειρμός.
Ίνα τι με απώσω από του προσώπου σου, το φως το άδυτον, και εκάλυψε με το αλλότριον σκότος τον δείλαιον; αλλ’ επίστρεψόν με και προς το φως των εντολών σου, τας οδούς μου κατεύθυνον δέομαι.
Τροπάρια·
Ευχαρίστως βοώ σοι· χαίρε Μητροπάρθενε· χαίρε Θεόνυμφε· χαίρε θεία σκέπη· χαίρε, όπλον και τείχος απόρθητον· χαίρε, προστασία και βοηθέ και σωτηρία των εις σε προστρεχόντων εκ πίστεως.
Οι μισούντές με μάτην, βέλεμνα και ξίφη και λάκκον ηυτρέπισαν και επιζητούσι το πανάθλιον σώμα σπαράξαι μου, και καταβιβάσαι προς γήν, Αγνή, επιζητούσιν· αλλ’ εκ τούτων προφθάσασα σώσόν με.
Από πάσης ανάγκης, θλίψεως και νόσου και βλάβης με λύτρωσαι· και τη σή δυνάμει εν τη σκέπη σου φυλάξον άτρωτον, εκ παντός κινδύνου, και εξ εχθρών των πολεμούντων, και μισούντων με, Κόρη πανύμνητε.
Τι σοί δώρον προσάξω, της ευχαριστίας, ανθ’ ώνπερ απήλαυσα, των σών δωρημάτων, και της σής αμετρήτου χρηστότητος; Τοιγαρούν δοξάζω, υμνολογώ και μεγαλύνω, σου την άφατον προς με συμπάθειαν.
Ωδή στ΄. Ο Ειρμός.
Την δέησιν εκχεώ προς Κύριον, και αυτώ απαγγελώ μου τας θλίψεις, ότι κακών η ψυχή μου επλήσθη, και η ζωή μου τώ άδη προσήγγισε, και δέομαι ως Ιωνάς· εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε.
Τροπάρια·
Τα νέφη των λυπηρών εκάλυψαν την αθλίαν μου ψυχήν και καρδίαν, και σκοτασμόν εμποιούσί μοι, Κόρη, αλλ’ η γεννήσασα φως το απρόσιτον, απελάσον ταύτα μακράν, τη έμπνεύσει της θείας πρεσβείας σου.
Παράκλησιν εν ταις θλίψεσιν οίδα, και των νόσων ιατρόν σε γινώσκω, και παντελή συντριμμόν του θανάτου, και ποταμόν της ζωής ανεξάντλητον, και πάντων των εν συμφοραίς, ταχινήν και οξείαν αντίληψιν.
Ου κρύπτω σου τον βυθόν του ελέους, και την βρύσιν των απείρων θαυμάτων, και την πηγήν την αέναον όντως, της προς εμέ συμπαθείας σου, Δέσποινα· αλλ’ άπασιν ομολογώ, και βοώ και κηρύττω και φθέγγομαι.
Εκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον Παρθένε, και την εμήν κατασχούσαι καρδίαν, κατατιτρώσκουσι βέλη των θλίψεων· αλλ’ εύροιμί σε βοηθόν και διώκτην και ῥύστην Πανάχραντε.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρῥηκτον τείχος και προστασίαν.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρῥησίαν.
Αίτησις
Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα ελεός σου, δεόμεθά σου, επάκουσον και ελέησον. Κύριε ελέησον (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών (δεινός) και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος. Κύριε ελέησον (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών των δούλων του Θεού, πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών, των κατοικούντων και παρεπιδημούντων εν τη (κώμη, πολή, νήσο) ταύτη, των ενοριτών, επιτρόπων, συνδορομητών και αφειρωτών του αγίου ναού τούτου. Κύριε ελέησον (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ των δούλων του Θεού, (ονόματα).
Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοί την δόξαν αναπέμπομεν, τώ Πατρί και τώ Υιώ και τώ Αγίω Πνεύματι, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Κοντάκιον. Ήχος β΄.
Προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε, μεσιτεία προς τον Ποιητήν αμετάθετε, μη παρίδης αμαρτωλών δεήσεων φωνάς, αλλά πρόφθασον ως αγαθή εις την βοήθειαν ημών, των πιστώς κραυγαζόντων σοι· τάχυνον εις πρεσβείαν, και σπεύσον εις ικεσίαν, η προστατεύουσα αεί, Θεοτόκε των τιμώντών σε.
α΄. Αντίφωνον.
Ήχος δ΄.
Εκ νεότητος μου, πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ’ αυτός αντιλαβού, και σώσον, Σωτήρ μου. (δίς)
Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από του Κυρίου· ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι. (δίς)
Δόξα…
Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη Τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως.
Και νύν…
Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τα της χάριτος ῥείθρα, αρδεύοντα άπασαν την κτίσιν, προς ζωογονίαν.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι του ονόματος σου εν πάση γενεά και γενεά.
Μνησθήσομαι του ονόματος σου εν πάση γενεά και γενεά
Στίχος. Άκουσον, θύγατερ, και ίδε, και κλίνον το ούς σου, και επιλάθου του λαού σου, και του οίκου του πατρός σου, και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου.
Του ονόματος σου εν πάση γενεά και γενεά μνησθήσομαι.
Και υπέρ του καταξιωθήναι ημάς της ακροάσεως του Αγίου Ευαγγελίου, Κύριον τον Θεόν ημών ικετεύσωμεν.
Κύριε, ελέησον (εκ γ΄).
Σοφία. Ορθοί, ακούσωμεν του Αγίου Ευαγγελίου.
Ειρήνη πάσι.
Και τώ Πνεύματι σου.
Εκ του κατά Λουκάν Αγίου Ευαγγελίου, το Ανάγνωσμα.
Πρόσχωμεν.
Δόξα σοί, Κύριε, δόξα σοί.
Τώ καιρώ εκείνω, εισήλθεν ο Ιησούς εις κώμην τινά, γυνή δε τις, ονόματι Μάρθα, υπεδέξατο αυτόν εις τον οίκον αυτής. Και τήδε ην αδελφή, καλουμένη Μαρία, η και παρακαθήσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε των λόγων αυτού η δε Μάρθα περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν, επιστάσα δε είπε· Κύριε, ου μέλει σοι, ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν; ειπέ ούν αυτή ίνα μοι συναντιλάβηται. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτή· Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά, ενός δε εστι χρεία. Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής. Εγένετο δε εν τώ λέγειν αυτόν ταύτα, επάρασα τις γυνή φωνήν εκ του όχλου είπεν αυτώ· Μακαρία η κοιλία η βαστάσασα σε και μαστοί, ούς εθήλασας. Αυτός δε είπε· Μενούν γε, μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν.
Δόξα σοί, Κύριε, δόξα σοί.
Δόξα.
Πάτερ, Λόγε, Πνεύμα, Τριάς η εν Μονάδι, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.
Και νύν.
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Μη καταπιστεύσης με, ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα, αλλά δέξαι δέησιν, του ικέτου σου· θλίψις γάρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι, των δαιμόνων τα τοξεύματα, σκέπην ου κέκτημαι, ουδέ που προσφύγω ο άθλιος, πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλήν σου· Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησον.
Έτερα Θεοτοκία.
Ουδείς προστρέχων επί σοί, κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ’ αιτείται την χάριν, και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως.
Μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων υπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν και λαόν, των πολεμουμένων η ειρήνη, των χειμαζομένων η γαλήνη, η μόνη προστασία των πιστών.
Σώσον, ο Θεός, τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου· επίσκεψαι τον κόσμον σου εν ελέει και οικτιρμοίς· ύψωσον κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων, και κατάπεμψον εφ’ ημάς τα ελέη σου τα πλούσια· πρεσβείαις της παναχράντου, Δεσποίνης ημών, Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας· δυνάμει του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, προστασίαις των τιμίων επουρανίων Δυνάμεων ασωμάτων, ικεσίαις του τιμίου, ενδόξου, προφήτου Προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου, των αγίων, ενδόξων, και πανευφήμων Αποστόλων. Τών εν αγίοις Πατέρων ημών, μεγάλων Ιεραρχών, και Οικουμενικών Διδασκάλων, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αθανασίου και Κυρίλλου, Ιωάννου του Ελεήμονος, πατριαρχών Αλεξανδρείας· Νικολάου του εν Μύροις της Λυκίας, Σπυρίδωνος επισκόπου Τριμυθούντος, και Νεκταρίου της Πενταπόλεως, των θαυματουργών· των αγίων ενδόξων μεγαλομαρτύρων Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, Δημητρίου του Μυροβλύτου, Θεοδώρου του Τήρωνος, και Θεοδώρου του Στρατηλάτου και Μήνα του θαυματουργού, των ιερομαρτύρων Χαραλάμπους και Ελευθερίου· των αγίων, ενδόξων, μεγάλων μαρτύρων Θέκλας, Βαρβάρας, Αναστασίας, Κυριακής, Φωτεινής, Μαρίνης, Παρασκευής και Ειρήνης· των αγίων ενδόξων και καλλινίκων Μαρτύρων, των οσίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, (ναού), των αγίων και δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, (ημέρας), και πάντων σου των Αγίων ικετεύομεν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε, επάκουσον ημών των αμαρτωλών δεομένων σου και ελέησον ημάς.
Κύριε, ελέησον (ιβ΄)
Ελέει, και οικτιρμοίς, και φιλανθρωπία του μονογενούς σου Υιού, μεθ΄ ού ευλογητός εί, σύν τώ παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Είτα αποπληρούμεν τας λοιπάς ωδάς του Κανόνος.
Ωδή ζ΄. Ο Ειρμός.
Παίδες Εβραίων εν καμίνω κατεπάτησαν την φλόγα θαρσαλέως, και εις δρόσον το πύρ μετέβαλον βοώντες· Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τους αιώνας.
Τροπάρια.
Φως η τεκούσα Θεοτόκε, σκοτισθέντα με νυκτί αμαρτημάτων, φωταγώγησον σύ, φωτός ούσα δοχείον, το καθαρόν και άμωμον, ίνα πόθω σε δοξάζω.
Σκέπη γενού και προστασία και αντίληψις και καύχημα Παρθένε, γυμνωθέντι μοι νύν, απάσης βοηθείας, αβοηθήτων δύναμις, και ελπίς απηλπισμένων.
Όλη ψυχή και διανοία και καρδία σε και χείλεσι δοξάζω, απολαύσας των σών, μεγάλων χαρισμάτων· αλλ’ ώ της σής χρηστότητος, και απείρων σου θαυμάτων!
Βλέψον ιλέω όμματί σου, και επίσκεψαι την κάκωσιν ην έχω, και δεινών συμφορών και βλάβης και κινδύνων, και πειρασμών με λύτρωσαι, αμετρήτω σου ελέει.
Ωδή η΄. Ο Ειρμός.
Τον εν όρει αγίω δοξασθέντα και εν βάτω πυρί το της Αειπαρθένου, τώ Μωυσή μυστήριον γνωρίσαντα, Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.
Τροπάρια·
Διά σπλάγχνα ελέους σου, Παρθένε, μη παρίδης σεμνή, ποντουμένόν με σάλω βιοτικών κυμάτων· αλλά δίδου μοι, χείρα βοηθείας, καταπονουμένω κακώσεσι του βίου.
Περιστάσεις και θλίψεις και ανάγκαι, εύροσάν με Αγνή, και συμφοραί του βίου, και πειρασμοί με πάντοθεν εκύκλωσαν· άλλα πρόστηθί μοι, και αντιλαβού μου τη κραταιά σου σκέπη.
Εν ταις ζάλαις εφεύρόν σε λιμένα· εν ταις λύπαις, χαράν και ευφροσύνην· και εν ταις νόσοις ταχινήν βοήθειαν· και εν τοις κινδύνοις, ῥύστιν και προστάτιν εν τοις πειρατηρίοις.
Χαίρε θρόνε πυρίμορφε Κυρίου· χαίρε, θεία και μανναδόχε στάμνε· χαίρε, χρυσή λυχνία, λαμπάς άσβεστος· χαίρε, των παρθένων δόξα και μητέρων, ωράισμα και κλέος.
Ωδή θ΄. Ο Ειρμός.
Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, και της γης κατεπλάγη τα πέρατα, ότι Θεός ώφθη τοις ανθρώποις σωματικώς, και η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα των ουρανών· διό σε, Θεοτόκε, Αγγέλων και ανθρώπων ταξιαρχίαι μεγαλύνουσι.
Τροπάρια·
Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι; που πορευθώ; ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν; ποίαν θέρμην αντίληψιν; ποίαν εν ταις θλίψεσι βοηθόν; Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρῥών κατέφυγον.
Ουκ εστιν αριθμήσασθαι δυνατόν μεγαλεία τα σά, Θεονύμφευτε, και τον βυθόν τον ανεξερεύνητον εξειπείν, των υπέρ νούν θαυμάτων σου, των τετελεσμένων διηνεκώς, τοις πόθω σε τιμώσι, και πίστει προσκυνούσιν, ως αληθή Θεού λοχεύτριαν.
Εν ύμνοις ευχαρίστοις δοξολογώ, και γεραίρω το άμετρον έλεος, και την πολλήν δύναμιν σου πάσιν ομολογώ· και τας ευεργεσίας σου, άς υπερεκένωσας εις εμέ, κηρύττω, μεγαλύνω, ψυχή τε και καρδία, και λογισμώ και γλώσση πάντοτε.
Την δέησιν μου δέξαι την πενιχράν, και κλαυθμόν μη παρίδης και δάκρυα και στεναγμόν· αλλ’ αντιλαβού μου, ως αγαθή, και τας αιτήσεις πληρώσoν· δύνασαι γάρ πάντα ως πανσθενούς· Δεσπότου Θεού Μήτηρ, ει νεύσεις έτι μόνον, προς την εμήν οικτράν ταπείνωσιν.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.
Και τα Μεγαλυνάρια·
Την υψηλοτέραν των ουρανών, και καθαρωτέραν λαμπηδόνων ηλιακών, την λυτρωσαμένην ημάς εκ της κατάρας, την Δέσποιναν του κόσμου, ύμνοις τιμήσωμεν.
Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή· προς σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένη ελπίς απηλπισμένων, σύ μοι βοήθησον.
Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις αναξίων σών ικετών, ίνα μεσιτεύσης προς τον εκ σου τεχθέντα, ώ Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια.
Ψάλλομεν προθύμως σοί την ωδήν, νύν τη πανυμνήτω· Θεοτόκω χαρμονικώς· μετά του Προδρόμου, και πάντων των Αγίων δυσώπει, Θεοτόκε, του οικτειρήσαι ημάς.
Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων, την εικόνα σου την σεπτήν, την ιστορηθείσαν υπό του αποστόλου, Λουκά ιερωτάτου, την Οδηγήτριαν.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ῥύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί σοί γάρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νύν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών και ημείς λαός σου, πάντες έργα χειρών σου και το όνομά σου επικεκλήμεθα.
Και νύν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις σε μη αστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά σου των περιστάσεων, σύ γάρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Κατά την περίοδο των Παρακλήσεων του Δεκαπενταυγούστου ψάλλονται το Απολυτίκιον του Αγίου (τής ημέρας) και το Θεοτοκίον του αυτού Ήχου.
Ο Ιερεύς μνημονεύει, και ποιεί μικράν Απόλυσιν.
Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα ελεός σου, δεόμεθά σου, επάκουσον και ελέησον. Κύριε, ελέησον. (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών, (δείνος) και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος. Κύριε, ελέησον. (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών των δούλων του Θεού, πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών, των κατοικούντων και παρεπιδημούντων εν τη πόλει ταύτη, επιτρόπων, συνδρομητών και αφιερωτών του αγίου ναού τούτου. Κύριε, ελέησον. (τρίς)
Έτι δεόμεθα υπέρ των δούλων του Θεού, (ονόματα).
Έτι δεόμεθα υπέρ του διαφυλαχθήναι την αγίαν Εκκλησίαν και την πόλιν ταύτην, και πάσαν πόλιν και χώραν από οργής, λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφυλίου πολέμου, και αιφνιδίου θανάτου, υπέρ τον ίλεων, ευμενή και ευδιάλακτον, γενέσθαι τον αγαθόν και φιλάνθρωπον Θεόν ημών, του αποστρέψαι καί, διασκεδάσαι πάσαν οργήν και νόσον, την καθ’ ημών κινουμένην, και ῥύσασθαι ημάς εκ της επικειμένης δικαίας αυτού απειλής, και ελεήσαι ημάς. Κύριε, ελέησον. (τρίς)
Έτι δεόμεθα και υπέρ του εισακούσαι Κύριον τον Θεόν φωνής της δεήσεως ημών των αμαρτωλών, και ελεήσαι ημάς. Κύριε, ελέησον. (τρίς)
Επάκουσον ημών, ο Θεός, ο Σωτήρ ημών, η ελπίς πάντων των περάτων της γης και των εν θαλάσση μακράν, και ίλεως, ίλεως γενού ημίν, Δέσποτα επί ταις αμαρτίαις ημών, και ελέησον ημάς. Κύριε, ελέησον. (τρίς)
Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοί την δόξαν αναπέμπομεν, τώ Πατρί και τώ Υιώ και τώ Αγίω Πνεύματι, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Δόξα σοι ο Θεός, η ελπίς ημών, Κύριε, δόξα Σοι.
Χριστός ο αληθινός Θεός ημών ταις πρεσβείαις της Παναχράντου και παναμώμου αγίας Αυτού μητρός, δυνάμει του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, προστασίαις των τιμίων επουρανίων Δυνάμεων Ασωμάτων, ικεσίαις του τιμίου, ενδόξου, προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, των Αγίων, ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων, των Αγίων ενδόξων και καλλινίκων Μαρτύρων, των Οσίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, (τού Ναού) των Αγίων και δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, (τής ημέρας) και πάντων τον Αγίων, ελεήσαι και σώσαι ημάς, ως αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός.
Μετ’ αυτήν δέ, εν όσω οι αδελφοί ασπάζονται την εικόνα της Θεοτόκου, ψάλλονται τα παρόντα τροπάρια·
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Πάντων προστατεύεις, Αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί· άλλην γάρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του Υψίστου· όθεν σοι προσπίπτομεν· Ῥύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.
Όμοιον.
Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, σύ υπάρχεις, Άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν, ῥύσασθαι τους δούλους σου.
Ήχος πλ. δ΄.
Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Ήχος β΄.
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
Κατά την περίοδο των Παρακλήσεων του Δεκαπενταυγούστου είθισται να ψάλλονται αντί των ανωτέρων Θεοτοκίων, τα εξής Εξαποστειλάρια·
Ήχος γ΄.
Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τώ χωρίω, κηδεύσατε μου το σώμα, και σύ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβε μου το πνεύμα.
Ο γλυκασμός των αγγέλων, των θλιβομένων η χαρά, Χριστιανών η προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, αντιλαβού μου και ῥύσαι, των αιωνίων βασάνων.
Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν· μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων. Παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει.
Χρυσοπλοκώτατε πύργε, και δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα του Βασιλέως, ακατανόητον θαύμα, πως γαλουχείς τον Δεσπότην.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
-120x86.jpg)
