ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Είναι αυτή η απογοήτευση που έρχεται μετά την επιτέλεση της αμαρτίας. Είναι αυτή η ενοχή της πτώσης, της αποστασίας από τον Θεό, της παράβασης της εντολής Του.
Όλοι το έχουμε βιώσει αυτό, διότι όλοι μας έχουμε αμαρτήσει και όλοι μας αμαρτάνουμε. Ένα περισσότερο, μεγαλώνει η απογοήτευσή μας λόγω της επανάληψης των ίδιων αμαρτημάτων. Και μετά την απογοήτευση έρχεται η παραίτηση. Παραιτούμαστε από κάθε πνευματική προσπάθεια. Παραιτούμαστε από τον αγώνα μας. Πέφτουμε αλλά πλέον δεν σηκωνόμαστε. Και αυτό είναι το ολέθριο.
Δεν είναι τόσο η αμαρτία μας, όσο η παραίτησή μας από τον αγώνα μας. Διότι η παραίτηση δείχνει ότι πλέον δεν ελπίζουμε, ότι πλέον δεν ζητούμε το έλεος του Θεού. Γι’ αυτό και πάντα, μα πάντα, όσο μεγάλη και αν είναι η πτώση μας, όσο συχνή και αν είναι η αμαρτία μας, ποτέ να μην παραιτηθούμε από την ελπίδα προς τον Θεό. Ο Θεός ποτέ, μα ποτέ, δεν μας παρατά· γιατί εμείς λοιπόν να Τον αφήσουμε;
Μην αφήσεις, λοιπόν, την ενοχή της αμαρτίας να στοιχειώσει το είναι σου. Μην αφήσεις την απογοήτευση να γεννήσει την απελπισία και την ακηδία.
Έπεσες; Σήκω άνθρωπέ μου. Αμάρτησες; Μην μένεις στην αμαρτία σου, μην αναλύεις το πάθος σου, αλλά ζήτα το έλεος του Θεού. «Μα δεν διορθώνομαι με τίποτα. Όλο τα ίδια και τα ίδια κάνω», λες. Ναι, όλο τα ίδια κάνεις, ίσως και χειρότερα, όμως ότι και αν κάνεις, όσο συχνά και αν το κάνεις, μπροστά στο έλεος και την αγάπη του Θεού είναι ένα τίποτα, όπως μία σταγόνα νερού μπροστά στον ωκεανό. Έτσι είναι η αμαρτία μας μπροστά στη φιλανθρωπία του Θεού· μία σταγόνα που πέφτει μέσα στον ωκεανό και χάνεται και εξαφανίζεται.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι εάν ο Θεός συγχωρεί ό,τι και αν έχεις κάνει, αλλά εάν εσύ θέλεις να συγχωρεθείς. Το θέμα είναι εάν εσύ θέλεις να αφήσεις αυτή τη μία σταγόνα της αμαρτίας σου να πέσει μέσα στο πέλαγος της φιλανθρωπίας του Θεού μας και να εξαλειφθεί. Καμία αμαρτία δεν είναι μεγάλη, ώστε να μην μπορεί να συγχωρεθεί. Η «βλασφημία του Αγίου Πνεύματος» είναι αυτό ακριβώς. Να θεωρήσουμε ότι κάναμε κάτι που δεν συγχωρείται. Διότι είναι σαν να λέμε ότι η αγάπη και το έλεος του Θεού είναι πιο μικρά μπροστά στην αμαρτία μας.
Άσε, λοιπόν, την ενοχή, την απογοήτευση και δες τον Θεό που σε προσμένει χωρίς κακία, χωρίς κρατούμενα, χωρίς τιμωρίες, χωρίς κομπλεξισμούς, παρά μόνο με αγαθότητα και ανεξικακία, με συγχώρεση και αγάπη. Και ίσως τώρα να μην μπορείς να αγωνιστείς όσο παλαιότερα. Κάνε αυτό που μπορείς τώρα. Μην κάθεσαι και συγκρίνεις τι έκανες παλιά ή τι κάνουνε άλλοι. Εσύ κάνε αυτό που μπορείς, και ας είναι μικρό και λίγο. Ο Θεός δεν βλέπει το μέγεθος ή την ποσότητα του αγώνα, βλέπει την προαίρεσή μας, το φιλότιμό μας, τα μύχια της καρδιάς μας, το κρυφό μας δάκρυ.
Μακάρι όλη μας η ζωή να είναι ένα άσμα δοξολογίας προς τον Θεό και τήρησης των εντολών Του. Όμως και αν δεν είναι έτσι, τουλάχιστον να έχουμε την τόλμη να παραδεχόμαστε την αδυναμία μας, τις ελλείψεις μας, τις αμαρτίες μας και να τις καταθέτουμε στα πόδια του ανεξίκακου Κυρίου.
Ο Θεός ζητά από εμάς να τερματίσουμε στον αγώνα τον καλό. Δεν μας ζητά να βγούμε πρώτοι. Και τελευταίοι ας βγούμε. Το θέμα είναι να βγούμε. Να κόψουμε το νήμα της ζωής αυτής με το «Κύριε ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν» στα χείλη της καρδιάς μας.
†
-120x86.jpg)
