Ό Άγιος Τύχων του Ζάντονσκ είχε φύση εκρηκτική.
Θύμωνε συχνά με τους ανθρώπους, μετάνιωνε, καί πάλι θύμωνε. Αυτή τήν αδυναμία του όμως τήν συναισθανόταν πιο έντονα άπ’ ότι οποιοσδήποτε άλλος. Πολύ προσευχόταν στο Θεό, να τον διορθώσει και να τον σώσει ο Θεός από τον τόσο οργίλο χαρακτήρα του. Καί πράγματι, κατά την Πρόνοια του Θεού του συνέβη κάτι που θα τιθάσευε γιά πάντα το θυμό του και θα τον οδηγούσε στην ταπεινοφροσύνη καί τη συντριβή.
Μετά από μία προσευχή στην οποία ζητούσε άπ’ το Θεό μιά αρρώστια που να τον θεραπεύσει άπ’ το θυμό, κοιμήθηκε, και στό όνειρο του είδε τον εαυτό του μέσα σ’ ένα ναό. Βγαίνει ο ιερέας από το ιερό κρατώντας στα χέρια του ένα μικρό παιδί, σκεπασμένο με διαφανές μαντίλι. Ο Άγιος πλησίασε το παιδί, το κοίταξε, και ρώτησε τον ιερέα «ποιό είναι τ’ όνομα του παιδιού»;
Ο ιερέας του απάντησε. «Βασίλειος» (που στά ελληνικά σημαίνει Βασιλιάς). Τότε ο Τύχων κατέβασε το μαντίλι άπ’ το παιδί καί το φίλησε στο δεξί μάγουλο. Εκείνη τη στιγμή το παιδί τον χτύπησε με το δεξί του χέρι στ’ αριστερό μάγουλο τόσο δυνατά, ώστε φώναξε άπ’ τον πόνο καί ξύπνησε. Αισθάνθηκε ότι τον πονά ολόκληρη η αριστερή πλευρά από την κορυφή ως τα νύχια. Ευχαρίστησε το Θεό, και από τότε ποτέ πιά δε θύμωνε σε κανέναν και γιά τίποτα.
