Του Γιώργου Ζερβού
Πολλοί, παρά τα αρνητικά σχόλια εις το διαδίκτυον δια τας σχέσεις του Τάγματος των Ναϊτών μετά μελών της Εκκλησίας, υπεστήριξαν ότι οι Ναΐται δεν είναι Μασόνοι.
Κάμνουν όμως λάθος. Διότι οι Ναΐται εξεκίνησαν χριστιανικώς, αργότερον, όμως έλαβον αντιχριστιανικάς θέσεις και έγιναν αντιχριστιανοί-θεϊσταί, ενώ μετέβαλον το σύνταγμά των, κατά τρόπον ώστε: 1ον) Τα μέλη των είναι ως επί τω πλείστον Εβραίοι και πρεσβεύουν πολλά αντίθετα στοιχεία προς τον Χριστιανισμόν, 2ον) Εις τας συνεδριάσεις των εξυβρίζοντο όλα τα ιερά της χριστιανικής θρησκείας κ.λπ.
Τι αποκαλύπτει η βιβλιογραφία
Δια το ζήτημα αυτό ο αείμνηστος συγγραφεύς του βιβλίου «Συνωμοσία και Αγάπη» κ. Ιωάννης Ε. Αντωνόπουλος (εξεδόθη το 1979) γράφει δια τους Ναΐτας ήΤαμπλιέρουςτα ακόλουθα:
«Το 1118 – 19 χρόνια μετά το τέλος της πρώτης Σταυροφορίας, που τελείωσε με την ήττα των Μουσουλμάνων, την κατάκτησιν της Αντιοχείας και της Ιερουσαλήμ και την εγκατάστασιν του Γοδεφρείδου ως βασιλέως της Ιερουσαλήμ – μία ομάδα από εννέα Γάλλους ευγενείς, οδηγούμενοι υπό του Hugues de Payens και του Γοδεφρείδου του Σαίντ-Ομέρ, εσχημάτισαν μίαν Εταιρείαν δια την προστασίαν των προσκυνητών του Αγίου Τάφου.
Ο Βαλδουΐνος τους παρεχώρησε ένα σπίτι κοντά στον Ναό του Σολομώντος, εξ ου και το όνομα Ιππότης Ναΐτης. Το 1128, η Εταιρεία ενεκρίθη υπό του Συμβουλίου των Τroyes και υπό του Πάπα, και υπό του Αγίου Βερνάρδου εθεσπίσθη κανών υπό τον οποίον, οι Ιππόται Ναίται εδέθησαν με την υπόσχεσι της πενίας, εγκράτειας και υποταγής. Αλλά ο κανονισμός κατά τον οποίον έπρεπε να ζουν αποκλειστικώς από ελεημοσύνες, ωδήγησε σε δωρεές τόσο μεγάλες που εγκαταλείποντες την υπόσχεσι της πενίας, εξαπλώθησαν σε όλη την Ευρώπη και κατά το τέλος του ΙΒ’ αιώνος είχαν γίνει ένα πλούσιο και δυναμικό σώμα. Σε σημείο που συναγωνίζοντο βασιλικούς διαδόχους σε πομπώδες ύφος και μεγαλοπρέπεια, να αρνούνται την βοήθειάν των εναντίον των εχθρών της πίστεως και τελικά να συμμαχήσουν μ’ αυτόν τον άθλιον, αιμοβόρο πρίγκηπα, τον ονομαζόμενον Γέρο του Βουνού, πρίγκηπα των Ασσασσίνων
1. Ο Φάνκ – Μπρεντάνο αναφέρει:
“Καθώς οι Ναΐται είχαν οίκους, σ’όλες τις χώρες ενεργούσαν τις χρηματιστικές δραστηριότητες τωνσημερινών διεθνών τραπεζών· εγνώριζαν τις πιστωτικές επιστολές,εντολές, πληρωτέες επί τη εμφανίσει, απέδιδαν μερίσματα και τόκουςεπί του κατατεθειμένου κεφαλαίου,μετεβίβαζαν κεφάλαια, εδάνειζανεπί πιστώσει, ήλεγχον ιδιωτικούςλογαριασμούς, ανελάμβαναν να εισπράττουν φόρους δια ιδιώτας καιεκκλησιαστικούς αυθέντες”
2. Δια της γνώσεως και της ικανότητός των – τις οποίες επήραν πολύ πιθανόν από τους Εβραίους της Αλεξανδρείας – έγιναν οι “διεθνείς τραπεζίτες” και οι “διεθνείς κεφαλαιοκράτες” των ημερών τους. Ο Ελίφας Λέβι λέγει: “Αυτοί οι τρομεροί συνωμότες απειλούσαν ολόκληρον τον κόσμον με μία γιγαντιαία επανάστασι”
3. Ο Ελευθεροτέκτων Κλαβέλ τονίζει:
“Ανατολίτες ιστορικοί δεικνύουνότι σε διάφορες εποχές η Εταιρείατων Ναϊτών διατηρούσε καλές σχέσεις με αυτήν των Ασσασσίνων καιεπιμένουν επί της συμπαθείας, ηοποία υπήρχε μεταξύ των δύοοργανισμών. Παρατηρώ ότι είχανυιοθετήσει τα ίδια χρώματα, λευκόκαι κόκκινο, ότι είχαν την ίδια οργάνωσι, την ίδια ιεραρχική τάξι, ότι καιοι δύο συνωμοτούσαν για την καταστροφή των θρησκειών, τις οποίες ελάτρευον δημοσία, και ότι καιοι δύο είχαν στην ιδιοκτησία τουςπολλά κάστρα, οι πρώτοι στην Ασίακαι οι δεύτεροι στην Ευρώπη”
4. Ο ιστορικός Clavel λέγει ότι το τάγμα των Ταμπλιέρων είναι κλάδος των γνωστικών (εβραϊκής οργανώσεως) και τέκνον της αρχαίας αιρέσεως των Οφφιτών. Κατά τον Dechamps οι σταυροφόροι εμυήθησαν στην Ασία στις Εβραϊκές μυστικές οργανώσεις. Οι Ταμπλιέροι αφού επρόδωσαν την Χριστιανικήν θρησκείαν κατέστρεψαν το έργον των σταυροφόρων και υπενόμευσαν τα χριστιανικά κράτη. Ο Σιούστερ λέγει ότι οι Ταμπλιέροι δια των εμπορικών των επιχειρήσεων, δια των τραπεζιτικών πράξεων και άλλων εργασιών συνεγκέντρωσαν πολύ χρήμα, το οποίον εφυλάσσετο εις οχυρωμένο Μοναστήρι του Τάγματος- εις Παρισίους. Το Τάγμα υποκρινόμενον, κατώρθωνεν να τυγχάνη της προστασίας του Πάπα και όλων των ηγεμόνων της Ευρώπης και ανενοχλήτως να διεξαγάγη το καταχθόνιον έργον του, εναντίον του Χριστιανισμού και της ηθικής. Αλλά κατά τον ΙΔ’ αιώνα ανεκαλύφθη η εγκληματική δράσις του
5. Οι Ναΐτες ήσαν αντιχριστιανικοί-θεϊστές. Ο Λουασελέ πιστεύει ότι οι ιδέες τους προέρχονταν από τους Γνωστικούς ή Μανιχαίους Δυαδιστές, Καθάριους, Παυλιστές ή ακόμη ειδικώτερα των Μπογκομίλ (σλαυιστί) «Φίλοι του Θεού». Ο Γουίλκε συμπεραίνει ότι ο Μωαμεθανισμός των Ναϊτών συνεδυάζετο με τον Καμπαλισμό και ότι το είδωλόν των στην πράξι ήτο ο Μακροπρόσωπος, ή η κεφαλή του αρχαίου των Αρχαίων, παρουσιαζομένου σαν γέρου με μακριά άσπρη γενειάδα ή μερικές φορές σαν τρία κεφάλια σ’ ένα
6. Ο Ελίφας Λέβι κατηγορεί τους Ναΐτες ότι ακολουθούσαν τις μυστικιστικές τελετές των Λουτσιφερανών “… ας πούμε ωμά και μεγαλοφώνως ότι όλοι οι μεμυημένοιτων μυστικιστικών επιστημών…ελάτρευσαν και πάντοτε θα λατρεύουν εκείνον τον οποίον εκδηλώνεται υπό αυτού του φοβερούσυμβόλου (τηςSabbaticγίδας). Ηοποία είναι καθαρώς εβραϊκής προελεύσεως”
7.Ο βασιλεύς της Γαλλίας Φίλιππος ο Ωραίος προέβη στην εξόντωσιν των Ταμπλιέρων, διότι το τάγμα εδημοκόπη στις αγροτικές τάξεις και διότι δύο Ταμπλιέροι απεκάλυψαν στον Φίλιππο τις μυστικές δοξασίες του τάγματος και όλες τις σατανικές ενέργειές των, προς διαφθοράν και αποσύνθεσιν του Χριστιανισμού. Ο Ιάκωβος Μολέ, αρχηγός των Ταμπλιέρων, μετά την καταδίκη του, ανερχόμενος στην πυρά απείλησεν ότι ταχέως θα εύρη τον θάνατον και ο Φίλιππος ο Ωραίος και ο Πάπας Κλημέντιος ο V. Πράγματι κατά το αυτό έτος 1314, αμφότεροι απέθαναν, δηλητηριασθέντες υπό των Ταμπλιέρων. Οι Μασόνοι αφιερώνουν σήμερον τον 30όν βαθμόν τους, τον καλούμενον του ιππότου Καδός, στους Ταμπλιέρους
8. Οι Ταμπλιέροι στην αρχή έστεκαν στο ύψος της αποστολής των. Διήγον βίον αυστηρόν και ήσαν έτοιμοι σε θυσίες χάριν του Χριστιανισμού. Συν τω χρόνω όμως ήρχισαν να παρεκκλίνουν ριζικώς του σκοπού των μεταβάλλοντες τεχνηέντως το σύνταγμά των, έτσι ώστε να περιλαμβάνη και να συγκεντρώνη πλείστους Εβραίους και πολλά αντίθετα στοιχεία. Και ενώ ετέλουν τις εξωτερικές λατρείες την ημέραν, την νύκτα στις υπόγειες αίθουσες του τάγματος εγίνοντο μυστικές συνεδριάσεις, όπου εξυβρίζοντο όλα τα ιερά της Χριστιανικής θρησκείας. Ο μυστικός κανονισμός των Ταμπλιέρων εκρατείτο μυστικός και με απειλήν θανάτου απηγορεύετο να τον φέρουν επ’ αυτών ή να κάνουν αντίγραφον
9. Ο νεόφυτος έπρεπε να αρνηθή τον Χριστόν ως ψευδοπροφήτην. Τον εξανάγκαζον δε ενώπιον των άλλων να φιλήση ένα των αδελφών εις το στόμα, τον ομφαλόν και το άκρον της σπονδυλικής στήλης. Ο Θεός των Ταμπλιέρων παρίσταται ως είδωλον του Θεού της ύλης και της ηδονής ονομαζόμενον «Μπαφομέτ», ερμηνευόμενον «βάπτισμα σοφίας». Ο σταυρός των Ταμπλιέρων μετεβλήθη εις το σημείον Τ (Ταμπλιέρος)
10. Κατά τα τέλη του ΙΖ´ αιώνος ανεκαλύφθησαν στην Γερμανία, εντός του τάφου Ταμπλιέρου, χαραγμένα γνωστικά σύμβολα ο γνώμων και ο διαβήτης, ως και αστήρ με πέντε ακτίνες τον οποίον επρέσβευον οι Οφφίτες11. Σύμβολα δηλαδή της Μασονίας, των Εβραίων και των άλλων γνωστών τότε Εταιρειών.
1.Webster, Ανωτ. σ. 49 και Ανδρονίκου, Ανωτ. σ. 122-123,
2. Funck-Brentano, F. LE MOYEN AGE, 1922, σελ. 386,
3.Levi, HISTOIRE DE LA MAGIE, σελ. 273,
4. Clavel F (T.B), HISTOIRE PITTORESQUE DE LA FRANC-MACONNERIE, 1843, σελ. 356.
5.Ανδρόνικου, Ανωτ. σ. 123.
6. Wilcke, Wilhem, GESCHICHTE DES TEMPEL-HERRENORDENS, 1827, Vol. II, 302-12.
7. Levi, Eliphas, DOGME ET RITUEL DE LA HAUTE MAGIE, Vol. II, σελ. 209
8. Ανδρόνικος, Ανωτ. σ. 124-125.,
9. Ανωτ. σ. 126,
10. Ανωτ. σ. 127 και 128,
11. Ανωτ. σ. 128».
-250x180.jpg)
