Ο Άσωτος υιός.. Ήλθε «εις εαυτόν», συνήλθε και είπε: Οι εργάτες του πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί και εγώ πεθαίνω της πείνας. «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου». Θα σηκωθώ και θα γυρίσω στον πατέρα.
Χρειάζεται να δούμε και να παραδεχθούμε την ταλαιπωρία και αμαρτία μας. Πολλές φορές ο άνθρωπος, ιδίως ο σημερινός, ενώ αμαρτάνει δεν το καταλαβαίνει ή ακόμη χειρότερα, δικαιολογεί την αμαρτία και τη θεωρεί σαν κάτι καλό και φυσιολογικό.
Δεύτερο, να πονέσουμε για την αμαρτία, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό. Για να έχουμε πραγματική και βαθιά μετάνοια χρειάζεται πολύς πόνος, χρειάζονται δάκρυα, χρειάζεται να κλάψουμε για τις αμαρτίες μας.
Τρίτο, αφού μισήσουμε την αμαρτία να γυρίσουμε και να επιστρέψουμε στο Θεό.
Να στρέψουμε το νου μας σ’ αυτόν με την προσευχή, με επιδίωξη την απόκτηση της αδιαλείπτου προσευχής. Να στρέψουμε την καρδιά, την επιθυμία μας σ’ αυτόν, να ποθούμε και να αγωνιζόμαστε να αποκτήσουμε μόνο αυτόν.
Τέταρτον να ομολογήσουμε ξεκάθαρα και με ταπείνωση όχι μόνο μέσα μας αλλά και εξωτερικά τις αμαρτίες μας. «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου». Αμάρτησα και δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου.
Αυτό θα γίνει με την ενώπιον του Πνευματικού ιερά Εξομολόγηση.
Και ο Θεός που είναι Πατέρας μας είναι πάντα έτοιμος να μας δεχθεί και να μας χαρίσει «την στολήν την πρώτην», τη στολή της χάριτός του, «τον μόσχον τον σιτευτόν» την ευφροσύνη, το πανηγύρι της Βασιλείας του.
Το πρόβλημα δεν είναι στο Θεό αλλά σε μας. Το πρόβλημα είναι αν εμείς θα μετανοήσουμε, αν εμείς θα γυρίσουμε πραγματικά κοντά του. Και αυτά δεν είναι απλά λόγια αλλά πραγματικότητες που τις βλέπουμε στη ζωή των αγίων της Εκκλησίας μας. Μεγάλοι αμαρτωλοί με τη βαθιά, την πραγματική μετάνοια σώθηκαν και έγιναν μεγάλοι άγιοι.
