Θεολογικός Λόγος: Ένα ελαφρό χτύπημα της πόρτας ένα βράδυ πρίν πολλά χρόνια ανησυχούσε τον Δημήτρη και την οικογένειά του.
Πριν πολλά χρόνια στην όμορφη οικογένεια του Δημήτρη με την καλή του σύζυγο Μαρία και τα έξι παιδιά τους συνέβαινε κάτι που τους είχε βάλει σε σκέψεις αλλά και φόβο. Ήταν μια περίοδο πολύ στενάχωρη για την οικογένεια μιας και είχανε μάθει ότι ο μικρός τους γιός ο Χρήστος έπασχε από λευχαιμία και η κατάσταση του ήταν σχεδόν μη αναστρέψιμη.
Κάθε βράδυ την ώρα της προσευχής όπου η οικογένεια μαζευόταν μπροστά στο εικονοστάσι τους για να παρακαλέσουν για τον μικρό Χρήστο, ακριβώς την ώρα που ο μικρότερος γιός τους ο Χρήστος έλεγε το “Πάτερ ημών” ακουγόταν ένα ελαφρό χτύπημα στην πόρτα σαν κάποιος να είναι, πάντα πήγαινε ο Δημήτρης να ελέγξει αλλά δεν ήταν κανείς..
Αυτό συνεχιζόταν κάθε βράδυ την ώρα της προσευχής για δύο συνεχόμενες εβδομάδες….Ο Δημήτρης με την Μαρία ανησυχούσαν χωρίς όμως να το δείχνουν στα παιδιά και πάντα έκτοτε στο τέλος της προσευχής ψάλλαναι το Κύριε των Δυνάμεων από το Απόδειπνο.
Ένα βράδυ την ώρα της προσευχής ακούστηκε το χτύπημα και έτρεξε η Μαρία αυτή την φορά, άνοιξε την πόρτα με την βεβαιότητα ότι δεν θα ήταν κανένας αλλά έξω από την πόρτα βρισκόταν ένα γεροντάκος ταλαιπωρημένος με μια ευγενική όψη όμως και μια συστολή στο σώμα του που έδειχνε έναν φόβο…
Η Μαρία ξαφνιάστηκε αλλά είπε στον γέροντα…
-Καλησπέρα σας, ψάχνετε κάποιον, μπορώ να σας βοηθήσω;
Ο γεροντάκος απάντησε.
-Κόρη μου να με συμπαθάς για το ακατάλληλο της ώρας αλλά απόψε δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πείνα μου και το κρύο και πήρα απόφαση να ζητήσω βοήθεια από κάποιον Χριστιανό, αν μπορείτε λίγο φαγητό και να με αφήσετε να κουρνιάσω το γέρικο σώμα μου σε μια γωνιά εδώ στην βεράντα σας γιατί η πάχνη μου τρυπάει τα κόκκαλα και με μουσκεύει όλα μου τα ρούχα…Να έχεις την ευχή του Θεού κόρη μου δεν το συνηθίζω αυτό αλλά το κρύο έχει σκληρύνει.
Η Μαρία είπε στο γεροντάκο να περάσει μέσα στο σπίτι, αν και διστακτικός ο γέροντας με την επιμονή της Μαρίας μπήκε στο σπίτι και είδε ότι όλη η οικογένεια προσευχόταν και ψέλναναι το Κύριε των Δυνάμεων, πλησίασε η Μαρία τους έκανε ενα νεύμα να συνεχίσουν και να μην ανησυχήσουν για την παρουσία αυτού του άγνωστου ανθρώπου, το ίδιο έκανε ήσυχα και ο γέροντας ο οποίος άρχισε να ψέλνει μαζί τους και μάλιστα στον τελευταίο στίχο τον είπε με δάκρυα στα μάτια δίπλα στον μικρό Χρηστάκη.
Αινείτε τον Θεόν εν τοις Αγίοις αυτού. Αινείτε αυτόν εν στερεώματι της δυνάμεως αυτού.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Η οικογένεια δέχτηκε τον γέροντα εκείνο το βράδυ σαν να ήταν ένας δικός τους άνθρωπος, του παραχώρησαν το κρεβάτι του Χρήστου, του έδωσαν καινούρια ρούχα, φαγητό και πάνω από όλα μια θαλπωρή οικογενειακή.
Την επομένη το πρωί ο παππούλης τους ευχαρίστησε, ευχήθηκε περαστικά στον Χρήστο και έφυγε…. Την μεθεπόμενη ημέρα ο Δημήτρης πήγε τον Χρήστο στον γιατρό και ο Χρήστος είπε στον πατέρα του ότι το βράδυ που έπεσε για ύπνο στο κρεβάτι που κοιμόταν ο παππούλης είχε μια πολύ όμορφη μυρωδιά που δεν ήταν το αφρόλουτρο αλλά κάτι σάν να του θυμίζει το λιβάνι της εκκλησίας… Ο Δημήτρης χαμογέλασε και του είπε ότι θα ήταν η ιδέα του γιατί κοιμήθηκε κάποιος άλλος στο κρεβάτι του…
Δύο μέρες αργότερα ο γιατρός τηλεφώνησε στην οικογένεια και τους ανακοίνωσε ότι οι εξετάσεις του Χρήστου ήταν πεντακάθαρες και δεν υπάρχει ίχνος λευχαιμίας ως από θαύμα…
Ο Δημήτρης και η Μαρία καταλάβανε ότι αυτή η επίσκεψη δεν ήταν τυχαία αλλά εκ Θεού, από τότε κάθε φορά που η πόρτα τους χτυπάει κάνουν τον Σταυρό τους και λένε “”Κύριε, Ιησού Χριστέ, καλωσόρισες στο σπιτικό μας””…. Εδώ και πολλά χρόνια κανένας από τα παιδιά και τις οικογένειές τους δεν ξέχασαν να προσεύχονται το βράδυ και να ψάλλουν ενθυμούμενοι το θαυμαστό γεγονός.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
