του Αρχιμανδρίτη Νίκων Κουτσίδη
Ο άγιος Ιλαρίων ο Μέγας υπήρξε ένας σπουδαίος ασκητής.
Έζησε στην Παλαιστίνη, τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Ανάμεσα στα θαύματα που διαβάζουμε στον βίο του είναι και το εξής:
Κάποιος διεφθαρμένος νέος ερωτεύθηκε μια αγνή και πολύ καλή κοπέλλα. Επειδή, όμως, εκείνη δεν ανταποκρινόταν στις εκδηλώσεις αγάπης, ο νεαρός κατέφυγε σε μάγους της Αιγύπτου. Εκείνοι, του έδωσαν διάφορα «μαγικά» αντικείμενα κατά την συνήθεια των μάγων. Ο νέος επέστρεψε στην Παλαιστίνη και πήγε και τα έθαψε στο κατώφλι του σπιτιού της νέας.
Καί ξαφνικά, η νέα άρχισε να φωνάζει τον νέο -με το όνομά του- και να λέει ότι τον θέλει! Οι συγγενείς έβλεπαν ότι κάτι δαιμονικό συνέβαινε. Αλλά, δεν μπορούσαν να καταλάβουν το γιατί.
Πήραν λοιπόν την νέα και την έφεραν στον άγιο Ιλαρίωνα.
Μόλις η νεαρή αντίκρυσε τον άγιο, ο δαίμονας άρχισε να φωνάζει, με το στόμα της κοπέλλας:
– Δεν φταίω εγώ σε τίποτε. Από την Αίγυπτο με έστειλαν εδώ. Καί τώρα με έχουν δεμένο με ένα σχοινάκι στο κατώφλι, και δεν μπορώ να φύγω(!)
Ο όσιος χαμογέλασε και του λέγει ειρωνικά:
-Πράγματι μεγάλος και δυνατός είσαι, αφού σε έχουν δεμένο με λεπτό σχοινί και δεν μπορείς να γλυτώσεις! Αλλά πες μου, γιατί δεν κυρίευσες τον νεαρό που σε έστειλε, αλλά ήρθες σ᾿ αυτήν την αγνή κοπέλλα;
Ο δαίμονας απάντησε:
-Δεν έχω κανένα λόγο να εισέλθω σ᾿ εκείνον, αφού έχει μέσα του τον δαίμονα της πορνείας. Γιατί αυτός ο δαίμονας είναι χειρότερος από μένα (!)
Τότε ο όσιος ευλόγησε την κοπέλλα και αμέσως λυτρώθηκε από την ενέργεια του διαβόλου. Της είπε όμως:
-Πρόσεχε στο εξής από κάθε αμαρτία. Γιατί, αν το δαιμόνιο δεν εύρισκε κάποια -μικρή ίσως- αφορμή, δεν θα σε κυρίευε. Οι δαίμονες δεν έχουν καμμία εξουσία εναντίον μας, αν εμείς, προηγουμένως, δεν τους δώσουμε αφορμές (Μ. Συναξαριστής, 21 Οκτωβρίου).
* * *
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι:
1. Είναι φρικτή αμαρτία, χριστιανοί, να ζητάμε την βοήθεια του διαβόλου!
2. Ο χριστιανός, που αγωνίζεται εναντίον των αμαρτιών του με μετάνοια-εξομολόγηση και θεία κοινωνία, είναι εντελώς απρόσβλητος από τις δαιμονικές ενέργεις. Μάλιστα συμβαίνει το αντίθετο: τον φοβούνται οι δαίμονες! Όπως τον άγιο Ιλαρίωνα.
3. Η γνώμη «ναί, αλλά βρήκαμε βοήθεια από τα «μάγια» είναι αμαρτωλή και αφελής! Γιατί, ο Σατανάς με τις τάχα ευεργεσίες του μας δένει ψυχικά· μας κάνει ψυχικά δούλους του· αφού εμείς τον θεωρούμε «ευεργέτη» μας. Υπάρχει χειρότερο λάθος, από το να φαντάζεται κανείς τον διάβολο ευεργέτη Του;
* * *
Γιά να μην πέσωμε, λοιπόν, σε τέτοια παγίδα, ας θυμόμαστε πάντα, εκείνο που λέμε σε κάθε θεία Λειτουργία:
-Είς (=ένας) Άγιος, εις (=ένας) Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, αμήν.
Δηλαδή: ένας είναι ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός. Αυτόν προσκυνούμε. Αυτόν λατρεύουμε. Καί κανέναν άλλο! Καί γι’ αυτό, καταφυγή στον διάβολο σημαίνει άρνηση του Χριστού! Ο Θεός να μην επιτρέψει σε κανένα άνθρωπο τέτοια τρομακτική αμαρτία.
Περιοδικό Λυχνία, Ι. Μ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης 2006
-120x86.jpg)
