Ό Ευγένιος Βούλγαρης διετέλεσε διευθυντής στην Άθωνιάδα σχολή το δεύτερο ήμισυ του 18ου αϊ. Στήν Ιερά μονή Διονυσίου ό σοφός αυτός άνδρας δοκίμασε τη θαυματουργική δύναμη της Παναγίας του Ακάθιστου, ή οποία τον θεράπευσε από ένα οδυνηρό απόστημα.
Θα διηγηθώ, σημειώνει ό ϊδιος, το θαύμα πού έκανε σε μένα ή Παναγία, για να της αποδώσω έτσι την ευγνωμοσύνη πού της οφείλω. Δεν το γράφω για να ύπερηφανευθώ ότι δέχτηκα τάχα θεία επίσκεψη, κι οΰτε με πειράζει, αν θα με χαρακτηρίσουν ανόητο για τη διήγηση.
Το 1875, λοιπόν, ήμουν σχολάρχης στην Άθωνιάδα. “Οταν ήρθε ή άνοιξη, παρουσιάστηκε στο βάθος της αριστερής μου μασχάλης ένα επικίνδυνο απόστημα. Με ταλαιπωρούσε ένας ελαφρός πυρετός κι ένοιωθα εξάντληση. Το απόστημα διαρκώς μεγάλωνε καί σκλήραινε.“Ολο το κοίλωμα της μασχάλης καί ό αριστερός μαστός είχαν σκληρύνει σαν την πέτρα.
Πονούσα φοβερά. Δεν μπορούσα όχι μόνο να σταθώ, μα οϋτε να καθήσω, να ξαπλώσω, να κοιμηθώ ή να αναπνεύσω ελεύθερα. “Ενοιωθα απογοήτευση καί προτιμούσα τον θάνατο από τη φοβερή εκείνη ταλαιπωρία.
Μερικοί φίλοι με συμβούλευαν να νοσηλευθώ σε νοσοκομείο της Χίου, της Σμύρνης ή της Θεσσαλονίκης. Κάθε όμως μετακίνηση ήταν δύσκολη καί επικίνδυνη.
Πάνω στην απελπισία μου μαθαίνω ότι κάποιος διονυσιάτης μοναχός Νικη¬ φόρος εΐναι ειδικός στο να χειρουργεί αποστήματα. Παίρνω την απόφαση να τον επισκεφθώ. Με βάλανε με πολύ κόπο σε μία μικρή βάρκα, κι άφοϋ κάναμε τον περίπλου του “Αθωνα φθάσαμε στη μονή Διονυσίου.
Ό π. Νικηφόρος εξέτασε προσεκτικά το απόστημα καί μου είπε:
– “Εχε θάρρος. Τη θεραπεία όμως να την περιμένεις από τον Τίμιο Πρόδρομο, τον προστάτη της μονής. Εγώ μόνο σαν βοηθός του θα σου χρησιμεύσω.
Συγχρόνως έβαλε στο πονεμένο μέρος μαλακτικά, για να μαλακώσουν τη σκληρότητα του. Μέσα μου φούντωσε ή ελπίδα ότι με τη δύναμη του Τιμίου Προδρόμου θα με θεράπευε.
Ό π. Νικηφόρος μου έβαζε χίλια δυο καταπλάσματα. Καί τί δεν επινοούσε! Χόρτα, ρίζες, φύλλα, φρούτα, ξύγκια, σαλιάγκια, πυρακτωμένους πλίθους, λάδια διάφορα. Το απόστημα όμως οϋτε υποχωρούσε οϋτε μαλάκωνε. Αντίθετα, χειροτέρευε.Τότε ό γέροντας αποφάσισε να με χειρουργήσει. “Ηθελε να χτυπήσει το κακό στη ρίζα, ή οποία, καθώς έλεγε, ήταν μεγάλη σαν ρεβύθι. Θα βύθιζε λοιπόν στο βάθος το μαχαίρι καί, βγάζοντας τη ρίζα πού ήταν ή αρχή του κάκου, σύντομα θα εξαφανιζόταν καί όλο το απόστημα.
Εγώ όμως φοβήθηκα την τόλμη του χειρούργου. Απόστημα πού δεν είχε ωριμάσει δεν έπρεπε καί να χειρουργηθεί. Γι’ αυτό αρνήθηκα την επέμβαση. “Ετσι ό π. Νικηφόρος απελπίστηκε για τη θεραπεία μου, ενώ εγώ για τη ζωή μου.
Απογοητευμένος τελείως από την ανθρώπινη βοήθεια, στράφηκα προς τη Μητέρα της ευσπλαχνίας, καί την ικέτευα επίμονα με δάκρυα να μου γίνει ιατρός καί θεραπευτής.
– Βλέψον ίλεω όμματί σου καί επισκεψαι την κακώση ην έχω έπίσκεψαι την κάκωσιν ην έχω, θρηνουσα με χαμηλή φωνή.
“Υστερα γυρίζω στους παρόντες καί τους λέω:
– Πηγαίνετε με στο παρεκκλήσι της Θεοτόκου του Ακάθιστου, καί αφήστε με μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της.
Πράγματι, με πήγαν εκεί σηκωτό. Κι ενώ ό παπάς έψαλλε για χάρη μου τη μεγάλη Παράκληση, εγώ διαρκώς έκλαιγα. Τέλος έπεσα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, κι άφοϋ έβρεξα το έδαφος με τα δάκρυα μου, Ίκέτευσα θερμά καί είπα:
– Μη μ’ αφήσεις, Μητέρα, να χαθώ.
Σταμάτησε τη συμφορά μου. «Πάντα γαρ δύνασαι ως μήτηρ ούσα του τα πάνταισχύοντος Θεού».
Αυτό ήταν! Αμέσως ένοιωσα μέσα μου δύναμη, σηκώθηκα καί βγήκα χαρούμενος από το παρεκκλήσι. Με τη βοήθεια ενός αδελφού καί του μπαστουνιοϋ μου ανέβηκα στο κελλί μου καί κοιμήθηκα επί τέλους όλη τη νύχτα -εγώ, πού πέρασα τόσες νύχτες άυπνος από τους πόνους.
Το πρωί ήμουν ήρεμος. Το απόστημα σε λίγο μαράθηκε καί εξαφανίστηκε.
Από τότε αισθάνομαι οφειλέτης στη Θεομήτορα καί κηρύττω παντοϋ το θαϋμα της.
Από το βιβλίο-”Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας” (Εκδ.Ιερά Μονή Παρακλητού)
-250x180.jpg)
