Του Παύλου Δ. Μαρινάκη, συν/χου δικηγόρου *
Ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Κωστόπουλος γεννήθηκε το 1947 στην Πάτρα. Σπούδασε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1970-1974). Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην έδρα του Κανονικού Δικαίου (1987-1992) και είναι διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (2008).
Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυξ στην Ιερά Μητρόπολη Αργολίδος (1974-1977), ως Υποδιευθυντής στο Εκκλησιαστικό Επιμορφωτικό Σεμινάριο και διηύθυνε το Εκκλησιαστικό Μαθητικό Οικοτροφείο (1969-1976) της ως άνω Μητροπόλεως. Από το 1979 μέχρι σήμερα υπηρετεί στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών ως οργανικός Ιεροκήρυξ.
Ιδρυσε το «Εκκλησιαστικό Κέντρο Επιστημόνων» Πατρών. Είναι μέλος της Εταιρείας Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου.
Εχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε θεολογικά και μη συνέδρια. Αρθρογραφεί στον τοπικό και αθηναϊκό Τύπο και σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά.
Είναι συγγραφέας 20 επιστημονικών βιβλίων, εκ των οποίων τα δύο μεταφράσθηκαν στα Αγγλικά και Ρωσικά.
Κάθε ένα από τα 20 επιστημονικά βιβλία του είναι ένα πολύτιμο πνευματικό έργο. Το διακρίνει όπως και όλα τα άρθρα του πλούτος γνώσης βαθύτητα σκέψης, αντικειμενικότητα, ολοκάθαρη απλή έκφραση σε εξαιρετική γλώσσα.
Τώρα, με το νέο βιβλίο του, φθάνει επάξια και εκπληκτικά στις πνευματικές κορυφές. Οι 255 σελίδες του, είναι ένας πραγματικός θησαυρός. Σε σύντομα δισέλιδα Προλεγόμενα, γράφει:
«Η γενικώτερη αντίληψη του Δικαίου θεωρεί ως προϋπόθεση ποινικής διώξεως την τέλεση αξιοποίνου πράξεως. Το αυτό συμβαίνει και στο Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Για την επιβολή εκκλησιαστικής ποινής προϋποτίθεται εκούσια ή ακούσια παρεκτροπή από τις εντολές του Θεού.
Η παρούσα εργασία εξετάζει την εντολή του Θεού ”ου φονεύσεις” και αναφέρεται στην αφαίρεση της ανθρωπίνης ζωής ως ποινικό – κανονικό αδίκημα. Συγκεκριμένα αναλύεται το αδίκημα του φόνου τόσο του εκουσίου όσο και του ακουσίου, σε όλες τις μορφές του».
«Ο φόνος είτε εκούσιος είτε ακούσιος είναι ένα από τα βαρύτερα κανονικά παραπτώματα και τούτο για τον λόγο ότι συνιστά αφενός προσβολή κατά του Δωρητού της ζωής, του Τριαδικού Θεού, ο Οποίος είναι η Αυτοαγάπη και αφετέρου αποτελεί εκτροπή της αληθινής φύσεως του ανθρώπου.
Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι να καταδείξη μέσα από την Αγία Γραφή, τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, πόσο βδελυρό είναι το αμάρτημα τούτο, αφού αποδεικνύει ότι ο φονέας ευρίσκεται εκτός της διττής αγάπης, προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο».
Το κείμενο, χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια.
Το πρώτο, έχει τον τίτλο: «Εκούσιος Φόνος». Αρχίζει: «Ο εκούσιος φόνος, ως εθελούσια, αυτοκέλευστη πράξη επιβουλής της ζωής του πλησίον συνιστά κανονικό αδίκημα. Ορος απαραίτητος για να υπάρξη το αδίκημα του εκουσίου φόνου αποτελεί η εκ προθέσεως καθ’ οιωδήποτε τρόπω αφαίρεσις ανθρωπίνης ζωής. Αυτός που διαπράττει το αδίκημα αυτό, της καταστροφής, δηλαδή, του βασικώτερου ανθρωπίνου αγαθού, ενεργών εξ ελευθέρας θελήσεως, χαρακτηρίζεται ως εκούσιος φονέας».
Στη συνέχεια τα μέρη: «Στην Παλαιά Διαθήκη», «Στην Καινή Διαθήκη», «Στο Κανονικό Δίκαιο». Κάθε μέρος, αναλύει και παρουσιάζει στις 42 σελίδες του το θέμα με βάθος και πληρότητα. Τελειώνει:
«Ο άνθρωπος, ως γνωστόν, δεν είναι ιδιοκτήτης της ζωής, αλλά χρήστης αυτής. Τοιουτοτρόπως, κατά την Αγία Γραφή και τους ιερούς κανόνες, όπως διαπιστώσαμε εκ των ανωτέρω, δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέση ούτε από τον εαυτόν του ούτε και από τον συνάνθρωπο. Μόνον ο Δημιουργός Θεός δύναται να την αναλάβη, ο Οποίος και την έδωσε. Ο άνθρωπος καλείται να δεχθή την ιδική του ζωή, αλλά και του συνανθρώπου, όσο ο Θεός θελήση να την παρατείνη».
Το δεύτερο κεφάλαιο, με τον τίτλο «Ειδικές Περιπτώσεις Εκούσιου Φόνου», αποτελεί κάτι το εκπληκτικό. Αρχίζει με την Αυτοχειρία και την αντιμετώπισή της στην προχριστιανική εποχή, μετά στην Καινή Διαθήκη και τέλος στην Πατερική και Κανονική Παράδοση. Συνεχίζει με την ανάλυση του «Εκούσιου Ακρωτηριασμού, της Ευθανασίας και της Θανατικής Καταδίκης». Τελειώνει με τα λόγια: «Εκ των όσων προαναφέρθηκαν καταδεικνύεται ότι η θανατική ποινή και ως εκ της φύσεώς της και ως εκ του αποτελέσματός της δεν συνιστά αληθινή παίδευση, με την έννοια της θεραπείας και διορθώσεως, αλλά αποτελεί μέγιστο κακό, τόσο για τον διαπράττοντα, όσο και για τον υφιστάμενο αυτήν». Οι 50 σελίδες του, ένα πραγματικό αριστούργημα.
Το τρίτο κεφάλαιο, έχει τον τίτλο «Ακούσιος Φόνος». Αρχίζει εξηγώντας τι είναι «Ακούσιος Φόνος». Στη συνέχεια εξετάζεται το πώς αντιμετωπίζεται ο φόνος αυτός στην Παλαιά Διαθήκη, στην Καινή Διαθήκη και στο Κανονικό Δίκαιο. Αλλες σελίδες σοφίας, βαθειάς μελέτης, δίκαιων και λογικών σμυμπερασμάτων.
Το τέταρτο κεφάλαιο, εξετάζει την «άμβλωση», τη «βρεφοκτονία» και την «αμέλεια βρέφους». Τις αναλύει ως πράξεις και γράφει το πώς τις αντιμετωπίζει η Αγία Γραφή, η Διδασκαλία των Αποστόλων των Αγίων Πατέρων και το Κανονικό Δίκαιο. Σελίδες που πληροφορούν, διαφωτίζουν, διδάσκουν και ικανοποιούν.
Τέλος, σε λίγες σελίδες με τον τίτλο «Η Αγάπη Φονεύει Τον Φόνο« γράφονται: «Η αγάπη είναι η συνεκτική εκείνη δύναμη, η οποία συγκρατεί και οδηγεί τα πάντα σε μία αρμονική συμπόρευση και κοινωνία». Με παραδείγματα, δείχνει τον τρόπο πρόληψης και αντιμετώπισης του φόνου.
Στις δύο σελίδες του «Επιλόγου», τα λόγια του: «Αυτός, ο οποίος είτε αφαιρεί ανθρώπινη ζωή, ακόμη και σε εμβρυακή μορφή, είτε αυτοκτονεί θεωρείται εχθρός της Δημιουργίας. Η ζωή δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Για τον λόγο αυτό δεν έχει το δικαίωμα ο άνθρωπος να την αφαιρέση ούτε από τους άλλους ούτε από τον εαυτόν του». Με λίγες μονάχα λέξεις συνοψίζουν το πνεύμα του βιβλίου.
Σε 32 σελίδες αναφέρει την πλούσια βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε. Κάθε μία σελίδα του βιβλίου, στο ένα τρίτο της, αναφέρει τις παραπομπές και γράφει χαρακτηριστικά σημεία τους. Δεν έχω διαβάσει πιο πλούσιο σε περιεχόμενο βιβλίο.
* Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» των Πατρών στις 18/10/2015
-120x86.jpg)
