XAΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Γιά τό μεγαλείο τού Βαπτιστού δέν χρειάζεται νά πούμε πολλά· μιλά τό τέμπλο κάθε Ορθόδοξου ναού στά δεξιά τής εικόνας τού Δεσπότου βρίσκεται πάντοτε η εικόνα του καί ο έπαινος τού Κυρίου γιά εκείνον, ο έπαινος τού καρδιογνώστου Θεού (βλ. Ματθ. ια/ [11] 7-15, Λουκ. ζ/ 24-30).
Εμείς απλώς στίς παρακάτω γραμμές θά προσπαθήσουμε νά υποψιασθούμε κάτι από τό μεγαλείο τής ταπεινοφροσύνης του.
Ο Τίμιος Πρόδρομος από παιδί έζησε στήν έρημο ζωή άκρας ασκήσεως καί πλούτιζε συνεχώς σέ Πνεύμα Άγιον. «Τό παιδίον ηύξανε καί εκραταιούτο πνεύματι, καί ήν εν ταίς ερήμοις έως ημέρας αναδείξεως αυτού πρός τόν Ισραήλ», σημειώνει η Αγία Γραφή (Λουκ. α/ 80). Έζησε μέ μοναδική ακρίβεια τή ζωή τής παρθενίας, τή ζωή τής ολοκληρωτικής αφιερώσεως στό Θεό, η οποία ήταν σχεδόν τελείως άγνωστη στήν εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης. Αργότερα, στά τριάντα του περίπου χρόνια, βγήκε νά κηρύξει μετάνοια καί νά ετοιμάσει τόν Ισραήλ γιά τήν υποδοχή τού Μεσσία, όχι από μόνος του αλλά κατόπιν θείας αποκαλύψεως: «εγένετο ρήμα Θεού επί Ιωάννην καί ήλθενκηρύσσων βάπτισμα μετανοίας» (Λουκ. γ/ 2-3). Ήταν δηλαδή θεόκλητος.
Γνώριζε ακόμη ότι η δράση του ήταν προφητευμένη στήν Παλαιά Διαθήκη, πράγμα πού δέν ανέφερε ποτέ παρά μόνο όταν τό επέβαλε η ανάγκη. Τόν ρώτησαν οι απεσταλμένοι τής θρησκευτικής ηγεσίας τού Ισραήλ:
«Ποιός είσαι εσύ; ο Χριστός;».
«Δέν είμαι εγώ ο Χριστός», απάντησε.
«Τί λοιπόν; Ο Ηλίας είσαι εσύ;».
«Δέν είμαι».
«Ο προφήτης πού προανήγγειλε ο Μωυσής;».
«Όχι».
«Ποιός είσαι τέλος πάντων; γιά νά δώσουμε απάντηση σ αυτούς πού μάς έστειλαν».
«Εγώ φωνή βοώντος εν τή ερήμω, ευθύνατε τήν οδόν Κυρίου, καθώς είπεν Ησαΐας ο προφήτης» (βλ. Ιω. α/ 19-23).
Τό κήρυγμά του καί η όλη προσωπικότητά του είχε απήχηση όσο κανενός άλλου προφήτη: «Εξεπορεύετο πρός αυτόν Ιεροσόλυμα καί πάσα η Ιουδαία καί πάσα η περίχωρος τού Ιορδάνου», «καί εβαπτίζοντο πάντες εν τώ Ιορδάνη ποταμώ υπ αυτού εξομολογούμενοι τάς αμαρτίας αυτών» (Ματθ. γ/ 5, Μάρκ.α/ 5). Πήγαιναν σ αυτόν οι Ιεροσολυμίτες καί όλοι οι κάτοικοι τής Ιουδαίας καί τών περιχώρων τού Ιορδάνη! Δέν ήταν ότι εντυπωσίαζε καί σαγήνευε.
Τό κήρυγμά του ήταν αυστηρό, καλούσε σέ μετάνοια, υπενθύμιζε τήν κρίση τού Θεού: «ήδη καί η αξίνη πρός τήν ρίζαν τών δένδρων κείται· πάν ούν δένδρον μή ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται καί εις πύρ βάλλεται»· τώρα μάλιστα καί τό τσεκούρι τής θείας κρίσεως βρίσκεται κοντά στή ρίζα τών δένδρων. Κάθε δένδρο λοιπόν πού δέν κάνει καλό καρπό κόβεται από τή ρίζα καί ρίχνεται στή φωτιά (Ματθ. γ/ 10).
Αλλά ακριβώς επειδή ο λόγος καί τό παράδειγμά του ήταν γεμάτα από τή Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, δέν απωθούσε ούτε προκαλούσε αντιδράσεις.
Αντίθετα συγκλόνιζε τίς καρδιές καί προκαλούσε ριζική αλλαγή ζωής· δέχονταν νά βαπτισθούν «πάντες», ακόμη καί «οι τελώναι καί αι πόρναι», οι πιό διαβεβλημένοι άνθρωποι (βλ. Ματθ. κα/ [21] 32) εξομολογούμενοι δημοσίως τίς αμαρτίες τους!
Τόν παραδέχονταν ως αυθεντικό καθοδηγό τής ζωής τους: «Τί ούν ποιήσομεν;». Θέλουμε ν αλλάξουμε ζωή. Τί πρέπει νά κάνουμε; ρωτούσαν οι όχλοι τόν Ιωάννη, παρά τό νεαρό τής ηλικίας του· όχι μόνο ευσεβείς αλλά καί αμαρτωλοί: τελώνες καί στρατιωτικοί (βλ. Λουκ. γ/ 10-14).
Τό ακόμη θαυμαστότερο είναι ότι ο Τίμιος Πρόδρομος είχε τέτοιο κύρος, ενώ δέν έκανε κανένα θαύμα (βλ. Ιω. ι/ 41)· τόσο μεγάλο κύρος, ώστε όλοι είχαν λογισμό: «Μήπως αυτός είναι ο Χριστός», ο Μεσσίας πού περιμέναμε αιώνες; (Λουκ. γ/ 15).
Άς αναλογισθούμε όλα τά παραπάνω: ζωή πολύ διαφορετική από τή ζωή τών πολλών, σχεδόν όλων· ζωή ανώτερη, ισάγγελη· πνευματικές επιδόσεις ασυνήθιστα υψηλές· προφητική κλήση καί αποστολή σέ νεαρή ηλικία· καταπληκτική επιτυχία στό ιεραποστολικό έργο, μαζικές καί συγκλονιστικές μεταστροφές· κύρος τόσο μεγάλο, ώστε νά αναρωτιούνται, μήπως είναι ο Χριστός; Η Παλαιστίνη σείσθηκε από τό κήρυγμα καί τήν παρουσία του, ένας ολόκληρος λαός κρεμόταν από τό στόμα τού νεαρού λιπόσαρκου Ιωάννη· κι εκείνος; ανέγγιχτος από τήν υπερηφάνεια. Δέν ζήτησε τίποτε γιά τόν εαυτό του από όλη εκείνη τή δόξα. Είπε: «Δέν είμαι εγώ ο Χριστός. Έρχεται μετά από εμένα, καί δέν είμαι άξιος εγώ νά λύσω ούτε τά κορδόνια από τά υποδήματά του» (Λουκ. γ/ 16).
Καί όταν, ενώ μεσουρανούσε, άρχισε νά τόν επισκιάζει ο Μεσσίας μέ τή δράση Του, καί παραπονέθηκαν γι αυτό στόν Πρόδρομο οι μαθητές του, εκείνος τούς είπε:
«Κανείς δέν έχει τίποτε από τόν εαυτό του. Όλα είναι τού Θεού. Εσείς οι ίδιοι μαρτυρείτε πώς είπα ότι δέν είμαι εγώ ο Μεσσίας, αλλά πρόδρομός Του. Γι αυτό εργάσθηκα, γιά νά οδηγήσω τίς ψυχές στό Νυμφίο Χριστό. Καί όχι απλώς δέν ζηλεύω ή δέν ενοχλούμαι πού ελαττώνεται η φήμη μου, αλλά χαρά χαίρω, χαίρομαι μέ πολύ μεγάλη χαρά· αύτη ούν η χαρά η εμή πεπλήρωται· αυτή λοιπόν η χαρά μου είναι τέλεια. Αυτό είναι τό θέλημα τού Θεού, πού τό αποδέχομαι ολόψυχα: Εκείνος νά αυξάνει σέ επιρροή καί δόξα, κι εγώ νά μικραίνω» (βλ. Ιω. γ/ 26-30).
Ο Τίμιος Πρόδρομος, μέγας καί στήν ταπεινοφροσύνη, προκαλεί τόν ευλαβή θαυμασμό μας. Μπορεί όμως νά γίνει καί βοηθός, πρεσβευτής μας, άν τόν επικαλούμαστε, ώστε νά καλλιεργούμε τέτοιο φρόνημα στίς δικές μας ασήμαντες σέ σύγκριση μέ τίς δικές του επιδόσεις καί επιτυχίες.
-120x86.jpg)
