Στην έναρξη της νηστείας των Χριστουγέννων
Ιάσων Ιερομ.
Έρχου Χριστέ Εμμανουήλ, γιατί η θλίψη μας είναι μεγάλη. Έρχου Χριστέ, γιατί η ιστορία γίνεται ολοένα πιο έρημη και καταπεσούσα. Ζούμε όπως τότε, τον καιρό του Νωέ, σαν να μην υπάρχει Θεός, σα να μη γεννήθηκες ποτέ, σα να μη περπάτησες στους ίδιους μ’ εμάς δρόμους. Κοιτάμε να φεύγουμε, όχι προς τα έξω μας αλλά προς τα μέσα μας. Να φρουρούμε καλά τη σκέψη ότι τάχα είμαστε κάτι ενώ δεν είμαστε τίποτε. Έρχου Χριστέ, γιατί η ζωή μας γίνεται μια στραβοτιμονιά, ευθεία ο δρόμος και γύρω μας γκρεμός: έρχου Χριστέ Εμμανουήλ να μας οδηγήσεις σε γη ευθεία. Από μόνοι μας θλιβόμαστε γι’ αυτό αδυνατούμε. Στη θλίψη πιο εύκολα λοξοδρομεί κανείς παρά στη χαρά. Έρχου Χριστέ Εμμανουήλ, ν’ ακούσουμε κι εμείς μαζί με τους ποιμένες για ΄κεινη τη μεγάλη χαρά της Βηθλεέμ: ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος!
Έρχου Χριστέ, γιατί παντού απλώνεται θλίψη και γνωρίζω ότι μόνο Εσύ μου δίνεις τη πραγματική χαρά. Ακριβώς γιατί μόνο Εσύ μεταμορφώνεις τα πάντα μα πάνω απ’ όλα το θάνατό μου σε ζωή. Έρχου Χριστέ, γιατί τα πάντα γύρω μου θέλουνε να δουλεύουνε για να ξεχνάω ότι υπάρχεις Εσύ. Έρχου Χριστέ, γιατί διαιρούμαστε χωρίς Εσένα. Αν ψάξουμε καλά μέσα μας, θα δούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να συμφωνούμε, θέλει αγώνα κι αυτιά ανοιχτά ν’ ακούμε ο ένας τον άλλον. Οι δικές μας αισθήσεις σκοτίζονται: κλειστοί της καρδιάς οι οφθαλμοί κι η αγάπη συχνά υποκριτική. Έρχου Χριστέ να μας διορθώσεις!
Στην χριστιανική αρχαιότητα, η περίοδος πριν τις γιορτές της Γέννησης και της Βάπτισης του Χριστού ονομάζονταν και περίοδος της “Ετοιμασίας”. Να μεταμορφωθούμε λοιπόν κι εμείς, ζωντανά να γίνουμε δώρα -όπως εκείνα των μάγων στον Ερχόμενο Χριστό. Ο Χριστός δεν κοιτά τη ποσότητά μας αλλά την ποιότητά μας. Κι η ποιότητα αυτή δε σκέφτεται κοσμικά, όπως σ’ εμας αρέσει να πιστεύουμε. Ο Χριστός προτιμά την Φάτνη.
Έρχου Χριστέ Εμμανουήλ να γεννηθείς στη φάτνη της Βηθλεέμ, μεταμόρφωσε σε φάτνη την καρδιά μας. Κι αυτό είναι που θα πει “Ετοιμασία” πάνω απ’ όλα.
