ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ – Δεν ευχαριστούμε τον διάβολο τόσο πολύ όταν αμαρτάνουμε, όσο όταν απελπιζόμαστε. Τα πονηρά πνεύματα χαίρονται, όταν αμαρτάνουμε, όταν όμως απελπιζόμαστε, χορεύουν, χοροπηδούν, γελούν, ευφραίνονται!
Η απελπισία του ανθρώπου είναι άφατη ευφροσύνη του διαβόλου και είναι το πιο ισχυρό όπλο του διαβόλου.
Συνήθως δεν είναι το πλήθος των αμαρτιών που οδηγεί στην απόγνωση, αλλά το να έχει κανείς ψυχή ασεβή.
Αν κανείς αποχαυνωθεί και αφήσει την ιερά άγκυρα της ελπίδα του στον Θεό, τότε αμέσως θα πέσει και θα πνιγεί στην άβυσσο της κακίας.
Αυτό γνωρίζοντας καλά ο πονηρός, μόλις το αντιληφθεί ότι βαρυνόμαστε στην συνείδηση από κακές πράξεις, έρχεται και μας προσθέτει τον λογισμό της απογνώσεως, ο οποίος είναι βαρύτερος και από τον μόλυβδο! Και αν τον δεχθούμε, τότε κατ’ ανάγκη, αφού παρασυρθούμε αμέσως λόγω του βάρους μας προς τα κάτω και αποσπαστούμε από το σχοινί, θα κατέλθουμε στο βάθος των κακών…
Η απόγνωση προέρχεται από την τεμπελιά και η τεμπελιά τρέφεται από την απόγνωση. Παρέχει η μία την άλλη, αυτή την καταραμένη αλληλοεξυπηρέτηση. Όποιος όμως πράττει αγαθά αυτός ελπίζει αγαθά και ποτέ δεν θα απελπιστεί.
Να μην απελπιζόμαστε, αλλά και ούτε να αδιαφορούμε. Και τα 2 είναι καταστρεπτικά.
Η μεν απόγνωση δεν αφήνει τον πεσμένο να σηκωθεί, ενώ η ραθυμία (η πνευματική τεμπελιά και αδιαφορία), κάνει να πέφτει και εκείνος που στέκεται όρθιος. Η απόγνωση είναι πολύ χειρότερη από την ραθυμία.
Ποτέ μην απελπίζεσαι, άνθρωπε! Μονάχα για εκείνον απελπίσου, που απελπίζεται από τον εαυτόν του.
Όταν κάποιος ανασύρει απελπισμένο που έχει φτάσει στις πύλες του άδη, αυτός διασώζει άνθρωπο, που έπεσε στο στόμα του θανάτου.
-120x86.jpg)
