ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Ας σκεφτούμε, αγαπητοί, πόσα έκανε ο Θεός για τη σωτηρία μας. Πρώτα αποφάσισε κι ετοίμασε τη βασιλεία Του γι’ αυτούς που θα υπακούσουν στον νόμο Του.
Την ευτυχία και τη μακαριότητα ο Θεός Πατέρας δεν την κράτησε μόνο για τον εαυτό Του και τον αγαπητό Του Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Η αγαθότητά Του θέλησε να προνοήσει και για μας. Θέλησε να μας κάνει θετά παιδιά Του κατά χάρη και μετόχους του Αγίου Πνεύματος. Όταν λοιπόν ήρθε ο κατάλληλος καιρός, αυτή η άναρχη πρόνοια του Θεού για μας εκπληρώθηκε με έργα. Γιατί όλα τ’ αποτελέσματα και της φύσεως και της χάριτος τα ετοίμασε ο Θεός για την ανάπαυση, την ωφέλεια και τη σωτηρία μας, όπως λέει και ο απόστολος: «Τα γαρ πάντα δι’ ημάς» (Β΄ Κορ. 4, 15).
Για τη σωτηρία μας είναι επιστρατευμένοι οι άρχοντες του ουρανού, δηλαδή οι αρχάγγελοι και οι άγγελοι, που το διακόνημά τους είναι να υπερασπίζονται και να βοηθούν τον ευτελή άνθρωπο για να σωθεί: «Εισί λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν» (Εβρ. 1, 14).
Για τη σωτηρία μας ο Θεός «εκ του μη όντος» δημιούργησε τον αισθητό κόσμο και μας κατέστησε βασιλείς σ’ όλα Του τα έργα, που όρισε να μας υπηρετούν για να εργαζόμαστε τις εντολές Του σ’ αυτή τη ζωή και να Τον απολαύσουμε στην άλλη.
Για τη σωτηρία μας έδωσε νόμο και εντολές κι έστειλε προφήτες, οι οποίοι με τίποτ’ άλλο δεν ασχολήθηκαν, παρά με το πως θα σωθούμε. Με δυό λόγια, «ουκ έθετο ημάς ο Θεός εις οργήν, αλλ’ εις περιποίησιν σωτηρίας» (Α΄ Θεσ. 5, 9).
Ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, εργάζεται για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ο Θεός Πατέρας, με την παντοδυναμία και ευδοκία Του, διώχνοντας κάθε εμπόδιο· ο Υιός και Λόγος του Θεού με τη σοφία και τη δράση Του, ορίζοντας όλα τα θετικά μέσα· και το Άγιο Πνεύμα με την άπειρή Του αγαθότητα και συνέργεια, παρέχοντας τα ουράνια χαρίσματα.
Ω, τι παράδοξο πράγμα! Όλη η Αγία Τριάδα εργάζεται για να μας σώσει! Ναί, γιατί όσο μεγάλο είναι το έργο της δημιουργίας μας, άλλο τόσο μεγάλο είναι το έργο της σωτηρίας μας. Και για να μιλήσουμε σύντομα, όλος ο σκοπός της φύσεως και της χάριτος και της πίστεως δεν είναι άλλος, παρά η σωτηρία της δικής μας της ψυχής, όπως γράφει και ο κορυφαίος απόστολος: «Κομιζόμενοι το τέλος της πίστεως ημών, σωτηρίαν ψυχών» (Α΄ Πετ. 1, 9).
Λοιπόν αδελφοί μου, πόσο τυφλοί θα είμαστε, αν δεν βλέπουμε πόσα έκανε ο Θεός για την πολύτιμη σωτηρία της ψυχής μας! Εμπρός λοιπόν, ας εκμεταλλευτούμε τις λίγες μέρες της ζωής που μας απέμειναν. Ας συνέλθουμε, ας ξυπνήσουμε όλες τις κοιμισμένες καλές επιθυμίες μας και ας χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο της ζωής μας για την ωφέλεια της ψυχής μας. Ας μην αναρωτιόμαστε για τίποτ’ άλλο, πέρα από εκείνο που ρώτησε ο νομικός: «Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. 10, 25). Αυτό είναι το πιο αναγκαίο και το πιο ωφέλιμο από τα πράγματα του κόσμου: Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; Όλα τ’ άλλα είναι είτε βλαβερά είτε ανώφελα και μάταια. Ας τρομάξουμε, που πολλές φορές βάλαμε σε κίνδυνο την ψυχή μας. Ας ευχαριστήσουμε τον Θεό, που από τη μεγάλη Του αγαθότητα, υπέμεινε την αμέλειά μας. Κι ας Τον παρακαλέσουμε να ολοκληρώσει το έργο που άρχισε, το έργο της σωτηρίας μας.
Ας σκεφτούμε όμως τώρα, αδελφοί μου, τους πόνους και τα πάθη και τον θάνατο του Χριστού για τη σωτηρία μας. Αντί να τιμωρηθούμε εμείς, που με τις αμαρτίες μας Τον περιφρονήσαμε αναίσχυντα και προσβάλαμε την αγαθότητά Του, πέθανε Αυτός για μας, τους υβριστές και αποστάτες. Ούτε την τιμή της θεότητός Του δεν υπολόγισε για τη δική μας σωτηρία. Ένωσε με τον εαυτό Του την ανθρώπινη φύση και γεννήθηκε φτωχικά μέσα σ’ ένα σπήλαιο. Έζησε επίσης φτωχικά, μην έχοντας τόπο για να γείρει το κεφάλι του: «Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη» (Ματ. 8, 20). Και πέθανε φτωχικά, μην έχοντας ούτε ένα μικρό κομμάτι γης για να ταφεί. Υπέμεινε βαρύτατες βλασφημίες και τελείωσε τη ζωή Του με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2, 8). Υπέφερε πόνους απερίγραπτους από τους σκληρούς βασανιστές Του. Το αίμα χύθηκε ποτάμι από τις φλέβες Του και πότισε τη γη. Τόση λύπη και αγωνία δοκίμασε, που αυτή και μόνο ήταν αρκετή για να Τον θανατώσει: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματ. 26, 38). Έγινε πέλαγος βασάνων για να σβήσει τις φλόγες της κολάσεως που ανάψαμε εμείς με τις αμαρτίες μας, κι έτσι να μας ανεβάσει σωσμένους στον ουράνο.
Αφού λοιπόν ο Κύριος εξαγόρασε τη σωτηρία μας μ’ ένα θάνατο γεμάτο από ταπείνωση, ατιμία και πάθη πολλά, όσα δεν δοκίμασε κανένας στον κόσμο, ας στοχαστούμε πόσο πολύτιμη είναι αυτή η σωτηρία! Και πόσο αναπολόγητοι θα είμαστε, αν δεν το αναγνωρίζουμε!
Ύστερα απ’ ολ’ αυτά, αδελφοί μου, ας σκεφτούμε πόσο τρομερό πράγμα είναι τούτο. Από τη μια μεριά ο Χριστός να χύνει το πανάγιο αίμα Του για τη σωτηρία μας, κι από την άλλη εμείς να μην θέλουμε ν’ αγωνιστούμε πρόθυμα γι’ αυτήν, όπως μας προτρέπει ο απόστολος Παύλος: «Άρα ούν ως καιρόν έχομεν, εργαζώμεθα το αγαθόν» (Γαλ. 6, 10). Αν δεν φρίξουμε
-120x86.jpg)
