Τα μηδενικά που λαχταρούν να γίνουν φάτνες

π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Η ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ θα παραμένει μέσα στους αιώνες σύμβολο ελπίδας, για όλους εκείνους που απογοητεύθηκαν αφού πρώτα γοητεύθηκαν από τις ιδεολογίες, φιλοσοφίες και θρησκείες του κόσμου τούτου.

Για όλους εκείνους που βιώνουν και ομολογούν την προσωπική τους πτώση όχι ως μια νομική παράβαση ή ενοχική εμμονή αλλ’ ως υπαρξιακή αστοχία στην περιπέτεια της αλήθειας για την ζωή και την ύπαρξη.

Η φάτνη είναι το σωτήριο μήνυμα, ότι τίποτα, ακόμη και το πιο βρώμικο, το πιο άσημο, το πιο ανώνυμο και περιθωριακό αυτού του κόσμου δεν είναι ικανό να σταματήσει την ορμή της θειας αγάπης, της θειας συγκατάβασης, της ακατανόητης για τα ανθρώπινα δίκαια θειας δικαιοσύνης. Το μεγαλείο του μυστηρίου του θειου σπηλαίου θα παραμένει ασύλληπτο και ακατανόητο, στον κόσμο των πολύχρωμων δρόμων, των αστραφτερών δεξιώσεων και εορτών. Για τον κόσμο της κατανάλωσης θα είναι πάντα μια εορτή ή αργία, ποτέ όμως ένα γεγονός που χάραξε την καρδιά της ιστορίας.

Σε λίγες μέρες τα φωτεινά δέντρα θα χάσουν την λάμψη και την αίγλη τους και ξεραμένα θα μας υποδείξουν την ανεπάρκεια και αδυναμία της φύσης τους. Τα πολύχρωμα λαμπιόνια και οι αισθησιακές μουσικές θα σβήσουν στην λήθη των ημερών. Τα χαμόγελα ευκαιριακής χαράς θα χαθούν από τους πελάτες της επαιτιακής αγοράς και θα παραμείνουν μονάχα πεταμένα αποτσίγαρα και άδειες μποτίλιες για να διαδηλώνουν την μοναξιά των συντρόφων τους.

Το άσημο όμως σπήλαιο της Βηθλεέμ θα είναι πάντα εκεί για να μας μιλάει την γλώσσα του ουρανού που σαν λεπτή αύρα θεϊκής ιαχής θα μας λέει: «να μην φοβάστε τα μηδενικά που λαχταρούν να γίνουν φάτνες».