Η αγάπη και ο σεβασμός είναι πόλεις που μπορείς να τις ανιχνεύσεις συνήθως στον χάρτη της σιωπής. Εκεί θεμελιώνονται, χτίζονται και κατοικούνται… Είναι εύθραυστες, κερδίζονται με πολύ κόπο και χάνονται σε λίγα δευτερόλεπτα αν τις θεωρήσεις περιουσία σου…
Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και οι συνθήκες το επιτρέψουν , μερικές φορές, είσαι αναγκασμένος να τις φανερώσεις, να τις αποκαλύψεις στο φως των λέξεων… Κάπως έτσι νιώθω και εγώ τώρα που πρέπει να σχεδιάσω και να χρωματίσω την σφραγίδα που αφήνει μέσα μου η παρουσία του παπά Σπύρου, όπως χαρακτηριστικά είναι γνωστός σε όλο τον Ελληνισμό του Βελγίου.
Την 1η Οκτωβρίου 2017, ύστερα από 36 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο Βέλγιο, στις Βρυξέλλες και 20 χρόνια στην ενορία των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ, τον πρώτο ελληνικό ναό στις Βρυξέλλες, ο Αιδ/τος Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Σπυρίδων Αποστολάκης, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου και προϊστάμενος του ναού μας αποχαιρέτησε για να επιστρέψει στην Ελλάδα και στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη.
Με αφορμή αυτό το γεγονός αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω μερικές γραμμές γι ́ αυτόν τον σπάνιο και σπουδαίο κληρικό, τον «πνευματικό μου πατέρα» στην μέχρι τούδε ιερατική μου πορεία, που μου συμπαραστάθηκε και συνεχίζει να συμπαραστέκεται, τόσο σε μένα όσο και στην οικογένειά μου, σαν Κυρηναιος σ ́ όλες τις δύσκολες στιγμές της παρουσίας μου στο Βέλγιο. Τον αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου π. Σπυρίδωνα Αποστολάκη εγνώρισα για πρώτη φορά την ημέρα της άφιξής μου στο Βέλγιο, την 7η Οκτωβρίου 1997 και έκτοτε βρίσκεται πάντα δίπλα μου.
Ο π. Σπυρίδων είναι μια χαρισματική φυσιογνωμία, με πανθομολογούμενη αρίστη βιωτή και προσφορά, ένας παιδαγωγός, με απέραντη αγάπη στον άνθρωπο.
Επί 36 έτη υπήρξε «φως επί την λυχνίαν της του Χριστού φωτοφόρου καθέδρας». Βιώνοντας ο ίδιος βαθύτατα το σταυρικό πάθος του Κυρίου προσέφερε και προσφέρει τη ζωή του για την δόξα Αυτού και την σωτηρία ψυχών αθανάτων «υπέρ ων Χριστός απέθανεν», «χαίρων μετά χαιρόντων και κλαίων μετά κλαιώντων». Αρχοντικός το ήθος και μεγαλόδωρος, με την χαρισματική του μορφή, με την μεγάλη ψυχή του, με την καλή αξιοποίηση των μηνυμάτων των καιρών, ενέπνεε, δίδασκε, έδινε πίστη και θάρρος, επλήρωνε τους πάντες ελπίδων.
Επιτέλεσε σπουδαίο έργο τόσο στην ενορία του όσο και στη μητρόπολη. Σε καιρούς δύσκολους, με αυταπάρνηση διέθεσε τον εαυτό του στην εκκλησια και στην αποστολή που του εμπιστεύθηκε. Έχτισε εκκλησίες, συμπαραστάθηκε στον Ελληνισμό, τους κράτησε κοντά στην παράδοση και τον πολιτισμό μας, ενέπνευσε την νέα γενιά ώστε να μην εκτροχιαστεί στο θολό τοπίο του Βελγίου ώστε να διατηρήσουν ακέραιη την πίστη, την γλώσσα και τις παράδοσεις τους λειτουργώντας ως φάρος φωτεινός.
Ενδιαφέρθηκε για την πνευματική καλλιέργεια του ποιμνίου του, φρόντισε για την λειτουργική ζωή. Προσωπικότης πολύεδρος, πολυσύνθετος, πολυσχιδής, επετύγχανε να συλλαμβάνει επικαίρως τα θέματα, να οικοδομεί, να εμπνέει, να αγωνίζεται, έχοντας ένα μόνο κίνητρο, ένα μόνο ιδεώδες, την πίστη στον Χριστό και την εμμονή στην πατερική και γνήσια ελληνορθόδοξη παράδοση.
Υπήρξε πάντοτε δίπλα στο ποίμνιό του και κυρίως στη νεολαία, τις ανησυχίες της οποίας γνώριζε και έδινε λύσεις στα ζητήματα που την απασχολούσαν.
Εμείς οι κληρικοί του οφείλουμε πολλά αφού απολαμβάνουμε τους κόπους του, και όχι μόνο, υπήρξε πάντοτε για όλον τον τοπικό κλήρο ένα στήριγμα και μια καταφυγή. Πρόθυμος στις απορίες και τις ερωτήσεις μας, στον διάλογο και στην παρέα μας. Πραγματικός ΑΔΕΡΦΟΣ!!!
Το σπίτι του πάντοτε ανοικτό για όλους μας και η οικογένεια του συμπαραστάτης σε κάθε πονεμένο άνθρωπο.
Ο πατήρ Σπυρίδων Αποστολάκης και στην Κρήτη θα υπηρετεί το ιερό και άγιο θυσιαστήριο και θα μνημονεύει με αγάπη όλους εμάς κληρικούς και λαϊκούς στις Βρυξέλλες.
Ευχόμεθα εκ βάθους καρδίας ο Θεός να του χαρίζει υγεία και μακροημέρευση επ ́ αγαθώ της Εκκλησίας.
Εσαεί ευγνώμων
Εμμανουήλ Μαυρογιαννάκης
