Χρειάζεται ακόμη προσοχή στη λεγόμενη περιδεή συνείδηση. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν παντού σκιές. Τους αρέσει να υπερβάλλουν και να μεγαλοποιούν τα γεγονότα. Την τρίχα την κάνουν τριχιά.
Είναι ανάγκη να έχουμε φωτεινή συνείδηση και όχι αρρωστημένη , για να μπορούμε να διακρίνουμε τον πραγματικά ένοχο από τον μη ένοχο.
Η περιδεής συνείδηση βλέπει αμαρτήματα ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν . Είναι συνήθως φαινόμενο ανθρώπων, που ρέπουν σε υπερβολές και φανατισμούς, που τείνουν προς τα άκρα. Την έχουν συνήθως άνθρωποι χωρίς σωστή και φωτισμένη γνώση του θελήματος του Θεού, που διακατέχονται απλά, από μία θρησκοληψία, την οποία νομίζουν ως δήθεν ευσέβεια. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή.
Ούτε πάλι πρέπει να έχουμε ελαφρά συνείδηση και αμβλύ ηθικό αισθητήριο. Γιατί αυτά συνιστούν ασθένεια και όχι υγεία. Αυτός που έχει ακριβή γνώση του θελήματος του Θεού, σωστή και πεφωτισμένη συνείδηση ανακρίνει τον εαυτό του, με όσο μπορεί αντικειμενικότητα. Βλέπει τα σφάλματά του και δεν δικαιολογεί τις ελλείψεις του. Δεν αμνηστεύει τις απροσεξίες του. Δε συμβιβάζεται με το κακό. Δε βάζει νερό στο κρασί του. Δεν επιτρέπει στον εαυτό του τα ανεπίτρεπτα. Δεν κάνει ελαφρύνσεις ανεπίτρεπτες. Είναι ακριβής, αντικειμενικός και ειλικρινής ερευνητής της καρδιάς του. Μόνο την ειλικρινή όψη της καρδιάς του ομολογεί ενώπιον του εξομολόγου πνευματικού του.
Η πνευματική ζωή, η σωστή «εν Χριστώ» πνευματική ζωή, βιώνεται ελεύθερα, με φωτισμένη τη συνείδηση και σωστή, την «εν Χριστώ» σκέψη. Κατά τη διάρκεια της Εξομολόγησης., ο πνευματικός ιερέας θα δώσει και συμβουλές , θα κάνει και υποδείξεις. Πάντοτε όμως με πνεύμα συμβουλευτικό και με γνώμονα τους κανόνες της σωστής «εν Χριστώ» ζωής.
[irp posts=”311709″ name=”Πορεία στη ζωή μας με τον Θεό, τώρα και πάντοτε!”]
Ο εξομολογούμενος ακούει τις συμβουλές, τις λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη του και αναπτύσσει μόνος του κι ελεύθερα τον τρόπο της «εν Χριστώ» πνευματικής ζωής του. Τυχόν αποφάσεις για διορθώσεις της ζωής του είναι προσωπικές υποθέσεις του εξομολογούμενου και όχι του πνευματικού. Απαγορεύεται αυστηρά και απόλυτα στον πνευματικό ιερέα να πει στον εξομολογούμενο « Θα κάνεις αυτό που εγώ θα σου πω». Η εκλογή και η απόφαση θα είναι αποκλειστικά του εξομολογούμενου και όχι προσταγή του εξομολόγου ιερέα.
Η ιερά Εξομολόγηση δεν αναδεικνύει πιόνια ,αλλά ελεύθερες προσωπικότητες . Άλλο πράγμα είναι η υποταγή σε πράγματα που είναι καθορισμένα. Χρειάζεται πάντα διάκριση και στον πνευματικό και στον εξομολογούμενο. Παραδείγματος χάρη, υπάρχουν πνευματικοί οι οποίοι λένε : «Θα πάρεις για σύζυγό σου αυτή που θα σου πω εγώ».
Αυτό είναι τελείως απαράδεκτο. Έχω υπ’ όψη μου πνευματικό πάρα πολύ ευσεβή, ο οποίος έλεγε στα πνευματικά του τέκνα: «Θα σκέπτομαι εγώ για σένα και θα κάνεις πάντοτε αυτό που εγώ θα σου υποδεικνύω». Κάτι τέτοιο είναι τελείως απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο, είναι εκμετάλλευση από τον πνευματικό του μυστηρίου της Εξομολόγησης. Όταν γίνεται αποβλέπει στο να δημιουργεί ο πνευματικός δική του πνευματική δική του κάστα, δικούς του οπαδούς, δικά του πιόνια. Ο πνευματικός οδηγεί στο Χριστό και όχι στον εαυτό του. Δεν ανήκει στον εαυτό του, αλλά στον Χριστό. Καλλιεργεί την αυτενέργεια στον εξομολογούμενο και όχι τη δουλική εξάρτηση.
Ο πνευματικός δεν φτιάχνει ρομπότ , αλλά ελεύθερες προσωπικότητες. Είναι πολύ λεπτό το έργο του πνευματικού και παρά πολύ δύσκολο. Θέλει πολλή αγιότητα, πολλή διάκριση και πολλή προσευχή. Δε φτιάχνουμε ανθρώπους δικούς μας, αλλά του Θεού. Δε φτιάχνουμε πιόνια δικά μας, αλλά ελεύθερες «εν Χριστώ» προσωπικότητες. Δε φτιάχνουμε κάστα και ομάδα , αλλά διακονούμε στο έργο της σωτηρίας του ατόμου. Εμείς οι πνευματικοί είμαστε όργανα στα χέρια του Θεού. Δεν υποκαθιστούμε τον Θεό. Είμαστε διάκονοι στο λυτρωτικό έργο του Κυρίου. Είμαστε συναμαρτωλοί με τον εξομολογούμενο και μαζί με αυτόν ζητούμε την λύτρωσή μας από το Σωτήρα Χριστό.
Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010
