Πρέπει να προσευχόμεθα με απλότητα και φυσικότητα. Σαν να κουβεντιάζουμε. Να μην αφήνουμε ποτέ την ανάγνωσή μας να καταντάει μηχανική. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με δουλειά.
Πολλή δουλειά. Συνεχής και αδιάκοπη δουλειά. Επίμονη δουλειά.
Δουλειά επάνω στον εαυτό μας.
Καί να παρακαλούμε: «Δίδαξέ με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσεύχομαι». Αυτός ο στεναγμός, αυτός ο λυγμός, πρέπει να βγαίνει χρόνια από το στόμα μας.
Καί ο Κύριος θα μας επισκεφθεί.
Θα έλθει ξαφνικά. Θα διανοιγεί ο νούς μας. Καί θα μας αποκαλύψει το μυστικό: πως πρέπει να προσευχόμεθα, και τι είναι η προσευχή.
Μερικές φορές αυτό το μυστικό μας αποκαλύπτεται μέσα στη λειτουργία, όταν κοινωνούμε των αγίων μυστηρίων. Καί άλλοτε στο σπίτι μας. Μας αποκαλύπτεται μετά από συνεχή και επίμονο στεναγμό:
«Μάθε με, Κύριε, να προσεύχομαι! Δίδαξέ με να προσεύχομαι! Μόνο να διαβάζω ξέρω. Να προσεύχομαι, δεν ξέρω!»
Καί ο Κύριος θα μας διδάξει, και τι είναι η προσευχή και πως πρέπει να προσευχόμεθα.
Μα τότε θα χρειαστεί, εσύ να φύλαξεις πιά τον εαυτό σου από κάθε θανάσιμη αμαρτία και κάθε απροσεξία… και να παρακαλείς, να μην σού ξαναπάρει ο Θεός το…
χάρισμα, το μεγάλο αυτό απόκτημα, αυτόν τον αγιασμό της καρδιάς και του νού.
Στάρετς Ζαχαρίας
Εν Εσόπτρω Τριμηνιαία Έκδοση
Ιερά Μητρόπολις Γορτύνης και Αρκαδίας
Έτος 2ο – Τεύχος 7ο
