Ο Θεός τιμωρεί ή παιδαγωγεί;

Πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού

ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Τώρα που πέρασαν αρκετές ημέρες από τις μεγάλες καταστροφές της πυρκαγιάς στο Μάτι της Αττικής μπορούμε πιο ψύχραιμα να κάνουμε μερικές σκέψεις.

Το ερώτημα που θέτω θα μπορούσε να θεωρηθεί και λίγο εγωιστικό. Μπορεί ο άνθρωπος να μπει στην σκέψη του Θεού η να ερμηνεύσει με σιγουριά, γιατί ο Θεός επέτρεψε το ένα γεγονός η το άλλο; Το λάθος αυτό κάνουμε συχνά και οι θεολόγοι. Παρουσιάζουμε έτσι τον Θεό είτε ως τιμωρό είτε ως την απόλυτη αγάπη που παραβλέπει πάντοτε τα ατοπήματα του ανθρώπου. Και οι δύο θέσεις αυτές εάν δούμε την θεολογία των Πατέρων είναι λάθος.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι το κακό δεν υφίσταται, γι’ αυτό μετά την Δευτέρα Παρουσία δεν θα το αντιμετωπίζουμε. Όμως η ελευθερία που δώρισε ο Θεός στον άνθρωπο έφερε την αμαρτία στον κόσμο. Η αμαρτία στην συνέχεια μας οδηγεί στον θάνατο της ψυχής μας, αλλά και στην καταστροφή της φύσης. Ο Κύριός μας δεν πρέπει να αγνοούμε πως ήρθε στον κόσμο για να νικήσει την αμαρτία, τον διάβολο και τον θάνατο. Ας μην αγνοούμε λοιπόν ότι πολλά από τα άσχημα φαινόμενα που βλέπουμε γύρω μας μπορεί να προέρχονται και από την δαιμονική ενέργεια. Είναι δυνατόν ο άνθρωπος που βάζει φωτιά και του αρέσει να την βλέπει να μην λειτουργεί υπό την επήρεια του διαβόλου;

Οι χριστιανοί οφείλουμε όταν συμβαίνουν τέτοια τραγικά γεγονότα να στεκόμαστε με πολλή προσευχή παρηγορητικά δίπλα στους ανθρώπους που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Κάποτε ένας γέροντας στο Άγιο Όρος μου είπε πως τους νέους ανθρώπους που καίγονται μέσα στα αυτοκίνητα, όταν συμβαίνει ένα ατύχημα, ο Θεός τους δέχεται στον παράδεισο ως μάρτυρες. Πραγματικά όταν ένας άνθρωπος περνά έναν τόσο αβάσταχτο πόνο δεν λέγει ένα «Παναγιά μου σώσε με» η ένα «ήμαρτον»;

Στην Αγία Γραφή και ειδικά στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν πολλά χωρία που ομιλούν για την οργή του Θεού. Οφείλουμε όμως να τα ερμηνεύσουμε Αγιοπατερικά. Στην πραγματικότητα δεν είναι ο Θεός που οργίζεται, αλλά εμείς αυτοτιμωρούμαστε όταν απομακρυνόμαστε από την Χάρη του Θεού λόγω των παθών μας και της αμετανοησίας μας. Λέγει ο απόστολος Παύλος: «ποιούντες τα θελήματα της σαρκός και των διανοιών, και ήμεν τέκνα φύσει οργής, ως και οι λοιποί» (Εφεσ. Β΄ 3).

Την κόλαση και τον Παράδεισο τα ζούμε από αυτή την ζωή. Ο Θεός στέλνει τις Ενέργειές του σε όλους τους ανθρώπους όμως άλλους τους φωτίζουν γιατί έχουν καθαρή καρδιά και άλλους τους καίνε γιατί το σκοτάδι της ψυχής τους αποστρέφεται το φως. Το ίδιο θα γίνεται και στην άλλη ζωή, άλλοι θα ζουν τον παράδεισο ενώ άλλοι θα καίγονται από το αιώνιο φως του Χριστού και θα γεύονται την κόλαση.

Ο λόγος των ποιμένων της Εκκλησίας μας δεν πρέπει να φοβίζει τους ανθρώπους μιλώντας συνεχώς για την οργή του Θεού αλλά και ούτε να είναι καθησυχαστικός μιλώντας συνεχώς για την αγάπη του Θεού. Ο λόγος μας οφείλει να είναι θεραπευτικός. Όλοι οι χριστιανοί να επιζητούμε τον φωτισμό του Θεού αλλά και να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια στα πάθη μας ώστε να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι. Στην ζωή μας δεν χρειάζεται ούτε η τρομολαγνεία που μας κάνει καταθλιπτικούς ούτε η αγαπολαγνεία που μας κάνει τεμπέληδες πνευματικά.

Όταν πηγαίνουμε στον χειρουργό γιατρό με ένα σοβαρό πρόβλημα δεν του λέμε «κοίτα να μην με πονέσεις», αλλά «θεράπευσέ με» με οποιοδήποτε κόστος. Και ο γιατρός από την μεριά του δεν σκέφτεται πόσο μας αγαπά η πόσο θα μας πονέσει, αλλά αν θα μας γλιτώσει από τον θάνατο. Έτσι γίνεται και στην πνευματική ζωή. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ορθολογιστικά η δικανικά γι’ αυτά που μας συμβαίνουν, αλλά μέσα από τα γεγονότα να επιδιώκουμε την θεραπεία της ψυχής μας.

Τέλος για να ξαναγυρίσουμε στο επώδυνο γεγονός της πυρκαγιάς και των θυμάτων της ας μην ξεχνούμε τις ευθύνες όλων μας για την κακή χρησιμοποίηση της φύσης, τα αυθαίρετα σπίτια μέσα στο δάσος, την κακή χρήση και τις αβλεψίες με σκοπό την ψηφοθηρία των πολιτικών που εμείς ψηφίζουμε, αλλά και την δαιμονική επήρεια στους ανθρώπους που απομακρύνονται από τον αληθινό Θεό.

Ας προσευχηθούμε όλοι με θερμή καρδιά ώστε ο Θεός να απαλύνει τις πληγές που άφησε αυτή η καταστροφή τόσο στις ψυχές των ανθρώπων αλλά και στην φύση που είναι το σπίτι όλων μας.