π. Λίβυος
Πόσοι άνθρωποι δεν μεγάλωσαν από παιδιά μαθαίνοντας ότι εκεί ψηλά στον ουρανό υπάρχει ένα αιμοβόρο τέρας που διψάει για αίμα για κακό και εκδίκηση. Ένας Θεός που κόβει γλώσσες μικρών παιδιών, χέρια και πόδια. Ένας Θεός που αστυνομεύει την ζωή των ανθρώπων και καταδικάζει σε αιώνιες κολάσεις αδύναμες υπάρξεις;
Πόσες ψυχές δεν τραυματίστηκαν, λύγισαν και έσπασαν κάτω από τις απειλές και τον μεταφυσικό εκφοβισμό ακόμη και των πιο ανθρώπινων εκδηλώσεων, όπως ο έρωτας, η αγάπη, η σεξουαλικότητα; Παντού ενοχές και φόβος. Απειλές και ταραχή. Ένας Θεός που μόνο να τον αγαπήσεις δε μπορούσες.
Είναι όμως αυτός ο Θεός που μας αποκάλυψε ο Χριστός; Είναι αυτός ο Πατέρας Του, εκείνος που «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους»(Ματθ. 5, 45).
Θα μου πείτε τώρα πως σου ήρθαν όλα αυτά και τα γράφεις; Ναι, τα έχω πει πολλές φορές και τα έχω αναφέρει σε ομιλίες μου άλλες τόσες. Ωστόσο μελετώντας τους πατέρες της εκκλησίας κάθε φορά που πέφτω πάνω σε ένα κείμενο που μου θυμίζει το πόσο παραχαράξαμε και παραμορφώσαμε την αρχική διδασκαλία του Χριστού, νιώθω πάλι την ανάγκη να γράψω γι αυτά τα θέματα.
Εδώ θα σας παραθέσω απλά και μόνο τι λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος και σας υπόσχομαι ότι θα επανέλθω με κείμενα κι άλλων αγίων για να βεβαιωθείτε ότι έχουμε παραμορφώσει μέσα στο νομικισμό και τον ηθικισμό την αρχική διδασκαλία της εκκλησίας μας.
«οι δοκιμασίες δεν επέρχονται ως εκδίκηση για ενέργειες του παρελθόντος αλλά χάρη του συνεπαγομένου κέρδους που θα προέλθει από αυτά….ο Θεός δεν είναι Αυτός που εκδικείται το κακό, αλλά Αυτός που το επανορθώνει. Το πρώτο είναι χαρακτηριστικό των κακών ανθρώπων, ενώ το δεύτερο είναι χαρακτηριστικό του πατέρα…»
«Και όπως μια χουφτιά άμμου, πού πέφτει σε μεγάλη θάλασσα, χάνεται, έτσι και τα αμαρτήματα οποιουδήποτε ανθρώπου δεν μπορούν να σταθούν μπροστά στη φιλάνθρωπη πρόνοια και στην ευσπλαχνία του Θεού. Και όπως δεν μπορεί να φράξει κανείς μια πηγή με πολύ νερό με μια χούφτα χώμα, έτσι δεν μπορεί να νικηθεί ή ελεημοσύνη του Θεού από την κακία των κτισμάτων….»
«Να γίνεις κήρυκας της αγαθότητας και της αγάπης του Θεού πού, ενώ είσαι ανάξιος, σε φροντίζει και, ενώ τα χρέη σου σ’ αυτόν είναι πολλά, δε σε εκδικείται, παρά για τα μικρά καλά σου έργα σου αντιπαρέχει μεγάλες δωρεές».
«Ή ελεημοσύνη όμως είναι λύπη της ψυχής για τον ανήμπορο. Ή ελεημοσύνη κινείται από τη θεία χάρη και ξεστρατίζει για να βοηθήσει όλους με συμπάθεια και στον άξιο τιμωρίας δεν ανταποδίδει το κακό και τον άξιο του καλού επαίνου τον φορτώνει με αγαθά».
«Αγάπησέ τον, λοιπόν, όπως έχεις χρέος να τον αγαπήσεις και όχι για τα μέλλοντα αγαθά πού περιμένεις να σου δώσει, αλλά για όσα λάβαμε και μόνο για τούτον τον κόσμο πού δημιούργησε για μας και μας τον χάρισε……
Ας νιώθουμε, λοιπόν, ευγνωμοσύνη και αγάπη για όσα ή άφατη φιλανθρωπία του Θεού μας χάρισε και συνεχίζει να μας χαρίζει».
