Στέφανος Μοναχός ο «Αμερικάνος»

Στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Αννης και συγκεκριμένα στην Καλύβα «Γέννησις της Θεοτόκου», με αυταπάρνηση, ασκητική ζωή και τέλεια υπακοή, έζησε σαν τέλειος υποτακτικός ό Πάτερ Στέφανος, ό οποίος ήταν κι ό τελευταίος διάδοχος στην Καλύβη αυτή και συνεχιστής της ενάρετης ζωής και πολιτείας,

πού είχε ή ευλαβέστατη Συνοδεία του Γέροντα Γρηγορίου, πρώην Κωνσταμονίτου και του οσιότατου αρχιμανδρίτη Ιωακείμ, ό όποιος ήταν και ό Γέροντας του Μονάχου Στέφανου και επειδή είχε έρθει κι αυτός, όπως και ό Γέροντας του Ιωακείμ από την Αμερική, όλοι τον ήξεραν και τον αποκαλούσαν «Στέφανος ό Αμερικάνος».
Ό Μοναχός Στέφανος, γεμάτος αγάπη, απλότητα και αγαθοσύνη, αφού με αφοσίωση υπηρέτησε το Γέροντα του αρχιμανδρίτη Ιωακείμ, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, κι αξιώθηκε να πάρει την ευχή και ευλογία του όντως αγίου εκείνου Γέροντα του, ήταν πολύ ευχαριστημένος πού πήρε αυτό το μεγάλο πνευματικό εφόδιο για κάθε πνευματικό παιδί από τον πνευματικό πατέρα και ηγούμενο του.

Μετά την όσιακή κοίμηση του Γέροντα του, ό Μοναχός Στέφανος, επειδή δεν είχε πλέον Γέροντα να υπηρετήσει, πήγαινε στα Μοναστήρια από τα όποια ζητούσε ελεημοσύνες. Ότι του δίνανε: Παξιμάδια, ρύζι, ζάχαρη, όσπρια και άλλα τρόφιμα και κηπουρικά, τα μοίραζε σε διάφορα άλλα Γεροντάκια, πού ήταν άρρωστα και κατάκοιτα σε άλλες Καλύβες, στην Αγια Άννα, στη Μικρή Αγιάννα, στα Κατουνάκια, στα Καρούλια κι όπου άλλου βρίσκονταν άρρωστο γεροντάκι.

Το διακόνημα αυτό, ό μακάριος Στέφανος, συνέχισε σ’ όλη του τη ζωή και με χαμόγελο στα χείλη, το κομβοσχοίνι στο χέρι, την ευχή στην καρδιά και τον τορβά στην πλάτη, ήταν έτοιμος πάντα στην προσευχή και τη διακονία των πασχόντων αδελφών, σαν πάνοπλος στρατιώτης του «κάλου Σαμαρείτη» Δεσπότη Χριστού.

Έτσι ξεπλήρωνε τις δυο μεγάλες εντολές: Την αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς τον πλησίον συνάνθρωπο του, επειδή είχε βαθιά πίστη στα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πού είπε: «Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ό Νόμος και οι Προφήται κρέμονται» (Ματθ. ΚΒ’ 40).

Έτσι έτοιμο τον βρήκε ό θάνατος, λίγο αδιαθέτησε και σαν το πουλάκι έφυγε από τον κόσμο τούτο, εφοδιασμένος με τις πολλές και άπειρες ευχές, πού πήρε τόσο από το Γέροντα του, όσο κι από όλους εκείνους πού έθρεψε και με κάθε τρόπο βοήθησε και περίθαλψε και πήγε με παρρησία πολλή στον αγωνοθέτη Κύριο και θεό ημών Ιησούν Χριστόν, για να λάβει το βραβείο της νίκης και να ειπεί στον δίκαιο Κριτή, εκείνα πού ό Θειος Παύλος είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμο τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα λοιπόν απόκειται μοι ό της δικαιοσύνης στέφανος, όν αποδώσει μοι ό Κύριος εν εκείνη τι ήμερα ό δίκαιος Κριτής» (Β’ Τιμ. Δ’ 7, 8), να χαίρεται στεφανωμένος κι αυτός και να δοξάζει τον Πατέρα, τον Υίόν και το Αγιον Πνεύμα, με όλους τους αγιορείτες Πατέρες και Αγίους.

Από την ενάρετη αυτή Συνοδεία προέρχεται και έλαβε τα πρώτα πνευματικά φώτα, την πρακτική εξάσκηση στην αρετή και την ταπείνωση, κι ό ευλαβέστατος αρχιμανδρίτης Χερουβίμ Καράμπελας, ό όποιος με τη χάρι του Θεού και την ευχή του Γέροντα του, ίδρυσε την πνευματική Αδελφότητα «Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ» και την ιερά Μονή στον Ωρωπό, από την οποία αδελφότητα, πολλά πνευματικά αγαθά και ψυχικά οφέλη τρύγησε και θα εξακολουθεί να τρυγάει το ευσεβές χριστεπώνυμο πλήρωμα, όσον ό ήλιος ανατέλλει και δύει.

Ό Πάτερ Χερουβείμ, με τον προφορικό και γραπτό λόγο, πολλές ψυχές έχει αφυπνίσει και οδηγήσει στο δρόμο του Θεού, με τη χάρι του «Παρακλήτου», πολλούς έχει παρακαλέσει και ψυχικά βοηθήσει, τελευταία μάλιστα με τα ωραιότατα βιβλία του πού αναφέρονται στις «Σύγχρονες αγιορείτικες Μορφές».